Uzun boylu mavi saçlı oğlan evden aceleyle çıktı. Hastaneye doğru koştu. Korkuyordu. Nefes nefeseydi. Hastane yakındı ama koştuğu hız sebebiyle nefes nefese kalmıştı. Sonunda hastane kapısına vardı. Merdivenleri ikişerli ikişerli çıktı ve koridora ulaştı. Şimdi herkes ona bakıyordu. Onlara doğru koştu.
Shuichi: D-durumu nasıl?!?İyi mi?
Rantaro: Çok fena değil. Sabahtan beri tedavi uyguladıktan sonra kan dolaşımı düzeldi. Şimdi nefesini ayarlamaya çalışıyorlar.
Kaede: Sen neden telefonlarına cevap vermedin Shuichi?
Shuichi: Üzgünüm sessizdeydi.
Miu bir iç çekti. Bir sessizlik çöktü ondan sonra. Bir süre kimse konuşmadı. En sonunda herkes uyuya kaldı. Shuichi dışında.
__________________________________________
15 dakika gibi bir süre içinde doktorlar odadan çıktı.
Shuichi: Onun durumu nasıl?!? İyi değil mi?
"Bu atağı atlattık ama daha kötüsü de başımıza gelebilirdi. "
Bunları söyledikten sonra gittiler. Shuichi odaya girmek istedi. Kapıyı yavaşça açtı. O yatakta mışıl mışıl uyuyordu. Tıpkı uyuyan güzel gibiydi. Kapıyı kapattı içeri geçti. Yatağın yanındaki koltuğa oturdu. Bir süre sonra bir mırıltı duydu. Bu ondan geliyordu. Tam duymak için biraz yaklaştı.
"Seni seviyorum Shumai. "
Bunu rüyasında da duymuştu. Garip hissettiriyordu. Sanki dünyadaki bütün kelebekler karnına doluşmuş gibiydi. Biraz daha bekledikten sonra yatakta ki cılız oğlanın gözleri açıldı.
Shuichi: Ouma-kun iyi misin? Bir yerin ağrıyor veya kötü hissediyor musun?
Kokichi: Shumai? Burada ne yapıyorsun?
Genç oğlan uykulu gözlerle ona baktı.
Shuichi: Ben... S-sadece ziyaret için geldim.
Kokichi: Oh...
Karşısındaki oğlan gülümsedi. Kendini değerli hissetmişti biraz.
Shuichi: Ouma-kun... Ben. Sana birşey söylemek istiyorum.
Bir yandan ellerini yumuşakça tutuyordu. Karşısındaki çocuk ona biraz şaşkın bir şekilde baktı.
Shuichi: Kendini iyi hissetmiyorsan sonra da söyle-
Kokichi: Hayır, gayet iyiyim. Ayrıca duymak istiyorum.
Shuichi kızarmıştı. Söyleyeceği şey yıllardır sakladığı sevgisiydi. Korkuyordu. Karşısındaki cılız oğlana sımsıkı sarıldı. Ve kulağına fısıldadı.
"Ben de seni seviyorum Ouma."
Hasta oğlan şok içindeydi. Şuana kadar onun kendisinden nefret ettiğine kendini inandırmıştı. Yanakları kıpkırmızı oldu. Shuichi sarılmayı bırakıp karşısındaki oğlanın yüz ifadesini görmek istedi. Ağlıyordu...
Shuichi: Ouma-kun, iyi misin?!?
Oğlan hiç konuşmadı. Aslında ağlamak istemiyordu. Ama bilmediği bir sebepten dolayı gözyaşları durmuyordu.
"Yalan söylüyorsun. Değil mi? "
Shuichi: B-bu bir yalan değil! Bu gerçek!
Ne yaparsa yapsın onu inandıramamıştı. Artık dayanamıyordu.
__________________________________________
Oğlanın kolundan tuttu ve nazikçe kendine çekti. Dudaklarına küçük ama tatlı bir öpücük kondurdu. Hayatında ilk defa böyle birşey yapmıştı. Sonsuza dek böyle kalmayı diledi...
