Ik ben Mieke.
Tja.. Hoe begin je zoiets.
Laten we zeggen dat er een boy band is waarmee ik niet meer zonder kan. Ze zijn echt alles voor me! Nouja, vooral hij.
Hij is Samuel. Samuel Leijten en hij is 19 jaar, net als ik. Ik heb al een crush op hem sinds de basisschool. We deden letterlijk alles samen, als de leraar boos werd waren wij het altijd schuld, als we terug van school kwamen aten we altijd samen broodjes bij mij thuis en daarna gingen we naar zijn huis om te spelen. Toen waren we 7. Nadat hij is verhuisd toen we 12 waren doordat zijn vader nieuw werk kreeg is alles veranderd. Ik ging alleen naar de middelbare school. We hadden ons er altijd op verheugd, maar toen het eenmaal zover was wilde ik het liefst terug in de tijd. Wie er ook naast me zat, hoe veel we de leraar belachelijk maakten... Het maakte me niks uit, zonder Samuel was er niks meer aan. Er zaten 2 aardige meisjes in mn klas, Joyce en Yasmine. Zij maakten de schooltijd nog een beetje draaglijk, maar zoals ik al zei... Zonder Samuel vond ik alles maar stom.
Op een dag, 5 jaar nadat ik Samuel voor het laatst had gesproken, keken mijn moeder en ik tv. Xfactor. Wat haatte ik dat programma. Maar mam wilde het zien dus nadat er een paar kandidaten waren geweest stond ik op om chips te halen toen mn moeder gilde. 'MIEKE SAMUEL IS OP TV' galmde het. Meteen liet ik alles vallen en rende vanuit de keuken naar onze abnormaal grote woonkamer. Daar, op onze 2,5 meter doorsnee TV, stond hij. Samuel. De jongen waar ik sinds groep 1 verliefd op was. Ik wist niet meer hoe het voelde om gelukkig te zijn, maar toen, op dat moment wist ik het weer.
