Ξυπνα με

κεφάλαιο 38

Επικρατούσε παντού σκοτάδι.Βρισκόμουν μέσα σεμία περίεργη παραζάλη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.αλήθειας και φαντασίας.Δεν ήξερα που βρίσκομαι,τι συμβαίνει.

-Αλίκη ξύπνα,άκουσα ξαφνικά μια φωνή.Μια φωνή αγαπημένη και βελούδινη.Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Στέφανο να με κοιτάει.

Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ένα κύμα ζάλης με χτύπησε.

-Μην σηκώνεσε,μου είπε.

-Τι συναίβει? Η μικρή είναι καλά?ρώτησα καθώς θυμήθηκα ότι είχε συμβεί και ένιωσα την αγωνία να με κατακλύζει.

-Ηρέμισε,ειναι μια χαρά.Ο Κωσταντίνος δεν την πυροβόλησε.Δεν επρόκειτω να της έκαναν κακό.

-Πού είναι?ρώτησα με τρεμάμενη φωνή,θέλω να την δώ...

-Ξεκουράζεται τώρα..ευτυχώς της είχαν χορηγήσει μια μεγάλη δόση αναισθητικού και έτσι δεν θα θυμάτε τίποτα από όσα έγιναν.

-Ένιωσα την ανακούφιση να με κατακλυζει και να αναβλύζει απο μέσα μου.Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα.Τα τελευταία γεγονότα με είχαν εξαντλήσει.

-Αλίκη

Η φωνή του Στέφανου με έβγαλε πάλι απο την παραζάλη μου

-Πρέπει να μιλήσουμε,είπε σιγα.

-Στέφανε είναι ακόμα νωρίς..

-Αλικη είσαι έγκυος?με ρώτησε

-Ναι..είπα και χαμήλωσα το βλέμα μου ακουπόντας και χαιδεύοντας την κοιλία μου.

Τεντώθηκε προς το μέρος μου,-Αγάπη μου,είπε

Τραβήχτηκα αποφεύγοντας το άγγιγμα του και τον είδα να συνωφρυόνεται και να προσπαθεί να κρύψει τον πόνο απο τα μάτια του.

-Στέφανε..

-Πρέπει να με ακούσεις Αλίκη,πρέπει να σου εξηγήσω..Με την Έμυ ποτέ δεν ένιωσα έτσι.Ποτέ δεν την είδα ούτε καν ερωτικά.Εκεινή την μέρα είχα πάει σπίτι της και είχαμε βάλει να πίουμε.Και μου είχε ρίξει κάτι στο ποτό.Το μόνο που θυμάμαι είναι ζαλάδα.Είχα προσπαθήσει να την εμποδίσω αλλά επέμεινε.Την ρώτησα πολλές φορές αν όλα ήταν καλά με εμάς και μου είχε πεί ναι....Εκείνη μου είχε ζητήσει να το ξεχάσουμε.

-Στέφανε,επανέλαβα.

Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε στα μάτια.

-Χρειάζομαι χρόνο..πρέπει να με καταλάβεις,είναι τόσα πολλά.Το ξέρω οτι το παρελθόν δεν αλλάζει και δεν είναι αυτό που με ενοχλεί..Ξέρεις γιατί έφυγα?Γιατί σε είχα ακούσει να μιλάς για την Έμυ και νόμιζα οτί μίλαγες για μένα.Φοβάμαι οτί θα με προδώσεις.Πρέπει να σκεφτώ κάποια πράγματα και να λύσω κάποια προβλήματα που αν δεν διορθώσω θα είναι πάντα μπροστά μας.

-Καταλαβαίνω,είπε,όσο και αν με ενοχλεί καταλαβαίνω,θα σε περιμένω και για πάντα αν χρειαστεί.Μην μας εγκαταλείψεις όμως.Σαγαπώ όσο δεν πάει.

-Και εγώ,απάντησα μέσα απο τα δάκρυα μου και σηκώθηκα όρθια.

Αφού πέρασα απο την Λυδία και την αγκάλιασα σφιχτά ξεκίνησα για ένα ακόμα ταξίδι πίσω.Αυτη την φορά για πολύ περισσότερο καιρό απο πριν.Ήξερα τι έπρεπε να κάνω.