KURGU

1.Bölüm: "Dönüş"

       Donuk bakışlarımı bulutların üzerinde gezdirirken bir elin omzuma dokunmasıyla kulaklıklarımı çıkarıp döndüm. Hostes uçağın birazdan ineceğini söyledi. Artık eve dönüyordum, her şey kaldığı yerden devam etmeye hazırdı. Yere indiğimizi gösteren sarsıntı sanki biri beni kendime getirmeye çalışıyormuş gibi hissettirmişti. Merdivenleri yavaşça inerken babamı gördüğümde onu ne kadar özlediğimi anımsadım ve adımlarımı hızlandırarak yanına ulaştım. Aramızda geçen kısa bir bakışmadan sonra ikimizde güldük ve ona sıkıca sarıldım. Üç ay boyunca Fransa'daydım, babama sarılmanın verdiği güveni özlemiştim. Aklında çok fazla soru olduğuna emindim, bakışlarındaki merak kendisini çok fazla belli ediyordu yine de hiçbir şey söylemedi. Arabaya bindiğimde rahat bir pozisyon alarak hattımı açtım ve rehberde onun adını buldum. Birkaç çalıştan sonra en yakın arkadaşımın sesi kulaklarımı doldurdu, "Alina seni ne kadar özlediğimi tahmin bile edemezsin." yüzümde bir tebessüm oluşurken cevapladım "Ben de seni çok özledim Melis.", ikimizde aynı anda gülmeye başladığımızda ben daha susamadan Melis tatil hakkında her soruyu önüme dizmeye başlamıştı, ah evet o kadar çok şey sormuştu ki hepsini yanıtlamak üç saatimi alabilirdi o yüzden geçiştirici cevaplarımı yollayıp telefonu kapattım. Dönüş yolunda her şeyi hafızamda tekrar canlandırmak istercesine tüm dikkatimi yola verip sadece izledim. Değişen bir şey olduğunu söyleyemezdim, zaten üç ayda ne değişebilirdi ki.

      Babam evin kapısını açıp bana yol verdiğinde bazı günler eve gelmediğini görmüştüm. İç çekerek merdivenleri çıktım ve eşyalarımı odamın önüne bıraktım, neden bilmiyorum ama içeri girmek istememiştim. Tekrar aşağı indiğimde babam ayakkabılarını giyiyordu, varlığımı hissedip bana döndüğünde bu gece geç geleceğim gibi görünüyor istersen Melislerde kalabilirsin dedi, gerek yok dercesine kafamı salladım ve yanına yaklaştım bana sıkıca sarıldıktan sonra evden çıktı. Bense üstümdeki yorgunluğu suyun alacağını umarak banyoya yöneldim. Suyun yumuşak dokusunu tenimde hissettiğim anda gevşemiştim. Geride bıraktığım üç ayı düşünürken Fransa'nın pek hayallerimdeki gibi olmadığını anımsadım oradaki hayat tabiki buradakinden daha güzeldi, çok eğlenceli bir tatil geçirmiştim ve evimi özlemek için nedenim bile olmamıştı ama içimdeki garip his peşimi bırakmıyordu.

        Buhar her yanı sardığından kendimi çabucak dışarı atmıştım . Elime aldığım havluyla buğu olmuş aynayı sildim ve bir süre kendime baktım. Normalde koyu kumral olan saçlarım güneşten dolayı biraz açılmıştı ayrıca ilk kez bu kadar uzamışlardı, gözlerimse ışık vurduğundan yeşile dönmüştü. Güzel görünüyordum. Karnımdan gelen gurultu dikkatimi dağıtırken odama doğru yürümeye başlamıştım bile. Odam hala bıraktığım gibi durmasına rağmen bana yabancı geliyordu. Etrafa bakmayı kestiğimde duvarın tamamını kaplayan ve her tarafı ayna olan dolabıma yaklaşıp kapağını açtım, dışarı çıkmak gibi bir düşüncem olmadığından pijamalarıma uzandım.

         Hızlıca mutfağa girip dolabın kapağını açtım ve yarım kalmış çok da iç açıcı görünmeyen pizzayı elime alıp garip bakışlarımı üzerinde gezdirirken bozulmamış olduğunu umarak salondaki koltuğa gömüldüm. Kumandayı aramam sona erdiğinde televizyonu açıp pizzamdan bir ısırık almaya yeltenmiştim ki telefonum çalmaya başladı. Arayan Rüzgar'dı. Telefonu elime alıp tereddütle ekrana baktım, dördüncü kez çaldığında kulağıma götürdüm. Garip ama son derece etkileyici ses tonuyla "Buluşabilir miyiz?" diye sordu. Hiç düşünmeden saatin geç olduğunu ve yorgun olduğumu söyleyip kapattım. Saat geç değildi. Hep bu saatlerde buluşurduk ama içimden bir ses onunla buluşmamam gerektiğini söylüyordu. Ona karşı olan hislerim artık aynı değildi, bu çok saçmaydı geçen seneden beri en yakınımdı her şeyimi onunla paylaşır bir an bile şüphe etmezdim, üzgün olduğum zamanlarda hep yanımda olurdu hatta gözyaşlarımı silip bana sıkıca sarılırdı, çünkü sarılmanın bana iyi geldiğini biliyordu. İkimiz hakkında arkadaşlıktan başka bir şey düşünemezdim belki de sadece onu özlemiştim ve kafam karışmıştı.