Mr. Trador

Η αλήθεια

Μια βδομαδα τωρα δεν εχω βγει απ το σπιτι. Σκεφτομαι τον Αλεξαντερ και κλαιω μεσα μου μα ξεσπαω και οταν ειμαι μονη. Δεν με πηρε ουτε ενα τηλεφωνο να δει πως ειμαι μα δεν τον κατηγορω,εγω τον αφησα.

Ειμαι συχεχως στο κρεβατι.Αν σηκωθω νιωθω πως θα πεσω..Τα ποδια μου τρεμουν και νιωθω κοπωση.Δεν εχω ορεξη να φαω.Η Μιραντα ανησυχει.. Δεν της ειπα οτι χωρισα με τον Αλεξαντερ αν και πιστευω το εχει καταλαβει για τον λογο οτι ειμασταν αχωριστοι και τωρα εχει να φανει μια βδομαδα!Δεν ειμαι καλη στα ψεμματα και δεν μπορουσα να της πω την αληθεια!

Τι να ελεγα; Πως ο αντρας που εχω ερωτευτει ειναι καθε ηδους προβληματικος; Πως εχει περασει βασανιστηκα χρονια με πολλα ψυχολογικα προβληματα που επιρεαζουν την τωρα κατασταση του; Πως ειναι αυταρχικος και του αρεσει να με ελενγχει και να με διαταζει; Πως αν το παρακουσω τον φοβαμαι; Πως του αρεσουν τα κινκι ερωτικα παιχνιδια ,του αρεσει να με χτυπαει στο σεξ και ειναι νευρικα ζηλειαρης; Πως δεν εχει αυτοσυγκρατηση του θυμου του,ειναι οξιθυμος με ευμεταβλητη προσωπικοτιτα, νομιζει πως δν αξιζει αγαπη, φοβαται να την δεκτει,χωριζε μολις τον ερωτευοταν,εχει πονεσει γυναικες,δεν με αφηνει να τον αγγιζω και κρυβει τοσα πολλα για τον εαυτο του που φοβαται να αποκαλυψει. Τι απ ολα αυτα; Θα τρομαξει μονο που θα τα ακουσει!

Εφερε γιατρο στο σπιτι και της βεβαιωσε για καλη μου τυχη πως απλα ειμαι κουρασμενη και ο οργανισμος μου δεν αντεξε απ την πολυωρη καταπιεση της δουλειας. Επειτα την βροχη πανω μου επαθα ενα κρυολογημα.

Της ειπα πως ζητησα αδεια γιατι δεν ενιωθα καλα πριν φυγω για να δικαιλογησω την απουσια μου απ το γραφειο.Αλλαξε οροφο και ευτυχως δεν θα δει πως εχουν προσλαβει αλλη στην θεση που αφησα.

Η κατασταση μου θα επρεπε να καλυτερευει μα αντ' αυτου χειροτερευω μερα με την μερα προσπαθοντας να προσποιουμε πως ειμαι καλα!

Ο Ντιεγκο και η Μιραντα μενουν μαζι μου.Με φροντιζουν και πραγματικα τους ευνομωνω. Οταν νομιζουν πως κοιμαμαι βγαινουν για ποτο.Τους ακουω το πρωι που επιστρεφουν μεθυσμενοι και χαζογελουν.Μαλλον τα εχουν βρει μεταξυ τους.Το μονο που μου ανεφερε η Μιραντα ηταν πως της αρεσει το χιουμορ του και ελπιζει σε κατι.

Οι εφιαλτες δεν με αφηνουν να κοιμηθω.Ειμαι κουλουριασμενη στο κρεβατι μου κρατοντας σφικτα το παπλωμα μου.Εξω εχει αχνο φως και βρεχει ασταματητα.Ειναι επτα το πρωι.Ο Αλεξαντερ θα εχει σηκωθει ηδη και ετοιμαζεται.Αυτος ο μικρος θεος.Παντα εκθαμποτικος.Σιγουρα θα εχει βρει αλλη! Ο βηχας μου δυναμωνει.Νομιζω πως η ιωση χειροτερευει.Αν ειμασταν μαζι... θα ηταν τωρα εδω με εικοσι σπουδεους γιατρους και θα με πιεζε να φαω..

Χαμογελαω στην σκεψη μου και επειτα η εκφραση μου σκληραινει πως αυτα πλεον ανοικουν στο παρελθον.

Σηκωνομαι με το ζορι.Νιωθω πιο εντονη την ζαλαδα μα προσπαθω.Δεν γινεται να μεινω για παντα στο κρεβατι.Παιρνω καποια χαπια που αφησε η Μιραντα στο δωματιο μου.

Βγαινω με αργα βηματα καθως κοιμουνται και οι δυο στους μεγαλους ρετρο καναπεδες στο σαλονι.

Πατωντας στις μυτες εφτασα στην κουζινα.Ενιωσα μετα απο μερες ορεξη να φαω κατι.Πηρα ενα κρουασαν συσκευασιας και επεστρεψα στο δωματιο μου.Εχω χασει ηδη τρια κιλα. Τα μαγουλα μου εχουν μπει μεσα τονιζοντας τις γωνιες μου ενω το δερμα μου ειναι χλωμο.

Δεκα παρα το σταθερο τηλεφωνο χτυπαει.

«Παρακαλω;» Λεω νυσταγμενα.