Βιάστηκα να σε αγαπήσω

Ένατο Κεφάλαιο

Η Αναστασία αφού παίδεψε λίγο τον Κώστα, δέχτηκε να βγει μαζί του. Ξαφνικά με αυτόν ξέχασε τα πάντα. Ένιωθε λες και ήταν με ένα άτομο το οποίο γνώριζε πολύ καιρό.  

Κ: Τι θα πιείς; 

Α: Ένα μαρτίνι. 

Κ: Μαρτίνι; 

Α: Ναι γιατί; 

Κ: Τίποτα. Φίλε, πιάσε μας δύο ποτήρια μαρτίνι. 

Α: Και για πες μου για σένα. 

Κ: Τι θες να μάθεις για μένα; 

Α: Τα πάντα!

Κ: Αα, μάλιστα! 

Γκαρσόν: Ορίστε τα ποτά σας. 

Α: Ευχαριστούμε πολύ. Ωραία. Τώρα είμαι έτοιμη να σε ακούσω. 

Κ: Εντάξει. Λοιπόν, με λένε Κώστα Βασιλείου. Είμαι 23 και σπουδάζω ζαχαροπλαστική εδώ. Είμαι από Θεσσαλονίκη αλλά τα τελευταία 3 χρόνια μένω εδώ. Είμαι μοναχοπαίδι. Οι γονείς μου έχουν πεθάνει πολύ καιρό, από τότε που ήμουν 4 χρονών και μεγάλωσα με την γιαγιά μου. 

Α: Λυπάμαι για τους γονείς σου. Αν επιτρέπεται, η αιτία θανάτου; 

Κ: Αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ένας μεθυσμένος που πήγαινε με 200 τους τράκαρε στα φανάρια. 

Α: Ωωω, λυπάμαι πολύ. 

Κ: Δεν πειράζει. Τώρα το έχω πλέον συνηθίσει. Για πες μου εσύ. 

Α: Αα, ήρθε η σειρά μου τώρα. Καλά. Με λένε Αναστασία Αλεξάκη, μένω εδώ τώρα για τις σπουδές μου στα οικονομικά. Είμαι 19 στα 20 και πλέον συγκατοικώ με τις κολλητές μου, την Μαρινέλλα και την Στέλλα. Έχω μία μικρότερη αδερφή, 14χρονών και ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε πριν γεννηθώ. Δεν ξέρω καν το όνομά του. Δεν έχω δει το πρόσωπό του.

Κ: Έλα τώρα, μην κλάψεις. 

Α: Πώς γίνεται να μην κλάψω; Μας παράτησε μόνους και έφυγε. 

Κ: Έλα κοντά μου. Να σε πάρω μια αγκαλιά. 

Α: Κανόνισε! Μην εκμεταλλευτείς την στιγμή. 

Κ: Αααα, αυτή είναι η γνώμη σου για μένα; 

Α: Όχι αλλά..

Κ: Άντε έλα δω.

Και ο Κώστας την έσφιξε σφιχτά στην αγκαλιά του. 

Μ: Παναγιώτη, περπατάμε τόση ώρα. Πού πάμε; 

Π: Μην βιάζεσαι θα δεις. Αλλά τώρα πρέπει να σου κλείσω τα μάτια. 

Μ: Γιατί; 

Π: Είναι έκπληξη. Θα δεις. 

Μ: Καλά καλά. 

Π: Γύρνα λίγο να σου δέσω τα μάτια...Ωραία. 

Μ: Αααα Παναγιώτη, δεν βλέπω τίποτα. 

Π: Βρε κοπέλα μου, κάνε λίγη υπομονή. Δώσε μου το χέρι σου. 

Μ: Τι το θες;

Π: Τι το θέλω ρωτάει... Γλυκιά μου, που θα πας; 

Μ: Ντάξει καλέ! Μην φωνάζεις. 

Π: Ωραία, πρόσεχε από εδώ... όχι αριστερά! Από την άλλη...

Μ: Παναγιώτη θα πέσω! 

Π: Δεν θα πέσεις. Μια χαρά το πας. Δώσε μου και το άλλο χέρι σου να σε περάσω από εδώ γιατί είναι ένα μικρό ποταμάκι. 

Μ: Που με έχεις φέρει; 

Π: Μαρινέλλα μου, σταμάτα τις ερωτήσεις. 

Μ: Παναγιώτη, τέλος! Το βγάζω το μαντήλι.

Π: Όχι όχι. Το ετοίμαζα πόση ώρα, σε παρακαλώ. 

Μ: Ουφ, καλά. 

Π: Πρέπει να σε πάρω αγκαλιά όμως τώρα. 

Μ: Καλά. Άντε. Ας το κάνεις και αυτό. 

Εκεί που την πήρε αγκαλιά, για να την περάσει από το ποταμάκι και την άφησε, ίσως μερικά σημεία να ήρθαν πιο κοντά από ότι έπρεπε. 

Μ: Ντάξει είμαστε; 

Π: Τώρα ναι! 

Μ: Μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου; 

Π: Ελεύθερα!

Και εκεί που πήγε να ανοίξει τα μάτια της, αντικρίζει.....

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ..!!!