Sabi nila you need to be strong enough para sa mundong reyalidad, dahil sobrang hirap kung lalampa-lampa ka lang. Dapat matatag ka kung gusto mong maging malakas.
Pinalaki ako na mulat sa reyalidad, lumaki akong responsable at madiskarte. Hindi naman kami mahirap sadyang gusto lang ako matuto ng mga magulang ko na mamulat sa reyalidad.
Pero kahit anong tatag mo siguro sa reyalidad, kung yung problemang pinaka-masaklap ang dumagan sayo babagsak at babagsak ka pa rin pala.
Hindi ko alam kung saan ako pupulutin nuon, lahat ng natutunan ko sa magulang ko parang biglang naglaho, naglaho nga ba o sadyang wala talaga akong natutunan?
"I'm sorry Ms. Muchasa, but Mr and Mrs. Muchasa didn't make it, the unknown disease is easily expand to their body—-"
Hindi ko na pinatapos ang doktora na nagsasalita. Dali-dali akong lumapit na humahagulgol sa dalawang mga mahal kong magulang.
"Ma, Pa, Bakit?. Bakit? Sabi Niyo hindi niyo ako iiwan hihintayin niyo pa akong magka-pamilya. Hihintayin niyo pa yung magiging apo niyo diba? Why is it so unfair? Minulat niyo ako sa reyalidad pero bakit hindi pa rin ako handa? Bakit Ma, Pa? Bakit kayo naglihim ng sakit sakin?, hindi niyo ba alam na nasasaktan ako. Iniwan niyo ako ng punong- puno ng katanungan"
Napahagulgol na lang ako sa sobrang sakit hindi ko na alam ang gagawin ko. Para na akong tanga na nakalumpasay sa sahig pero wala na akong pakialam sa sasabihin ng iba.
Tinanong ko ang sarili ko, naging handa ba ako sa totoong reyalidad? Bakit kahit naging mulat ako dito, bakit parang ang hirap maging malakas?
Yung lakas mong ubod ng dami, unti-unting nahihigop. Nasasaid ako pero wala akong mapagkunan ng lakas. Nag-iisa akong anak. Ang mga kamag-anak ko ay hindi kami tanggap dahil anak ng kabit ng Lolo ko ang mama ko.
Hindi ko namalayan nakatulog na pala ako sa sofa, nagising na lang ako sa tapik ng nurse sa akin.
"Ms. Muchasa, gising po nailipat na po sa morgue si Mr. and Mrs. Muchasa" napabalikwas ako ng bangon dahil sa sinabi ng nurse.
I guess I'm not dreaming, this is the reality, I must Face it.
"Tell to all the doctors we have a meeting, we must find this unknown disease" I said to the nurse.
In this world you need to be a warrior, if you don't want to be weak and useless...
Face it and don't run, dahil hahabulin at hahabulin ka ng pagsubok.
This is Dr. Sobelina laurentice ready to fight this reality world.
YOU ARE READING
Disease
Fanfiction"Can you let go of my hand if that time has come" he suddenly asked while we are having a picnic "Anong let go? Sinasabi mo diyan Brix? Kinakabahan ako sa sinabi niya. "I know your brave baby, I know your strong in everything, your not Sobelina for...
