Victims of Medusa｜PUBLISHED UNDER UKIYOTO

Chapter 21

-THE DEFINITION OF BEING OKAY-

     Tulalang nakaupo si Agnes sa kaniyang kama at malamig ang kaniyang mga matang nakatingin sa kawalan. Nalinis na rin ang mga kalat sa naturang kuwarto at pinalitan na rin ang bedsheet ng kamang inuupan niya. She looks calmer now and seems to enjoy the serene ambiance.

     Agnes looked at the door when it opened and enveloped her cousin Vanjoss who now looks at her in an obvious pedestal of sympathy. Tinabihan siya nito at tinapik sa likod.

     "Okay ka na ba Agnes?" Vanjoss smiled at her sadly, and in concern.

     "I don't know anymore the measurement of being okay, but I guess I'm on my way there." pagtatapat naman ng dalaga.

     "At least ngayon, you are not in denial any more." 

     Huminga ng malalim ang dalaga at malalim pa rin ang iniisip. "I'm sorry, kuya, I have been a burden to you lately."

     "No Agnes, you're not." 

     "But I'm still sorry. It's just that lately I've been consumed by my past. I've been starting to see and hear things again. I'd never thought I'd end up this way after thinking I could manage to go and stay back in this place where my curse started."

     "Agnes." Tumingin siya sa kaniyang kuya. "Walang sumpa okay? Huwag kang magpapadala sa mga naririnig mo at sa ibang tao. All of it was just superstitions and alleged folklores."

     "Don't call yourself an accursed when in fact you're not," dagdag pa ni Vanjoss. 

     He sighed and said, "If you're not okay, pwede mo namang sabihin. Kung nahihirapan ka na, pwede mo namang ipaalam. Hindi yung kailangan mo pang pahirapan ang sarili mo."

     "Hmm. You're right kuya, and I'm sorry, but I just can't help it." Tumingin si Agnes sa kaniyang mga kamay at brasong binalutan na naman ng bandages. "Siguro nasanay lang akong tignan ang sarili ko na gano'n."

     Bumuntong-hininga ang binata bago tumayo at ginulo ang kaniyang buhok. "Ang sabi ni nurse Joy kanina, nakita ka niya umanong patakbo-takbo at pasigaw-sigaw sa kalye hanggang sa nasagasaan ka ng isang kalesa."

     "Hmm. Yeah. Just like I said, I've been seeing and hearing things lately."

     "Agnes, I have to tell you this but I decided to admit you here in the hospital upang masuri pa ang iyong kalagayan. Naninigurado lang akong mapagaling ang iyong mga sugat at wala kang internal bleeding dahil sa aksidente, lalo na't hindi mo pa naman nararamdaman kung may maasakit sa katawan mo."

     Agnes remained calm. Hindi siya nagpakita ng kahit anumang pagtutol.

     "Para rin naman ito sa kabutihan mo pinsan." Kalmado ang ngiti ni Vanjoss na pinakawalan nito sa kaniya.

     "And if you're ready, I decided to appoint a schedule for your psychological assessment." Dito'y nag-react na ang dalaga.

     "Psychological assessment? Kuya hindi ako baliw!"

     "Agnes-"

      "I'm freaking sane okay? It's just that... I am starting to lose myself." Nagbaba ng tingin ang dalaga sa nahuling sinabi.

     Vanjoss calmly smiled at her once again, "Agnes, the myth of 'only crazy people go to therapy' is -from the word itself- a myth. Is the definition of sanity absolute? We all need help, and there would always be a point in our lives where we get stuck and fall at."

     "There's nothing wrong in being not okay, but what's wrong is when you choose to stay that way." Hindi na nagsalita pa si Agnes. Ang kaniyang pinsan nama'y napatingin sa pintuan ng silid nang may kumatok dito. It was nurse Joy who's now smiling at them on the tampered glass of the door. 

     "Sandali lang Agnes ha, kakausapin ko muna si nurse Joy." Pagkatapos ay makikitang lumabas na nga ang binata mula sa kaniyang silid at tila pumunta sila ni nurse Joy sa isang unahan upang makapag-usap nang pribado. 

     "I can't even tell if my decisions were actually right," she started to monologue.

     Something from the depths within her starts burning again, but this time, she's already certain it's the first emotion she felt after sands of time, -it's melancholy.

     Nalulungkot si Agnes, at sa pagkakataong ito'y sumusikip ang kaniyang dibdib ngunit hindi niya iyon dama dahil sa pambihira niyang kondisyon. Pakiramdam niya, may kung anong sakit ang nakakulong sa kaniyang lalamunan ngunit hindi niya pa rin iyon dama.

     "Am I really okay?" Nais niya umiyak ngunit pinipigilan siya ng sumpa.

     "Was looking at the gorgon's eye really worth it?" Hindi na niya napigilan ang mapahilamos sa kaniyang mga sugatang palad na animo'y may pinupunsang luha gayoong wala naman.

     "Nasasaktan ako ngunit hindi ko naman iyon dama." 

     "Nasasaktan ako na hindi. Hindi ako nasasaktan pero nasasaktan ako."

     "Ang gulo-gulo ng sinapit ko."

     "Nasasaktan akong hindi ako nasasaktan."

     "Ang hirap pala sa pakiramdam yung gusto mong umiyak ngunit hindi mo man lang magawa. Ang bigat... ang bigat-bigat. Dahil sa halip na mailabas mo ang lahat ng sama ng loob at hinanakit mo, naiipon sila sa loob kaya bumibigat ang pakiramdam mo."

     "Pinanganak lang naman ako bilang isang taong walang pisikal na pakiramdam, ngunit bakit pati ang kalooban ko tila naging isang bato na rin, -wala ng pakiramdam?"

     "I am not a pro-life, but it's not my fault why I do not find it beautiful." Sa huli, bumuntong hininga nalang ang dalaga at nagpasyang tumayo na.

     She needs fresh air so she decided to head to the window and decided to open it. Ngunit sa hindi inaasahan, kasabay ng pagpasok ng mga nahuhulog na talulot ng mga bulaklak ng puno ng trumpeta ay ang pagbungad sa kaniyang harap ng mukha ni Aquil. At ni hindi pa nga siya nakapagsalita ay tinakpan na nito ang kaniyang bibig.

      Malamig niyang tinitigan sa mata ang binata na ngayon ay bigla nalang ding natameme sa pagtitig sa kaniya. 

      Hinawi ng dalaga ang sariling mukha mula sa kamay nito. 

      "EY? BA'T NANDITO KA?!"/"Amoy tae ang kamay mo."