I'm Lovin' Angels,Instead. (in Greek)

Untitled Part 1

Ξύπνησα με την πρωινή αύρα του ούρανου που ξεδιπλώνει τα σύννεφα.Τέντωσα το μουδιασμένο σώμα μου,ξεδιπλώνοντας τα φτερά μου,οι σχισμές στην πλάτη μου φανερώθηκαν.Ετριψα τα μάτια μου,προσπαθόντας να αποφύγω το απέραντο φως και τη λάμψη του σπιτιού μου,του ουρανού. "Παρακαλώ,όλοι οι τελειόφητοι άγγγελοι να παρουσιαστούν εδώ."Σηκώθηκα και ακολούθησα το πλήθος απο γνώρημα πρόσωπα.

"Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα!"ακουσα την Jonathan να λέει ενθουσιασμένα. "Απο σήμερα αρχίζει η αποστολή σας στη Γη."συνέχισε.Ενα ελαφρύ ριγος διαπέρασε το σώμα μου στο άκουσμα των λέξεων αυτών.Είμουν τόσο ενθουσιασμένη,αλλά αγχωμένη και λίγο φοβισμένη ταυτόχρονα. "Θα πω άλλη μία φορά την περιοχή που έχει διοριστεί ο καθένας σας".άκουγα με προσοχή τα ονόματα,περιμένοντας να ακούσω και το δικό μου.

"...Eliza-Λονδίνο,Αγγλία..."ξεροκατάπια και στάθηκα στην ουρά με τα παιδιά που είχαν ακούσει τα ονόματα τους. "Θυμίζω άλλη μία φορά:πριν τη μεταφορά,εξαφανίστε τα φτερά σας και τα φωτοστέφανα."ο Jonathan κατέβασε τον τόνο της φωνής του και μας χαμογέλασε ελαφρά,κάνοντας μας να ηρεμήσουμε απο το άγχος. "Δεν χρειάζεται να αγχώνεστε.Είμαι σίγουρος πως όλοι θα τα πάτε περίφημα! Εχετε επιλεχτεί και για αυτό σας εμπιστευόμαστε.Απλά ηρεμήστε και ακολουθήστε αυτά που διδαχθήκατε.Μην ξεχνάτε το στόχο σας.Η δουλειά σας στη Γη ειναι να γαληνεύετε τις πονεμένες ψυχές των ανθρώπων και να αποτρέπετε το κακό.Για αυτό υπάρχουμε εμείς οι Αγγελοι.Θα είναι μία συναρπαστική εμπειρία,κοιτάξτε να το απολαύσετε."

Συγκεντρώθηκα και προσπάθησα να διώξω το άγχος απο μέσα μου.Γύρισα και κοίταξα τους υπόλοιπους συμμαθητές μου.Αλλοι χαμογελούσαν,αλλοι κοιτούσαν κάτω,αλλοι ήταν σοβαροί... Η άρπα άρχησε να παίζει και Αγγελοι να τραγουδούν,καθώς η ώρα για την αναχώρησή μας είχε πλέον φτάσει.Κατευθήνθηκα στον δικό μου οδηγό-άγγελο που θα με κατεύαζε στη Γη και στον προορισμό μου.Πήρα μια ανάσα.

Και να'μαι λοιπόν στη Γη...Ο οδηγός μου,Σίμον,μου άφησε το χέρι.Κοιτούσα καλά και με κάθε λεπτομέρεια το μέρος στο οποίο βρισκόμουν.Τόσα χρώματα και πράγματα της φύσης που είχα διδαχθεί στα βιβλία βρίσκονται τώρα μπροστά μου. Το πράσινο χορτάρι και το καφετί χώμα στο έδαφος,κάτω απ'τα πόδια μου,το γκρί που χρωμάτιζε τους λεγόμενους βράχους...Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα προς τα πάνω.Εβλεπα τον ουρανό,τα σύννεφα μας.Ενιωσα για πρώτη φορά οτι ήμουν μακρια,πολύ μακρια απ΄το σπίτι μου.Αλλά μετά σκέφτηκα οτι αυτό θα είχε περιπέτεια και θα ήταν απο΄δω και πέρα,η νέα μου ζωή,καθώς και αποστολή μου...

