Flikken Maastricht - In het kort gezegd

We gaan het vieren

A/N: Hoe zou het toch verder gaan na de seizoensfinale van seizoen 15...? Dit denk ik er van.

'Ik ben blij dat we samenblijven.'

Hij was het daarmee eens.

Ze lachte. 'Kom, we gaan het vieren.'

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De Ponti was in het donker gehuld, ze waren er de afgelopen dagen amper geweest. Eva voelde de acute drang om aan de donkere bedomptheid verandering te brengen en drukte op het lichtknopje. Als bevroren bleef ze staan, de ruimte - nu badend in het licht - in zich opnemend.

Wolfs legde kort een hand op haar arm tijdens het passeren en liep meteen door naar de achterkant van de keuken waar hij zijn wijnverzameling had. Na het uitgebreid bestuderen van de etiketten, pakte hij een van de flessen en greep vervolgens twee wijnglazen van de plank. Een ervan vulde hij met de Merlot en de andere vulde hij met bruiswater uit de koelkast. Zijn voeten maakten een schuifelend geluid toen hij zich omdraaide en de twee gevulde glazen voor zich uitstak. 'Eef?'

'Ja, ja,' zei ze ietwat verward. Snel liep ze de laatste twee treden af en pakte het glas bruiswater aan.

'Proost,' verkondigde hij breedlachend terwijl ze de glazen tegen elkaar lieten klinken. 'Op ons.'

'Op ons,' echode ze terwijl ze zichzelf dwong te glimlachen terwijl ze hem aankeek.

Ze gingen zitten aan de keukentafel en een stilte nam de ruimte in. Eva deed alsof er iets zeer interessants te vinden was in haar glas water, maar desalniettemin voelde ze de priemende blik van haar partner een spreekwoordelijk gat in haar hoofd boren.

'Eef?'

'Hmm?' mompelde ze, nog steeds haar blik halsstarrig naar beneden gericht.

'Eva?'

Dit keer voelde ze zijn hand als een omhulsel om die van haar en keek ze op.

'Ik wilde je alleen maar even zeggen dat ik denk dat je het geweldig had gedaan als vervanging van Kamphuis. Ik weet dat ik je dat eerder had moet zeggen en dat spijt me.'

Ze haalde haar schouders op. 'Het doet er nu allemaal niet meer toe. Ik word het niet, en het is misschien maar beter zo.' Diep vanbinnen raakten zijn woorden haar natuurlijk wel, maar daar zou ze niet aan toegeven.

Hij gaf haar een zacht kneepje in haar hand. 'Ik ben in ieder geval blij dat ik je niet verlies als partner.'

Haar hoofd boog wat naar de zijkant. 'Ik ook.' Ze zei het met een hint van een glimlach.

'Maar...?'

'Niks maar. Nou ja, weet je wat het is? Ik had me er zo op ingesteld. Op een gegeven moment kon ik gewoon nergens anders meer aan denken. Mijn zinnen had ik erop gezet, alle trainingen voltooid, de benodigde certificaten gehaald. Je staart je ergens blind op en als die kans ineens onder je voeten wordt weggemaaid schrik je wel even.'

Hij knikte dat hij het begreep.

Nu was het haar beurt om zijn hand vast te pakken. 'Maar wat ik was vergeten was misschien wel het belangrijkste.' Ze ontving een vragende blik en lachte. 'Ik vergat hetgeen dat ik zou verliezen als ik deze functie zou krijgen.' Ze gebaarde met haar vrije hand een aantal keer van hem naar haar. 'Dit hier. Wij. Ons. Het zou nooit meer hetzelfde zijn. En ik zou wel gek zijn om dat te willen opgeven!'

'Daar proost ik nog een keer op,' lachte Wolfs terwijl hij voor een tweede maal zijn glas in de lucht stak.

Ze maakte van haar hand een vuist en plaatste die onder haar kin terwijl ze hem bleef aankijken.