TWENTY FOUR HOURS (YOUTH SERIES #1)

EPISODE 8: LUNG

RATED 18+
Violence, Sex, Nudity, Language, Substance, Sexual Violence, Suicide

...

EPISODE 8
LUNG

Muli kaming nagpatuloy ni Aiden sa aming roadtrip. Kung kanina ay medyo nagkakahiyaan pa kami magkwentuhan ngayon ay komportable na kami sa isa't isa at walang pagaalinlangan na magsalita sa pagitan namin.

"Buksan ko stereo." paalam ko at tumango naman siya. Pagbukas ko ay 'With A Smile' ang tugtog at hindi na ako nagatubili pang ilipat iyon. Habang umaandar ang sasakyan ay parehas naming sinabayan ni Aiden ang kanta.

Lift your head, baby, don't be scared
Of the things that could go wrong along the way
You'll get by with a smile
You can't win at everything but you can try

Baby, you don't have to worry
'Cause there ain't no need to hurry
No one ever said that there's an easy way
When they're closing all their doors
They don't want you anymore
This sounds funny but I'll say it anyway

Girl, I'll stay through the bad times
Even if I have to fetch you everyday
We'll get by with a smile
You can never be too happy in this life

'Cause in a world where everybody
Hates a happy ending story
It's a wonder love can make the world go 'round
But don't let it bring you down
And turn your face into a frown
You'll get along with a little prayer and a song

Nang matapos ang kanya ay nakaramdam naman ako ng gutom.

"Gutom na ako." walang hiya kong sambit at naningkit ang mata niya ng tumingin sa akin at ako naman ay nilakihan ang mata at nagkibit balikat.

"May pagkain sa likod." aniya at agad akong tumingin sa likod. Puno roon ng nga kung ano-anong pagkain kaya malaya kang makakapagpili ng kahit anong gusto mo.

Mukhang pinaghandaan niya talaga itong 24 Hours Roadtrip dahil so be ang dami at halos kumpleto ang mga kagamitan na dala niya.

Kumuha ako ng isang pack ng marshmallow at dalawang coke in can. Seryosong nakatingin si Dan sa daan at mukhang walang balak na huminto para kumain.

Kumuha ako ng marshmallow at itinapat iyon sa bibig niya. Nang una ay nnagdalawang isip pa si Dan kung isusubo niya iyon pero sa huli ay napabuntong hininga siya at kinain ang marshmallow na inilahad ko.

Sa pagkain at inumin ay ako ang nagabot kay Aiden dahil abala siya sa pagdadrive. Hindi ko tuloy maiwasan na makonsensya dahil baka pagod na siya. Gusto ko man na tulungan siya pero hindi naman ko marunong magdrive.

"I have a joke." panimula ni Aiden ng huminto kami sa isang gas station para magpagasolina.

"Ano?" natatawa kong tanong dahil sa hitsura niya pa lang ay mukhang natatawa na siya sa joke na babangitin.

"What did one lung say to another lung?" pigil tawa niyang tanong.

Kumunot ang noo ko sa tanong niya at napaisip. Anong sabi ng isang lung sa isa pang lung. Tinagalog ko ang tanong niya para mas maintindihan ko pero hindi ko maisip ang sagot kaya sumuko na ako.

"Ano?" tanong ko. "Sirit na." sabi ko pa.

"We be-lung together." natatawa niyang sabi at ako naman ay hindi natawa. Ang korni kasi. "Grabe siya oh, hindi ka natawa." nagtatampo niyang sabi.

"We be-lung together." nagtatampo niyang sambit at napailing na lang ako. Kinalabit ko siya pero hindi lumingon.

"Ang korni kasi." pagaamin ko at nakita kong natawa siya sa sinabi ko.

"Di tayo bati." parang bata niyang sabi.

Saglit kaning napatiigl sa paguusap ng blibinigay na ang kabyang sukli. "Sorry na." sabi ko at lumabi lang siya sa akin.

Pinaandar niya muli ang makina ng sasakyan at naramdaman ko ang paghwak niya sa kamay ko. Sabay kaming nagkatinginan sa isa't-isa ng makitang nakahawak ang kanyang kamay sa kamay ko.

"Akala ko kambyo." nahihiya niyang sabi sabay bitaw sa kamay ko sabay lipat ng hawak sa kambyo.

