28 senelik hayatim boyunca bir cok sey yasadim. Kotu olanlar iyi seylerden hep fazlaydi. Kendimi ayakta tutabilirim dusuncesiyle hic ara vermeden savasmayi tercih ettim. Belkide suan bu yuzden nefes almakta gucluk cekiyorum.. Hayir sadece sinuzitim var diye dalga gecmeyi isterdim ama ruhun nefes alamamasi gibi birsey var. Cocukken en ufak sey bile beni mutlu ederken buyudugumde o seylerin beni mutlu etmemesi zirve oldu. Icimdeki cocugu oldurmem gerektigini ve buyumem gerektigini soylediler,ben de onu oldurdum. Unuttugum birsey vardi; o benim tek arkadasimdi. Buraya son kez yazmaya geldim cunku suan yasadigim surec digerlerine gore en agir olan. Oyle ki doktorum insan icine cikamayacagim bir yer icin " bilet " kesti. Ona " iyilesmek istiyorum " dedigim icin oraya hemen goturmedi. Insan olabilmek icin elimden geleni yapiyorum,tek basima degilim bu sefer. Annem destek oluyor. Sevdigim tatliyi alip geliyor, bagirmadan konusuyor... Keske bunlar daha once olsaydi ama ne yapalim boyle bir durumda olmasi gerekiyormus. Hastaligin ne oldugunu hala bilmiyor. Isin sadece major depresyon kismini biliyor. Isten cikarildim, dava acmamda destek olacak. Annemden destek gormek guzel birsey. Her neyse,lafi uzatmak istemiyorum.
Lutfen icinizdeki cocugu oldurmeyin, sahip oldugunuz ve olabiliceginiz tek arkadas o olabilir. Eger traumalariniz varsa doktora gidin,bu ayip degil. Ozellikle tedavi gormek ayip degil. Iyi insan oldugunuza eminim,kotuluklerle basa cikmak cogu zaman zor oluyor. Elleriniz kanasa bile ipi birakmayin.
