Bence aşk sandığımız sey aptalca bişey. Hani şu senin deli gibi sevdiğin insan bir gün sonra "seni seviyorum" der de, cıkarsanız, anlatayım neler olacak. İlk önce sana seni sevdiğini söyleyecek, senin icin uğraşacak, seni mutlu edecek, sana sarılacak, seni öpecek, sana istediğin herşeyi verecek. Hediyeler alacak, geleceksiniz, kahkahalar atacaksınız. Sonra yemek, resim herşeyi birlikte yaşayacaksınız. Ayakların yerden kesilecek, herkese onu anlatacaksın. Hatta ondan başka hiçbir şeyi konuşmayacaksın. Onun sonsuza dek yanında olacağını düşünüp, onun icin herkesi karşına alacaksın. Hayatını ondan ibaret gibi anlatacak ve yaşayacaksın. Gözlerinde kaybolacaksın, ellerini birakmak istemeyeceksin, üşüdüğünde ona sarılacaksın, kokusunu ciğerlerine kadar cekeceksin. Ne zman ne yaptığını, mimiklerini, kirpiklerini, gözlerini, ellerini aklına gelecek ne varsa bir bir aklına işleyecek hepsinin şekli şemali. Herşey güzel gidiyor diyeceksin, sonra bişey olacak. Bir soğukluk girecek araya, bir umursamamak, bir takmama. İşte o zaman yerden kestiği ayaklarına cakılacaksın yere. Bir şey olmayacak vücuduna tabiki ama kalbin paramparça olacak. Ölecek gibi olucaksın hergün. Cünkü o senden sıkılmış olacak. Cünkü o senden bıkmış, artık başka tatlar arıyor olacak. Çünkü o coktan bir başkasıyla konuşmaya başlamış senden kurtulmanın yolunu arıyor olacak. Sen ne mi olacaksin? Hayatına giren her insana onun sana yaptığı bu şerefsizliği ödetmeye calışacaksın. Canı yansın isteyeceksin. Onsuz mutlu olabileceğini kanıtlamaya calışacaksın, nefret ede ede seveceksin. Bir gün bana gelirse asla dönmeyeceğim yalanına kendini inandıracak ama hep gelmesini bekleyeceksin. Sen ne mi olacaksın sen yaşarken ölüceksin.
