အနက်ရောင် ကောင်းကင် (Unicode)

Part (17)

အနက်ရောင် ကောင်းကင်

🌸pann

Part (17)

" မင်းက နာတတ်တယ်လား.. "

ရိုးမယ်ကို မေးလာတဲ့စကား.. ။

ရိုးမယ်မဖြေသေးဘဲ လုပ်နေစအလုပ်ကိုရပ်ပြီး သူ့ကို ကြည့်နေလိုက်သည်..

" ငါမေးနေတယ်လေ.. နာတတ်နေတာလား နာရင်လည်း နာတယ်ထုတ်ပြောမနေနဲ့ နင်နဲ့မလိုက်ဘူး "

" အဟက်.. လူပဲ မနာတတ်သင့်ဘူးလား အသွေးသားနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ ခန္ဓာ ခံစားချက် မဲ့နေတဲ့ သူတွေ မဟုတ်ဘူး.. ဒါပေမယ့် ငါကနာတာကို နာတယ်လို့ပြောခွင့်မရတဲ့သူဆိုတာ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဝလုံးမရေးတတ်ခင်ကတည်းက သင်ကြားခံခဲ့ရတဲ့ ဘာသာရပ်တစ်ခု ငါကောင်းကောင်းတတ်ကျွမ်းတဲ့ ပညာရပ်မို့ငါ့ကို  လက်ညိုးထောက်ပြီး နင်သင်ပြပေးနေစရာ မလိုဘူး "

" နင်တို့နာတယ်ဆိုတာ ဖြုတ်ကိုက်ရုံလောက်ပဲရှိတယ်.. နင်တို့ကြောင့် ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရတဲ့ မိသားစုတွေက တနင့်တပိုးကြီး ခံစားခဲ့ရတာ "

ရိုးမယ်တို့ နာကျင်ရတာက ဖြုတ်ကိုက်ရုံလောက်ပဲ ရှိတာတဲ့လား.. နင်မြင်လား ငါ့ဒဏ်ရာတွေကို ဘယ်လောက်ထိနက်တဲ့ဒဏ်ရာတွေလဲ ဆိုတာ နင်မြင်လို့လား နင်သိလို့လား ။

သူများရတဲ့ဒဏ်ရာတွေကိုတော့ နင်မြင်နိုင်ပေးပေမယ့် ငါရနေတဲ့ဒဏ်ရာတွေကျတော့ ဒဏ်ရာလို့နင်မမြင်ဘူးမလား..

" နင်အဲ့လိုထင်နေရင် အဲ့လိုပဲဆက်ထင်နေလိုက်ပါ.. ငါ့ကိုယ်ငါ နင်ပြောသလို မဟုတ်ဘူးလို့နင်နဲ့ပြိုင်ငြင်းမှာမဟုတ်ဘူး နင့်ကိုလည်း အာညောင်းခံပြီး ငါရှင်းပြနေဖို့ လည်း ငါစိတ်မပါဘူး..ဖြေလည်းမဖြေရှင်းချင်ဘူး ကြိုက်သလိုသာ ထင်တော့ "

ရိုးမယ် ပြောပြီး လျှော်ရမယ့်အခင်းစွပ်အဖုံးစွပ်တွေကို ကောက်ယူပွေ့ပိုက်ပြီး သူ့အခန်းထဲကနေထွက်ဖို့ လုပ်ရသည်..

" နင်ငါ့ကို ပြန်တောင်ခံပြောနိုင်နေပြီ.. ဘာအားကိုးတွေရပြီး မာန်ထောင်လာနိုင်တာလဲ "

ဟော.. စကားကို အေးဆေးပါးစပ်ကပဲ မပြောဘူး ။

အခန်းထဲကမထွက်ခင် သူ့ဘေးဖြတ်လျှောက်ထွက်နေတာကို ရိုးမယ်လက်မောင်းကို ကိုင်ပြီးလာပြောနေပြန်ပြီ..