Through Scrapbook

Sa isang academy ay may cute na fourth year student na nagngangalang Hazel. Isa siyang babaeng hindi naman kataasan pero hindi rin naman kababaan. May mahaba siyang buhok at maputi. May manipis na labi at mamumulang pisngi. Masayahhin siya at iyon ang kinagustuhan sa kanya ng lahat.

At syempre mayroon ding lalaking minamahal at iyon si Tristan. MAgkaibigan na sila noo pa man at alam nila na mahal nila ang isa't isa. Pero kahit na ganun hindi nila minamadali ang lahat. Mahal ni Tristan si Hazel at mahal din ni Hazel si Tristan pero handa silang maghintay para sa sinasabing 'tamang panahon'

Hanggang isang araw nangyari ang hindi nila inaasahang pangyayaring babago sa kung anong meron si Hazel at Tristan. 

Naaksidente ang pamilya ni Tristan. Pauwi na sila galing sa isang party nang mawalan ng preno ang sasakyan nila Tristan. Namatay ang parents ni Tristan at maswerteng nabuhay si Tristan pero ........... may amnesia siya.

Tatlong buwan na ang lumipas at si Tristan, dinededma lang niya si hazel. Laging kinakausap ni Hazel si Tristan tungkol sa mga bagay-bagay na dati nilang ginagawa. Araw-araw sumusunod si Hazel kay Tristan at talagang nag-effort si Hazel para matulungang maibalik ang alaala ni Tristan pero lagi lang siyang dinededma ni Tristan. Pero kahit na nasasaktan na si Hazel hindi siya sumuko dahil naniniwala siyang maalala siya ni Tristan. Naniniwala sya na kahit nabura na ang alaala ni Tristan hindi  naman kasamang nawala nun ang pagmamahal ni Tristan para sa kanya.

"Tristan,nagbake ako ng cookies. Alam mo bang favorite mo yan at palagi nating kinakain yan doon sa malaking puno sa tabi ng library? Eto oh! Sa iyo ito."  inaabot ni HAzel yung cookies pero tiningnan lang ni Tristan ."Ayoko! Kainin mo na lang." sinabi ni Tristan na napaka emotionless nang boses nya.. Lumakad si Tristan at naiwang umiiyak at naakyuko si Hazel.,. Pero sinubukan nya pa ring ngumiti.

"Tristan iba ka na. Di bale yung gagawin ko mamaya last na yun. Huli na talaga."

Natapos ang oras sa academy na walang ibang inisip si Tristan kundi si Hazel.

"Sino ka bang talaga? Hindi ko siya matandaan pero bakit may parte ng pagkatao ko ang nasasaktan sa tuwing dinededma kita? Sino ba talaga siya sa buhay ko ?"

Tapos na ang kalse pero nasa room pa rin si Tristan . Iyun na kasi ang nakasanayahn niyang gawin pagkatapos ng klase . Pilit niyang inaalala ang lahat pero wala siyang matandaan na kahit ano.

Maya-maya duamting si Hazel.

"Tristan pwde ka bang makausap ?"

Hidi sumagot si Tristan pero pumasok si Hazel sa room. nakatingin pa rin si Tristan sa labas ng binatana at hindi lumapit si Hazel kay Tristan. Umabante lang si Hazel para malinaw silang makapag-usap at hindi sila nagsisigawan.

"MAkinig ka langat hindi na kiat guguluhin pa. Magpapakilala lang ako uli dahil hanggang ngayon nagbabakasakali akong maalala mo ako. Kahit na 1% lang ang ang pag-asa ko. Ako nga pala si Hazel Morales.Ang bestfriend mo simula bata pa lang tayo. Tayo ang magkasama sa mga kalokohan at trip mo. Ako yung nagtytyagang magbake ng cookies para saiyo dahiul gusto mo yun. at kapalit nun binibitbit mo yung bag ko. Minsan naman gumagawa tayo ng music video at nangngarap ng world tour concert kahit na alam nating pareho tayong sintunado.. Ikaw naman lagi mo akong kinukunan ng stolen shots"

Naiiyak na naman si Hazel pero syempre pinipigilan niya pero kahit na anong pigil at tago niya nagtetremble pa rin nag boses  niya. Alam ni Tristan kung anong ginagawa ni Hazel pero dedma pa rin siya.

"Hanggang sa araw na sinabi mong mahal mo ako. Alam mo bang pinaglkaingat-ingat ko yun. Pinagsama-sama mo kasi yung mga pictures ko at pictures natin. At yung huling page nakalagay dun yung malaking picture natin at may nakasulat na ...

I love you."

Umiyak na talaga si Hazel. Dala-dala niya yung scrapbook at inilagay sa upuang malapit kay Tristan.

"Naaalal mo na ba?"

Hindi sumagot si Tristan.

"Isinasauli ko na ito. Salamat sa mga memories. Promise di na kita susundan. Di na kita kukulitin. Di na kita guguluhin."

Umalis na si Hazel pero bago pa sya makalabas tinawag sya ni Tristan.

"Hanggang ngayon hindi ko malaman kung sino ka sa buhay ko! Kung anong meron sa ating dalawa! Kahit na ano wala akong matandaan!Wala! Wala!"

"Okey lang Tristan. Wag mo ng pagurin ang sarili mo sa kaiisip."

"Pero hindi ka maalis sa isip ko!Hindi ko alam kung bakit ako ganito!Hindi ko alam kung bakit nasasaktan at ........... kung bakt hindi kita kayang pakawalan!"

Napatingala si HAzel sa sinabi ni Tristan. At ikinagulat ni HAzel ang pagyakap sa kanya ni Tristan.

"Hindi ko na kayang alalahanin pa ang Hazel noon pero pwede ko namang makilala ang Hazel ngayon di ba?"

Yumakap na rin si HAzel kay Tristan.

"Hindi na natin maibabalik ang naakraan pero pwde tayong magsimula ng bagong nakaraan di ba? Alam kong mahirap kalimutan yun pero mas mahirap ang makulong sa naakraan. Dapat lumingon tayo sa kasalukuyan at isipin ang hinaharap."

"Tristan."

"Hazel, i love you."

"I love you too Tristan."

"Let's start a new beggining. Smile"

*CLICK!*

the end

Salamat po sa pagbasa ng story ko

vote niyo po sana at mag-leave ng comment

abangan niyo po yung sunod kong story entitled SERENITY

atsaka may next story ako entitiled that kiss sa external limk mamats

^_^