Zamanın Arkası

Başlıyoruz

Tekrardan Merhabalar. Normalde hergün bir bölüm yayınlıyordum ama dün biraz işlerim vardı o yüzden yayınlayamadım. Bölüme gelince de Her şeyin başladığı bir bölüm olacak. Asıl hikâye şimdi başlıyor. Neyse lafı fazla uzatmayacağım. Keyifli okumalar

4.Bölüm: BAŞLIYORUZ

*Beni hayatın pençesinden kurtarabilecek tek kişi o idi...*

Bazen insan çabalamak ister, her şey yerlebir olduğunda en azından çabaladım diyebilmek için. Az önceki düşüncelerin neydi o zaman diyecekseniz onlar sadece duygularım için geçerliydi. Duygularımı akışına birakarak çabalayacağım mı desem duygularımla çabalayacağım mı desem bilmiyorum. Söylemiştim iletişimde cümle kurmada  berbat biriyim.
Gozlerim ağrıyordu. Sanırım dünki ağlamalarimdan kaynaklıydı. Artık ben yaşıyordum kendi bedenime bu eziyeti yapmamalıydım. İstemesemde ölen ruhun yeniden dirilmişti. O yüzden gözlerimi kapatıp dinlendirmeye başladım. Bir süre sonra odanın kapısının yavaşça açıldığını duydum. Tabi ki gözlerimi açmayacaktım çünkü onun Burak olduğunu biliyordum ve gözlerimi açarsam gidecekti. Gitmesini istemiyorum.
Yavaş yavaş yanıma yaklaşan ayak sesleri yatağın yanındaki koltuğa oturma sesiyle son buldu. Uyuduğumu düşündüğü için saçlarımı okşadı. Bu kızın saçları 13 yıl sonra okşanmıştı. Ne güzel bir duyguymuş aslında. Sonra fısıldayarak konuşmaya başladı.
"Gerçekten böyle daha mı iyisin? İnsanlar senden uzaklaşınca daha mı mutlu oluyorsun? Hayır bu sen değilsin Almila. Şu ölü ruh oyununu bitir artık sen iyi değilsin ve bu yüzden bende iyi değilim. Sana değer veriyorum ve değer verdiğim insanın avuçlarımın arasından kayıp gitmesini izleyemem. Gözlerin çok şey anlatıyor bana Almila. Eğer gitmemi istiyorsan giderim ama bu senin icin iyi olmayacak Almila. Ne senin için iyi olacak ne de benim için. "
Sonra koltuktan kalktığını belli eden sesler geldi kulağıma ve sonrada gittiğini. Birden dudaklarım aralandı, dediğim gibi yapıyordum duygularımla hareket ediyordum.
"Gitme"
Dudaklarımın arasından fısılti kadar sessiz ama bir o kadarda yalvarma tonundaki sesim ayak seslerini durdurmuştu. Gözlerimi açtım ve bir kez daha bu defa daha sesli bir şekilde
"Gitme Burak. Gitmeni istemiyorum."
   Burak'ın dudaklarından adeta bir melodi gibi döküldü kelimeler.
"İstesemde gidemem ki ben. Gittim desemde daha çok sende kalır bir parçam. Seni ilk gördüğümde de dedim zaten. Ben bu kızdan gidemem."
Yorgunluktan şişmiş gözlerimi onun gözlerine diktim.
"Burak, bu ruhu birlikte canlandıralım mı? Bu ruh için birlikte savaşalım mı? Sensiz bunu yapabileceğimi sanmıyorum."
Gülümsedi ve yine dinlendiren sesini kulaklarımda hissettim.
"Bunu istiyor musun?" Başımı evet dercesine salladım
"İstemesende savaşacaktık zaten. Şimdi istiyorsan kesinlikle bu savaşı kazanacağız şimdi bana geçmişini anlat Almila. Her şeyi anlat ki gözlerinden anladığımdan fazlasını bileyim."
Anlatacaktım çünkü bende Ece gibi olmalıydım.
" Mutlu bir ailemiz vardı. Annemde babamda benim için her şeyi yapmaya hazırdı. Sonra bir gün" yutkundum. O gün her aklımdan geçtiğinde kalbime bir bıçak saplanıyordu. Burak gözlerime devam et der gibi baktı ve sonra odanın köşesinde duran bardağa su doldurup bana getirdi. Bir yudum suyla düğümlenen boğazımı çözdüm.
"Ben 4 yaşlarında falandım. Evden bağırma sesleri geldi annemde babamda birbirine bağırıyordu. Koşarak koltuģun arkasına saklanıp kulaklarımı kapadım. Bir çocuk çığlığı vardı. Sanırım benimdi çünkü kardeşim falan yok. Bir vazo sesi bir bağırma sesi..."
"Ne diye bağırdıklarını hatırlıyor musun?"
Bu soruyla gözlerim doldu. Keşke hatırlamasaydım.
"Evet. Annem babama beni aldattın falan diyordu. Baksana çocuk aynı sana benziyor diyordu. Sonra babamda kadın delinin teki iftira atıyor gibi şeyler diyordu. Bana güvenin bu kadar mı diyordu. Sonra da annem onu tehdit etti, eğer yarına kadar bu çocuğun senden olmadığını kanıtlamazsan saygınlığını, kariyerini her şeyini unut dedi. Sonra babamın sesi daha da yükseldi. Çocuğun ondan olduğunu kabul etti ve sonra da bir silah sesi ve annem kendini..." gözyaşlarım yanaklarımı ıslatıyordu. Bu defa annemin güzel sesi değil babamın itiraf cümlesi kulaklarımda yankılandı