Feng Yin Tian Xia မြန်မာဘာသာပြန် စဆုံး

အပိုင်း (၃၄)

အခန်း (၃၄)

အိပ်မက်ထဲမှာတောင်မှ- ဟွားကျူ့ယွီ တစ်ခါမှထင်မထားခဲ့မိဘူး- သူမ ပြစ်ဒဏ်စီရင်ရာစင်မြင့်ဆီ အပြေးနှင်ခဲ့တဲ့အချိန်မှာပဲ ဖင်ရှီးမြို့ရဲ့စစ်သူကြီးချုပ် ဟွားမုဟာ အသက်မဲ့လို့နေပြီ။ သူသေဆုံးရတဲ့အကြောင်းကတော့ အဆိပ်ကြောင့်ပဲဖြစ်သည်။ သူ့ကို ပြစ်ဒဏ်စီရင်ရာစင်မြင့်ဆီ မဆွဲထုတ်ခင်ကတည်းက အဆိပ်တိုက်ကျွေးပြီး ဖြစ်လိမ့်မယ်။

ဟွားကျူ့ယွီတစ်ယောက် မိဘမဲ့စစ်သည်တွေနဲ့ သူမကယ်တင်လာတဲ့စစ်သူကြီးတစ်ချို့ကို ထွက်ခွာပြုခွင့် ပြုလိုက်တယ်။ သူမ၊ နံပါတ်၁ဖင်၊ နံပါတ်၃ခန်းနှင့် သန်းဟုန်တို့အတူတကွ အနောက်ဘက်နယ်စပ်(ရှီးကျန်း)၏ ကန္တာရသဲဝါမြေမှာ ဟွားမုကို မြှုပ်လိုက်ကြသည်။ အုတ်ဂူလေးတစ်ခုတောင် မဟုတ်ဘဲ သာမာန်မြေပုံလေးတစ်ခုမျှသာ ဖြစ်သည်။

ဟွားကျူ့ယွီ ကြောက်သမန်းလိလိငြိမ်သက်မှုနှင့်အတူ မြေပုံရှေ့မှာဒူးထောက်နေခဲ့တယ်။ မျှော်လင့်ထားသလိုမျိုး မျက်ရည်စက်တွေရှိမနေခဲ့ဘူး။ သူမရဲ့မျက်ဝန်းတွေဟာ ခြောက်သွေ့နေပြီမို့ မျက်ရည်တွေလည်း ခြောက်သွေ့သွားတာ အတော်ပင်ကြာလှပေါ့။ သို့သော် သူမရဲ့နှလုံးသားကတော့ ဓါးတွေနဲ့ အပိုင်းပိုင်းအစစ ခုတ်ထစ်ခံလိုက်သလို ခံစားနေရ၏။ အဆုံးသတ်တော့ ဖခင်ရဲ့အသက်ကိုတောင် သူမ မကာကွယ်နိုင်ခဲ့ပါလား။

ပိုးသားလိုနူးညံ့လှတဲ့ဆံနွယ်တွေက ပုခုံးသားတွေထက်မှာ စီးကျလို့နေ၏။ သူမရဲ့စစ်ဝတ်ရုံလေးဟာ လေထဲမှာ တလူလူလွင့်နေတော့သည်။ အလွန်တရာမှအေးခဲမှုကြီးတစ်ခုက သူမရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ဝိုင်းပတ်ထား၏။ သန့်စင်လှတဲ့ငွေရောင်မျက်နှာဖုံးအောက်မှာ ကြည်လင်လှတဲ့သူမရဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံဟာ အတော်လေး နီရဲတောက်လို့နေပြီး အလွန်အမင်းအေးစက်နေတော့သည်။ အချိန်တစ်ခုကုန်ဆုံးသွားပြီးနောက် သူမ နောက်ဆုံးတော့ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး တိုးတိုးဆိုလိုက်တယ်၊ “သွားကြစို့!”

သစ္စာရှိစစ်သည်တွေလည်း ရောက်လာကြတော့မယ်ထင်တယ်။ အခုချိန်မှာတော့ သူမ အသက်ရှင်နေဖို့ကလွဲပြီး ဘာတစ်ခုမှမလုပ်ချင်တော့ဘူး။ သူမ အသက်ရှင်နေသရွေ့ ဖခင်နဲ့သေဆုံးသွားသူတွေကို အပြစ်မှလွတ်အောင် လုပ်ပေးပြီး ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းအနားယူစေရမယ်။