Φίλοι.....;

Στεφανος

Η σκέψη του μωρού και της Αναστασίας ταλανιζε τον Στέφανο όλη τη νύχτα. Δεν μπόρεσε να κοιμηθεί καθόλου.
Το επόμενο πρωί, σηκώθηκε από το κρεβάτι του,ήπιε έναν καφέ και μετά πήγε μια βόλτα. Δεν ήξερε που πάει. Απλα ήθελε να περπατήσει λίγο για να ξεχάσει,για να θυμηθεί....πραγματικά δεν ήξερε.
Καθώς περπατούσε για πολύ ώρα χωρίς να συνειδητοποιει που βαδίζει,κάποια στιγμή σταμάτησε και κοίταξε γύρω του. Μπροστά του είδε το πάρκο που είχε δει χθες τον μικρο με την Αναστασία.
Εκει,έκατσε σε ένα παγκάκι. Δεν ήξερε γιατί. Δεν ήξερε τι περίμενε. Ή μάλλον ήξερε,αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Ήλπιζε μήπως ξανά έρθουν και τους ξαναδεί.
Μετά από 2 ώρες
2 ώρες έκατσε ο Στέφανος σε εκείνο το παγκάκι,αλλά κανείς δεν ήρθε.
Ετσι,σηκώθηκε και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.
Στον δρόμο,τηλεφώνησε σε έναν φίλο του. Δεν ήθελε να παει σπίτι του παλι. Αν πήγαινε εκεί,οι σκέψεις του θα τον επνιγαν. Έτσι,πρότεινε στον φίλο του να βγουν για έναν καφέ,όπως κι έγινε τελικά.
Εκει,του συζήτησε μαζί του κι αυτός με τη σειρά του,του πρότεινε να πάει να τους βρει. "Στην αρχή θα είναι δύσκολο. Ίσως και να σε βρίσει. Να μη σε δεχτεί,αλλά αν επιμείνεις θα τα καταφέρεις και θα μπορέσεις να περάσεις κι εσύ λίγο χρόνο με τον γιο σου. Αλλά πρόσεχε! Αν πας αυτή τη φορά,πρέπει να μείνεις στη ζωή του παιδιού σου! Το παιδί καταλαβαίνει,νιωθει. Δεν μπορείς να παίζεις μαζί του!του είπε κι αυτός εβαλε το κεφάλι κάτω. "Δεν ξέρω αν θέλω να δημιουργήσω σχέσεις με το παιδί. Απλα θέλω να το ξανά δω. Μονο αυτο. Το τι θα γινει από εκεί και πέρα,δεν ξέρω. Κάπως έτσι συνεχίστηκε η κουβέντα τους,χωρίς ωστόσο να καταφέρει ο Στέφανος να παρει μια απόφαση για το τι πρέπει να κάνει.
Εφυγε. Πηγε σπίτι του. Όλο το βράδυ σκεφτόταν τη συζήτηση που είχε με τον φίλο του.
Το πρωί,σηκώθηκε.  Εκει που καθόταν,τον πήρε τηλέφωνο η κοπέλα του. Της μίλησε κάπως κρυα. Όταν έκλεισε,σηκώθηκε απλα πάνω κι ειπε "Θα πάω".