Czarny wilk i zagubiona dusza.

~Nowy przyjaciel~

Zaciekawiona Tosia uważnie słuchała tłumaczeń Melisy.

- ... jeszcze raz przepraszam cię za obsydiana .

- Nic nie szkodzi! Ważne, że teraz wiem, że potrzebujesz tej książki... ale.

- Ale?

- Może znam cię od bardzo nie dawna, ale wydajesz się miła, zabawna, a do tego jesteś duchem! Nie chciałabyś może chociaż na trochę jeszcze tu zostać?

Melisa nie odpowiedziała... nie wiedziała co.

- Wszystko dobrze? - zapytało dziecko.

- Tak spokojnie... po prostu myślę o tym co powiedziałaś. Z jednej strony też cię już polubiłam a z drugiej tamten świat to mój dom...

- Racja. Ja bym nie chciała być gdzieś sama i nawet nie wiedzieć gdzie.

Przed długi czas nikt się nie odzywał jedynie wilk czasem czasem cicho popiskiwał.

- Hm... a może... nie wiem. Może... jeśli naprawdę musisz iść to chociaż poznasz moją rodzinę?

- To nie jest dobry pomysł.

-Czemu?

- Może dla tego, że jestem duchem? To, że ty mnie widzisz i się mnie nie boisz to nie znaczy, że to samo będzie  z twoją rodziną. Poza tym co zrobię z obsydianem? No właśnie... co z nim zrobię jeśli do siebie wrócę?

- Możesz mi go zostawić! Obiecuję, że będę się nim dobrze opiekować!

- Hehe. Dobre z ciebie dziecko, ale nie jestem przekonana o tym pomyśle... może zostanę do jutra w tedy coś się wymyśli.

- Jej! 

Nie oczekiwanie rozmowę przerwał głos matki Tosi dobiegający z oddali.

- Kochanie! Z kim rozmawiasz?

- To moja mama! Co mam jej powiedzieć - nerwowo powiedziała Tosia.

- Powiedź że... z koleżanką. Chyba nimi jesteśmy co nie?

- Racja! - po chwili odpowiedziała mamie- Z nową koleżanką!

- Dobrze! Podejdź jeszcze na chwilę do mnie!

Po kilku minutach Tosia wróciła ze zmieszaną miną.

- O co chodzi? - zapytała Melisa.

-Moja mama mówi, że chcę cię zobaczyć. Co teraz? Musisz iść!

- Ja?! Nie ma mowy!

- Sama mówiłaś, że ludzie cię nie widzą więc czemu nie? Chodź!

Po chwili dziewczynce udało się przekonać Melisę.

- I gdzie ta koleżanka? Czyżby kolejny wyimaginowany przyjaciel? Mówiłam ci żebyś z tym skończyła!