The day after

Κεφάλαιο 3ο

Εmma P.O.V.

Ε-Λοιπόν παιδιά όπως σας είπε και ο Thomas έρχομαι από μια ''φυλή'' σαν την δικιά σας και έχω αποδείξεις ότι ο Newt είναι ζωντανός. Θα σας φαίνεται περίεργο που τα ξέρω όλα αυτά αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ και κάποιοι άλλοι σας παρακολουθούμε εδώ και αρκετό καιρό. Δυστυχώς δεν μπορώ να δώσω περεταίρω πληροφορίες για το δικό σας άλλα και το δικό μου καλό.

Δεν ξέρω αν με πιστεύουν αλλά το καλό που τους θέλω να καταλάβουν ότι θέλω να τους βοηθήσω και όχι να τους βλάψω σε αντίθεση με εκείνους, ήδη μου στέρησαν τον πιο πολύτιμο άνθρωπο που είχα στην ζωή μου δεν θα ξανά αφήσω να συμβεί το ίδιο και σε άλλους. Κανείς δεν πρέπει να έχει την δικιά μου μοίρα.

Τους βλέπω όλους σκεφτικούς σαν να επεξεργάζονται κάθε λέξη που είπα. Τελικά ένα αγόρι που στέκεται δίπλα στον Thomas με μαύρα μαλλιά και λίγο σχιστά μάτια, που για κάποιο λόγο μου φαίνεται τρομερά οικείος, πέρνει τον λόγο.

Minho P.O.V.

Με το που βλέπω ποια ειναί η κοπέλα παθαίνω σοκ, δεν γινέται να είναι αυτή εδώ, την είδαμε να πεθαίνει. Πραγματικά δεν ξερω τι να πιστέψω. Βλέπω τον Thomas να μας κοιτάει παράξενα σαν να περιμένει κάποιος να αντιδράσει αλλά αντιθέτως δεν γίνεται τίποτα απολύτως. Έτσι αποφασίζω να πάρω τον λόγο, αλλά δεν θα αναφερθώ καθόλου στο ότι την ξέρω γιατί θα αρχίσουν οι ερωτήσεις και δεν θέλω να απαντήσω σε τίποτα και σε κανέναν.

Μ-Εμείς γιατί πρέπει να πιστέψουμε όλα αυτά που μας λες; Πως γίνεται να ξέρεις τον Newt; Καλύτερα εξηγήσου γιατί δεν μας αφηήνεις και πολλές επιλογες.

Ε- Σας είπα και πριν, δεν μπορώ να πώ περισσότερα για το καλό όλων μας. Το μόνο που μου επιτρέπεται να σας πω είναι το οτι ο Newt είναι ζωντανός και βρίσκεται στο δικό μας καταφύγιο.

Τ-Εγώ την πιστεύω, Mihno πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί γίνονται όλα αυτα. Ποιος αλλος την πιστεύει;

Ξαφνικά το δωμάτιο γέμισε με σηκωμένα χέρια και εγώ αναγκαστικά υποχώρησα και έφυγα απο το δωμάτιο που ένιωθα να με πνίγει.

Thomas P.O.V.
Τον βλέπω να φεύγει με το κεφάλι σκυμμένο και δεν ξέρω τι να κάνω απλά στέκομαι εκεί αμίλητος και ακούνιτος, σχεδόν σαν κοκαλομένος. Τελικά αποφασίζω να μιλησω.

Τ-Λοιπόν, είπες οτι είχες να πείς. Μπορείς να μας αφήσεις για λίγο;

Ε-Οτι πείς

Αφού φύγει πέρνω ανάσα και μιλάω:

Τ-Τι λέτε να κάνουμε; Εγώ είμαι σε αδιέξοδο οπότε όποιος έχει να πεί κατι καλώς.

Β(Brenda)-Συμφωνώ με τον Minho, δεν ξέρουμε τίποτα απολύτως για την κοπέλα και θα ήταν πολύ απερίσκεπτο από μέρους μας να την πιστέψουμε χωρίς να ξέρουμε ποιά είναι.

F(Frypan)-Παιδία εδώ μιλάμε για τον Newt, δεν υπάρχουν ενδοιασμοί, μιλάμε για τον καλύτερο μας φίλο, το στήριγμα μας. Καλύτερα να ακούσουμε την Emma και αν σχεδιάζει κάτι θα φανεί στην πορεία, τίποτα δεν πάει πάντα όπως το θέλουμε.

Τ-Άρα; Την εμπιστευόμαστε;

Όλοι-Ναι

Μετά από αυτήν την μικρή συνέλευση πήγα να βρώ τον Minho. Τον είδα να κάθεται σε κάτι βράχια και να κοιτάει την θάλασσα και τον απέραντο ουρανό.

Minho P.O.V.
Από την στιγμή που έφυγα από εκεί μέσα σκέφτομαι ξανά και ξανά τα πάντα. Ο άνθρωπος που αγάπησα περισσότερο στην ζωή μου και που είδα να πεθαίνει είναι ζωντανός. Απ' οτι είδα πάντως μάλλον δεν με θυμάται. Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα, όταν είδα τον Thomas να έρχεται προς το μέρος μου.

Μ-Τι θες εδώ;

Τ-Ήρθα να σε δω για να συζητήσουμε αυτά που συνέβησαν. Το ξέρεις οτι πρέπει και το κάνουμε για εκέινον Minho, προσπαθούσαμε όλον αυτόν τον καιρό να δεχτούμε το οτι τον χάσαμε. Γιατί δεν μπορείς να δεχτείς το γεγονός οτι ίσως να μην πέθανε και ποτέ;

Μ-Γιατί αυτό σου κάνει η αγάπη και η εμπιστοσύνη που έχεις για άλλους ανθρώπους. Σε κάνει να εμπιστεύσαι και να δέχεσαι πράγματα τα οποία μετά δεν ισχύουν. Σε κάνει να ελπίζεις για κάτι που ίσως και να μην συμβεί και ποτέ. Αυτό έκανε σε έμενα και μετανιώνω κάθε μέρα για το οτι υπήρξα τόσο χαζός ώστε να πιστέψω σε αυτές τις χαζομάρες.

Τ-Δεν πιστεύω οτι ήσουν χαζός και οτι και αν συναίβει στο παρελθόν, ανήκει εκεί. Δεν μπορείς να το αλλάξεις αυτό. Θα σε αφήσω να το σκεφτείς. Μην ξεχνάς οτι πρόκειται για τον Newt. Θα είναι σαν να το προδίδουμε.

Τα λόγια του με έβαλαν σε σκέψεις και ακούγοντας τα βήματα του να απομακρύνονται ένιωσα να μένω μόνο με τις σκέψεις μου να με βασανίζουν και να πνίγουν.

Hello guys!!!
Όσοι διαβάζετε την ιστορία μου, συγνώμη που έκανα τόσο καιρό να ανεβάσω αλλά και δεν είχα έμπνευση αλλά και το σχολειό δεν βοηθάει καθόλου.
Τέσπα, πείτε και τα δικά σας νέα γιατι μόνο εγώ μιλάω😂😂.
See you in the next part!!