Yıllar sonra 16 öğrenci bir restoranda bir araya geldi. Ama büyümüş ve daha olgunlaşmış bir şekilde...
__________________________________________
O 16 genç artık üniversiteyi bitirmişti. Yıllardır ayrı kalmaktan sonra bir restoranda buluştular
Kaede: Gonta, Angie ve bazıları gelemese de hep birlikte olmamız beni çok mutlu etti.
Kaito: Evet öyle! Herkes aynı görünüyor. Tıpkı lisedeki gibi..
Hep birlikte gülüp biraz sohbet ve yemekten sonra masaya garip bir sessizlik çöktü.
Shuichi: Ouma-kun. Galiba aramızda en çok değişen sensin... Davranışların.. Ve saçların, onlar daha soluk gözüküyor...
Herkes bakışlarını açık mor saçları topuz yapılmış masum masum, biraz terlemiş olan oğlana çevirdi. Oturduklarından beri ne çıtı çıkmıştı ne de yemeğine dokunmuştu..
Rantaro: O... Bir sorun yok, sadece...
Bakışlarını sakince gülümseyen oğlana çevirdi. Çaresizlik içinde ona sanki ne yapacağını sorarmışçasına bir yanıt bekledi.
Kokichi: Sorun değil Amami-chan... Bunun hakkında kendim konuşabilirim.
Herkes biraz tedirgin olmuştu. Ortam garipti, kötü birşeyler olduğunu hissetmişlerdi.
Genç oğlan konuşmaya çalıştı ama ağzından tek kelime çıkmayacak kadar titriyordu. Bir süre sonra sakinleşti ve konuşmaya başladı.
Kokichi: Benim hakkımda bu kadar endişeleneceğiniz asla aklıma gelmezdi. Ama bu biraz güzel hissettirdi...
Bir anlığına durdu. Soluklandı, boğazı ağrımaya ve göğsü sıkışmaya başlamıştı. Yanında oturan yeşil saçlı genç ona "İyi misin?" diye fısıldayana kadar ellerini hareket ettiremedi. Sonunda nefesi düzelmiş gibi görünüyordu. Konuşmaya devam etti.
Kokichi: Özür dilerim, biraz durmam gerekti.
Himiko: Sorun yok. Devam edebilirsin..
Kızıl, kısa saçları ve giydiği siyah dizlerine kadar gelen elbisesi içinde zarifçe duran boyu herkesten kısa olan kız konuştu.
Kokichi: Teşekkürler. Ben.. Aslında, bunu size söylemek biraz garip hissettiriyor..
Nedense Shuichi'nin nefesi karşısındaki çocuğun ağzından çıkan sözlerle birlikte kesildi. Korkuyordu.. Ona birşey olmuş olabileceğinden. Ama belki de bu bir şakaydı. Veya bir yalan.. Sonuçta bu ondan beklenen birşeydi. Lisedeyken hep şakalar yapan ve her zaman neşeli gözüken bir çocuktu karşısındaki oğlan. Ama artık o çocuk burada değil gibi hissediyordu. O her zaman sevdiği, gizlice aşık olduğu, onu ne kadar uzaklaştırsa da ona duygular beslediği çocuk sanki bir güvercin olup uçmuştu.
Rantaro: Devam etmek istediğine emin misin?
Kokichi: Ben....
Ne yazık ki genç oğlan devamını getiremedi. Ayağa kalktı ve hızlıca üst kata lavaboların olduğu yere doğru koştu ama anca merdivenlere kadar gelebildi. Başı dönüyor ve etrafındaki herşey bulanıklaşıyordu. Yanında toplanmış birkaç genç ona sesleniyor gibi hissediyordu. Gözleri yavaş yavaş kapandı ve yere düştü...
Bugünlük bu kadar... Yoruldum. Gördüğüm kadarıyla burada pek Saiouma fanfic yoktu ve bende bir tane yazmaya karar verdim.. Ve olay akışını anlamadıysanız aşağıdaki açıklamayı okumak sizin için faydalı olacaktır. 😊
AU ANLATIMI:
Bu evrende kimse gerçekten ölmedi. Hepsi bir şakaydı aslında. Son kalan 3 öğrenci (Shuichi, Maki ve Himiko) dışarı çıktıklarında karşılarında arkadaşları onları bekliyordu, kimse yaralı değildi. Tıpkı buraya ilk geldikleri gibi sapasağlam duruyorlardı. 3 çocuk şok içinde gözyaşlarına boğuldu. Karşıdakiler de ağlıyordu. Büyük kavuşma, sarılmalar ve gözyaşları...Sonra herkes evlerine dönsün ve uzun bir süre kimse birbirini görmedi. Bazıları hala görüşmesine rağmen birlikte bir araya gelemediler. Ta ki şimdiye kadar.
Gelecek bölüm görüşmek üzere...👋
NOT:
ASIL SHİP SAİOUMA'DIR AMA DİĞER SHİPLERE DE YER VERİLECEKTİR