"Wala, nahawakan mo na ang kamay ko kaya bati na tayo." sabi ko. "Kunwari nagkamali ng hawak pero kanay ko naman talaga ang gusto mong hawakan." pabulong kong biro habang nakangisi.

Ang ngisi niya ay unti-unti naging pormang ngiti at napahawak siya sa batok at mukhang napahiya siya sa sinabi ko.

"Yeah I what to hold your hand. Can I?" saglit akong natigilan sa sinabi niya at saktong paghatap ko sa kanya ay muling nagtama ang mga mata namin. "Can I?" tanong niyang muli na siyang nagpalakas lalo ng tibok ng puso ko.

Inilahad ko ang kanay sa kanya. "Sure" sabi ko na walang pagdadalawang isip at pinagsiklop niya ang kamay naming dalawa.

"We be-lung together." sabay naming sambit at parehas kaming natawa.

We be-lung together. Paguulit ko sa aking isipan at hindi ko maiwasan na makasama muli ng mga paru-paru sa aking tiyan. Kung ano man iton nararamdmaan ko ay sana tama. Sa kabila ng lahat, ang masasabi ko lang ay masaya ako. Masaya ako ngayon.

18 HOURS, iyon na lang ang natitirang oras para sa roadtrip niya na naging roadtrip  namin. Ibig sabihin ay anim na oras na kaming magkasama pero bakit ang pakiramdam ko ay parang isang buwan na kaming magkasama.

Tinanong ko siya kung saan kami papunta at ang sabi niya ay papunta kami sa isang beach para manood ng sunrise. Sa sinabi niyang iyon ay naexcited ako dahil hindi ko pa napapanood ang pagsikat ng araw.

Hababg nagdadrive si Aiden ay hindi ko mapigilan ang mapakali dahil pana-naak niya akong nililingon at hindi ko alam kung naing nangyayari s akanya. Iniisip ko tuloy na may dumi ako sa mukha o kung saan.

"Sh*t!" bulong niya pero narinig ko. Ilang sandali pa ay inihinto niya ang sasakyan na ipinagtaka ko.

"Dumudugo ang palapulsuhan mo Yellow." aniya at agad akong napatingin sa bangdang kamay ko na natatakluban ng suot kong hoodie at laking gulat ko nang tumagos doon ang dugo sa suot. Kulay yellow itong hoodie at kitang-kita ang dugo na nagmantsa rito.

Binuksan niya ang ilaw sa loob ng sasakyan at may hinanap sa likod. Napakagat ako sa labi dahil hindi ko alam ang sasabihin sa knay.

Anong sasabihin ko? Magpapaliwanag ba ako?

Nahihiya akong tumingin sa kanya at ngayon ay hawak ang isang fist-aid kit. Inilabas niya roon ang bulak, alcohol at betadine. Matapos nun ay lumapit siya sa akin at dahan dahang kinuha  ang kamay ko.

Tinaas niya ang tela ng hoodie na tumatakip sa palapulsuhan ko at doon niya nakita ang napakaraming hiwa ko sa parteng palapulsuhan. Ang ilan doon ay tuyo na pero may isa roon na malaki ang hiwa at patuloy na lumalabas ang dugo.

"Life is precious, Yellow. Don't waste it. Marami ang naghihintay sa iyo bukas at hanggang sa future. You can tell me your problem and I am willing to listen." aniya

"I care for you." dugtong pa niya at nagsimula siyang linisin ang palapulsuhan ko. Hindi na sa akin bago ang sakit noong dinampian niya ng alcohol ang sugat dahil nasanay na rin ako.

"I'm sorry Aiden." sabi ko habang binabangdage na niya nag palapilsuhan ko.

"You don't have to. You're in pain and it's okay but don't let it drown you. Wag mong hayaang patayin ka nito. Bawat problema may solusyon at kung nahihirapan ka andito ako, tutulungan kita, dadamayan kita." nag-aalala niyang sabi at matapos nun ay hinalikan niya ako sa noo.

"All I want is to stop the pain."

"I'll help you Yellow. Don't worry."

Matapos nun ay nabalot kami nang katahimikan habang bumabyahe at nakahawak pa rin siya sa isa kong kamay.

Hindi ko akalain na may isang tulad ni Aiden na handa akong damayan sa sakit na nararamdaman ko. Handa akong tulungan na maibsan at masolusyonan ang problema ko.

Aiden. Banggit ko sa isipan ng pangalan niya.

     

MISTERCAPTAIN
Professor

Salamat sa pagbasa at paghintay ng ud.