Red me van de plekken waar ik thuishoor

5.1/Conversaties~

Hoofdstuk

5

Conversaties

Zowel de ademhaling van Isadora als die van Jirina ging nog altijd veel te snel in en uit hun lichaam. Hun hart bonkte in hun borstkas terwijl ze de weg terug vonden naar Isadora's slaapkamer.

'Mijn Goden en Godinnen,' gromde Jirina zacht onderweg, maar meer woorden dan dat werden niet gewisseld totdat ze bij de slaapkamer aangekomen waren.

Isadora gooide de deur van haar kamer open, negeerde de beleefde vragen van de wachters, die aan weerszijden van haar deur gezet waren en die vroegen of alles in orde was, en klapte het ding alweer dicht zodra Jirina en zij binnen waren. Nu pas trok het gevoel van veiligheid enigszins terug naar haar lichaam, nu pas waren ze echt weg van hetgeen zich daar bij de ingang had afgespeeld.

'Ik ben een verschrikkelijke wachter,' was het allereerste wat Jirina eruit gooide.

'Nee, dat ben je niet!' gooide Isadora direct terug.

'Jawel, Isadora! Ik kon je net niet beschermen –'

Isadora's ogen werden groot. Ze legde vlug haar vinger tegen haar lippen en rende terug naar de deur om die nogmaals open te gooien, weer even op adem te komen en vervolgens tegen de wachters te zeggen dat ze konden gaan. Jirina was immers bij haar en het gevaar was ondertussen al geweken. De alarmbellen waren ook gestopt. Isadora stond er bijna op dat ze weggingen en bedankte hen toen ze wegstapten bij de deur om te kunnen vertrekken. Toen liep ze weer naar binnen, smeet ze de deur achter zich dicht en ging ze recht voor Jirina staan. Eindelijk hadden ze de rust en mogelijkheid om met elkaar te kunnen praten over hoe ze zich zonet gevoeld hadden, over wat ze zonet gezien hadden.

Met grote ogen keek haar vriendin haar aan. 'Dus zoals ik al probeerde te zeggen,' hervatte ze haar onderbroken tirade, 'ik ben een verschrikkelijke wachter.'

'Wáárom zeg je zoiets?'

'Omdat ik je heb laten vallen toen je... angstig werd, of zoiets, in die danszaal – ik heb je letterlijk laten vallen! En omdat ik net half in paniek raakte om Godenalmachtig helemaal niets! Dat hoort een wachter – een persóónlijke wachter – niet bepaald te doen, of wel? Verdomme, ik hoor je gewoon te beschermen en er voor je te zijn en je te helpen met alles waarbij je hulp nodig hebt! Niet dít!'

'Het was toch heel normaal dat jij wat we net zagen niet fijn vond? Dat vond ik ook! Dat vonden alle andere wachters ook!' riep Isadora terug. Er ontstond kippenvel over ieder deel van haar lichaam als ze alleen maar dácht aan Jirina die besloot haar baan op te zeggen en te vertrekken. Ze zou niet wéten wat ze dan zou moeten doen. Ze zou oprecht ten einde raad zijn. Vlug probeerde ze de brok in haar keel weg te slikken, maar dat was tevergeefs.

'Klopt, maar het is níét normaal dat dat ten koste gaat van je concentratie en alertheid, en dat je de Prinses vervolgens niet meer kan beschermen, wat mijn wérk is! Ik mag niet in paniek raken bij dat soort situaties, maar dat is precies wat er telkens met me gebeurt. En dat heb ik nu al twee keer bewezen in de afgelopen paar weken.'

Isadora slaakte een lange zucht en de akelige machteloosheid kroop bij haar aderen naar binnen. 'Maar... je raakte helemaal niet zó erg in paniek... Je voelde je gewoon niet zo goed, en dat is niet erg! Alles ging verder goed, toch?'

'Isa...' verzuchtte Jirina, en ze haalde haar handen door haar haren, die ze net uit haar paardenstaart had gehaald. 'Ik weet ook wel dat jij wil dat ik niet wegga, maar als ik jou niet kan beschermen, als ik mijn werk niet kan doen... Dat is echt heel gevaarlijk voor jou, en dat wil ik niet. Zeker niet in de tijden met de toestand van het volk, en zo.'