ÇUKUR

''Kapa çeneni ! ''

''Kes sesini,sen bana bağıramazsın ! ''

İşte yine başladı.Bir haftada birkaç gün kavga ediyorlardı.Artık alışmıştım onlar başladığında ben de kulaklıklarımı takıp bir süreliğine tüm hayattan kopuyordum.Solistin o muhteşem sesini damarlarımda akan kan gibi bütün bedenimde hissediyorum ve her yerim uyuşuyordu.Bütün kötülüklerden arındığımı hissediyorum.İçeriden gelen sesler son seste çalan müziğimi bastırdığı sırada bu düşüncelerden sıyrılıp içeri bakmaya karar verdim.Kulaklığımı çıkarıp yatağın üzerine bıraktım ve müziğin damağımda bıraktığı o muazzam tadla birlikte içeri geçtim. İşte yine o harika (!) tabloyla karşı karşıyaydım.Yerde kırılmış bie sandalye birbirine bağırıp çağıran karı-koca.

''Yeter ! '' diye bağırdım.O ses bendenmi çıkmıştı annem ve babam bana döndü.Onlarda şaşırmışa benziyordunormalde onların işine asla karışmam ama bu bardağı taşıran son damlaydı belkide.

''Bıktım sizin kavgalarınızdan artık,bir kere bile mutlu olduğum an olmadı sizinle nefret ediyorum! '' dedim ve montumla çantamı alıp kapıyı çarparak dışarı çıktım... Kafam karışmıştı.Ben niye böyle bir şey yapmıştım?Hani alışmıştım?Peki şimdi ne oldu?Ya da bundan sonra ne olacak?Offf! Şu lanet düşünceler yine başıma üşüşmüştü.Onlardan kurtulmak için başka bir şey düşünmem lazımdı.Sonbahar mevsimindeydik,yerlerde kızıla dönmüş yapraklar vardı.Nedense kuruyup yere düşen yapraklar bana hep acıyı anımsatırdı.Bir olay olduğunda canımız çok yanar ağlarız ama zamanla unuturuz yani yaprak kuruyup yere düşer taa ki bire üstüne basana kadar.Yaprak kuru olduğu için çıtırdar ve küçük parçalara ayrılır,zamanla o parçalarda kaybolur.Baş ağrım biraz hafiflemişti sanırım sakinleşiyordum.Belki de ben öyle zannediyordum.Bu defa kendime gelip düşüncelerimden sıyrılmamı sağlayan şey işte bu sokaktı.Ben yine buradaydım bu çevresi taş binalar ve yaprakları dökülmüş dalları sarkmış kuru ağaçlarla dolu olan bu sokakta,elimden herşeyimi alan bu sokakta.İşte ben yine ÇUKURDAYDIM...