-Ολα καλά?-με ρώτησε ο Σίμον,διακόπτοντας τις σκέψεις μου. -Εμμ..ναι...-απάντησα και χαμογέλασα ελαφρά. -Ενθουσιασμένη,ε? -Ναι,πολύ.-κούνησα το κεφάλι μου πολλές φορές καταφατικά.Ο Σίμον μου χαμογέλασε. -Για πες,λοιπόν,τι θα κάνεις με την πρώτη ανθρώπινη ψυχή;-δεν κατάλαβα την ερώτησή του. -Εμμ...εξαρτάται απο την ψυχή...τί εννοείς"τί θα κάνω"?- -Θα πλησιάσεις τον άνθρωπο,θα το κάνεις με την δύναμή σου,αόρατη...τί? -Δεν ξέρω...θα προτιμούσα να γνωρίσω ανθρώπους...-έκανα μία παύση,χωρίς να ξέρω πώς να συνεχίσω την πρότασή μου. -Καλά,εντάξει.-Γέλασε ο Σίμον.Λοιπόν,εγώ πρέπει να φύγω.Απλά,θυμίσου τις οδηγίες απο το μάθημα.Θα τα πας μια χαρά.-μου χάιδεψε τον ωμο.Ομολογώ οτι αυτό με καθησύχασε λίγο.Πήρα μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασα. -Καλή τύχη,Eliza.-είπε και πέταξε στον ουρανό,παίρνοντας την κατεύθυνση του γυρισμού. Και να'μαι μόνη μου τώρα στη Γη.

Βγαίνω από το δάσος.Και να οι άνθρωποι! Η άσφαλτος,τα κτήρια... όλα αυτά που έχω μάθει στα βιβλία και στις εικόνες.Μας τα μάθαιναν με τόση λεπτομέρεια,αλλά το να τα βλέπεις όλα μαζί στην πραγματικότητα είναι λίγο ξαφνικό.Προχοράω στο δρόμο.Πολλά βλέματα με συναντάνε,κάνοντάς με να νιώθω άβολα.Δεν άργησα να συνειδητοποιήσω οτι το ντύσιμό μου ήταν τελείως διαφορετικό απο των ανθρώπων.Το κάτασπρο φόρεμά μου και τα σανδάλα μου απείχαν πολύ απο τα υφάσματα που φορούσε ο περίγυρος κοντά μου.Στο μάθημα θυμάμαι οτι είναι πολύ σημαντικό να μην τραβάμε την προσοχή απο τους ανθρώπους,για αυτό και εγώ προσπάθησα να βρω ένα μέρος χωρίς κανέναν άλλο.Μπήκα μέσα στους στενούς δρόμους και κάθησα πάνω στη σκληρή άσφαλτο,περιμένοντας...

Καθόμουν με τις ώρες στο ίδιο σημείο,κοιτάζοντας το κενό.Τόσες σκέψεις στο μυαλό μου...Προσπαθούσα να ηρεμήσω και να βγάλω μία άκρη με το τί θα έκανα,πώς θα ζούσα...δεν ήξερα τίποτα.Οσο και να σκεφτόμουν,πάντα κατέληγα στο μηδέν και πάλι απο την αρχή.Είχε αρχήσει να σκοτεινιάζει και εγώ ακόμη εκεί,να κρύβομαι.Το αεράκι δυνάμωνε όλο και περισσότερο,κάνοντας τα μαλλιά μου να κυμματίζουν έντονα στο πλάι μου. Πλέον είχε σκοτεινιάσει.Το κρύο διαπερνούσε τα κόκκαλα μου.Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος,μόνο ο αέρας που φυσούσε.Περπατούσα με σφυγμένα τα χέρια πάνω μου και τα δόντια μου να τρίζουν.Βγήκα απ'τα στενά,οι δρόμοι άδειοι.Το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα ξύλινο καθιστικό με μπρούτζινες άκρες.Κατευθείαν Πήγα προς εκεί και έκατσα,περιμένοντας.

Μία λάμψη εμφανίστηκε στον ουρανό,κάνοντάς με να κοιτάξω προς τα πάνω.Μαύρα σύννεφα κάλυπταν τα αστέρια και οι πρώτες σταγόνες δεν άργησαν να πέσουν.Εσκυψα το κεφάλι μου,προσπαθόντας να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου.Μόνη μου,παγώνοντας στο κρύο,χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα του τί να κάνω απο'κει και πέρα.Κρύσταλλοι άρχησαν να κυλούν απο τα μάτια μου.Ημουν εντελώς χαμένη...