Sessizliğin çığlığı sağır ederken kulaklarımı, hissediyorum. Bir şeyler oluyor. Benim dışımda ama tamda beni ilgilendiren bir şeyler. Kuruntu olduğunu düşünsemde haklı çıkıyorum her zaman. Bu yıl o kadar çok diledim ki haklı çıkmamayı...Anlatsam kimse anlamayacak. Sustum. Hep sustum bende bu yüzden. Konuşma yetimi kaybettiğimi fark ediyorum yeni yeni. İnsanlara bir şeyler anlatırken kem kümlemenin utancını yaşıyorum. Üstelik tam da insanlara bir şeyler anlatmanın gerektiğini düşünmeye başlamışken.
Acıyorum. Nefsime söz geçirememenin ızdırabıyla dolu ruhum. O kadar hayata sıkışıp kalmışlığım var ki...hemde henüz hiçbir şey yaşamamışken. Verdiğim nefesi geri alıp alamayacağımı bile bilmezken geleceğe dair planlarım var benim. Amin bulmamış dualarım her geçen gün eskittiğim umutlarım var. Her gün yüreğime sapladığım ihanetlerim var. Kendime verdiğim ama bir türlü tutamadığım sözlerim var. Ağlamışlıklarım, gülmüşlüklerim var. Buraya yazmayı unuttuğum kadar eksiğim var. Bir şey biliyorum. Ben ;
Acıyorum. Tükeniyorum.
