Journey To The Other World(COMPLETED)

𝐂𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫 14

ARIEXIA

“Lola, aalis na po kami.” paalam namin kay Lola dahil ngayon na kami gagala ni Shaun gaya ng ipinangako niya.

“Oh siya sige, mag-iingat kayo mga apo" sagot nito at isinarado na ang gate ng bahay.

Naglakad na kami ni Shaun at bawat madadaanan namin ay napapatingin sa amin. Ewan ko kung bakit siguro dahil ang pogi ni Shaun ngayon, naka suot lang naman siya ng puting polo na hindi nakabutones ang unang dalawang butones at isang black na khaki pants habang ako naman ay isang simpleng puting dress na regalo sa ‘kin ni Lola noong isang araw.

“Oh pare, saan ang lakad natin?” puna ng isang lalaking may itim na buhok.

Isa siya sa mga kasamahan ni Shaun sa pangangaso, marahil ay kaibigan niya ito.

“Igagala ko lang itong isang ‘to" sagot ni Shaun at itinuro ako. “Siya nga pala si Ari, Ari siya si Mario, kaibigan ko.” 

Ngumiti ako kay Mario at inilahad ang kamay ko. “Hi, Mario" 

Tinanggap niya naman ang kamay ko at hinalikan ito na ikinapula ng magkabilaan kong pisnge.

Ang pogi niya kasi eh tapos gan‘yan pa siya.

“HOY!" untag ni Shaun at hinila ang kamay ko. “Umalis ka nga d‘yan.” sigaw nito na tinawanan lang ni Mario.

“Maka-sigaw ka naman pare.” natatawang puna nito at hinarap ako. “Sige na Ari, mukhang kung hindi pa ako aalis ay mapapatay ako ng isa diyan.”

Tinanguan ko lang siya at nginitian. Shaun just ‘tsk’ at hinila na ako paalis.

Nakarating kami sa Central Market nila ng maaga kesa sa inaasahan dahil nakasabayan namin ang si Mang Karding na mamimili rin.

“Salamat po, mauuna na po kami.” paalam ni Shaun sa matanda.

“Sige, mag-iingat kayo." 

Tumango lang kami sa kan‘ya at umalis na.

Una naming pinuntahan ang mga nagtitinda ng mga kung anu-anong street foods.

Ang mga pagkain kasi dito sa Magestica ay katulad lang rin sa mundo ng mga tao. Ang kaibahan lang ay dito ginagawa nila gamit ang kapangyarihan nila.

Bumili muna kami ni Shaun ng makakain namin para raw mamaya ay may sapat kaming lakas upang maglibang.

Mula sa malayo ay natanaw ko ang mga pamilyar na pigura ng mga tao.

Teka, paano napunta ang mga ‘yan dito?

Napansin ata ni Shaun ang pagkabalisa ko kaya ay tinanong niya ako. 

“Anong nangyayari sa ‘yo?” untag niya sa ‘kin at hinawakan ang kamay ko.

“H-Ha? Wala!” sagot ko.

Tinapunan ko uli ng tingin kung saan ko nakita sila ngunit wala na sila roon.

I shooked my head.

‘Siguro, namamalikmata lang ako.'

--------

NANDITO kami ngayon ni Shaun sa isang Park dito sa Central Market. Kakatapos lang naming maglaro at gumala sa kung saan-saan.

I look at Shaun who’s now busy looking at the sky. “Thank you" I uttered.

He look at me with confusion written in his face. “For what?”

I rested on his shoulders and smiled. “For allowing me to be live with you and Lola and for being a good friend.” sagot ko.

Ginulo niya lang ang buhok ko at ngumiti.

‘He’s really handsome when he smiles' I thought.

Binalot na kami ng katahimikan pagkatapos nu'n. I’m still resting on his shoulders while looking at the shy above, madilim na kaya kitang-kita na ang dalawang buwan dito sa Magestica at ang mga kumikinang na mga bituin.

“When I die, I want to be one of those stars, so that I could light up the world when it turns dark.” usal bigla ni Shaun.

I look at him. 

Ako rin, dati gusto ko maging bituin. 

“Ako rin” I replied while still looking at above.

“Ari” tawag sa ‘kin ni Shaun. 

“hmm?"

“Ari, that’s not your real name, is it?” he asked.

I look at him and he’s staring at me seriously. 

I felt guilty, napatingin ako sa baba and played with my fingers habang dahan-dahang tumango.

“Then who are you?” tanong niya.

I sat properly and stared at him.

“I-I’m Ariexia Heather Snow Detria.” sagot ko.

He looked at me coldly. “Your a princess, why are you here?” 

I sighed. I have no choice but to tell him everything. Isa pa parang may nagtutulak sa ‘kin na sabihan siya.

After I told him everything ay hanggang ngayon tahimik pa rin siya. It seems like he’s processing everything.

I’m nervous. “H-Hey, Shaun”

“H-Ha?” 

I look at him, confuse. Is he mad or something?

“Are you mad?" I managed to ask him even in my nervousness.

He smiled. “Thank you for telling the truth, let’s go home, Sofia.” he said and grab me by the hand.

My mouth went open. 

W-What did he just call me?