3.bölüm:Hiç Olmamak

6 7 1
                                    

Yıldızlar aslında yıllar önce sönmüş, ama biz parladıklarını görüyormuşuz. Uyku tutmadığı için balkona geçip yıldızları seyrettim. Küçükken biyolojik babam eve gelmediği zaman annemle yıldızları sayardık.Annem hep bana "Yıldızları ne zaman saymayı bırakırsan, o zaman büyürsün." demişti. O zaman anlamamıştım ama şimdi anlamıştım. Sayılamayacak kadar çoktu. Beni canavar gelmeden uyutmak için yıldızları saydırırdı.
Güzeldi benim annem. Kumral saçları mavi gözleri vardı aynı benimki gibi. Gökyüzüne bakıp gülümsedim. Herkesi gülüşüyle etkilerdi.Tertemiz kalbi vardı, işte bu yanımı annemden değil kahrolası canavardan almıştım. Bende insanların canını acıtıyordum.Tıpkı o canavar gibi.

Şu an ki hayatımdan mutluydum ama önceki hayatımdan annemle o evden, o canavardan kurtulmak isteyen çocuk yanım peşimi bırakmıyordu.

11 yıl önce

Bana gülümseyerek gelen anneme gülümsedim. Temizlik yaptığı evden bana bir bebek getirmişti. Bebeğin saçları  karışık, elbisesi kirliydi ama bu benim en sevdiğim tek oyuncağımdı,onunla oynarken başımı okşadı. "Sana bunun yenisini alacağım Afra'm." dediğinde ona kaşlarımı çattım. "Bu benim en sevdiğim bebeğim istemem yenisini." dediğimde bana gülümsedi.

Kapıyı biri hızlıca vurunca annemin gülüşü solmuştu.
"Afra'm sen benim odama geç kızım" dediğinde babamın geldiğini anladım. Bebeğimi alıp hemen annemin odasına girdik.

"Zehraaa neredesin lan?" dediğinde bebeğimin kulağını kapattım. "Burdayım Cihan söyle." dediğinde bebeğimi yatağa koyup kapının arkasına gittim.

"Para ver bana." dediğinde annemden ses çıkmamıştı. Annem bana bebek alacaktı o parayı versinde çabuk gitsin.

"Kirayı ödeyeceğim." dediğinde annem çığlık atmıştı. Annemi düşürmüştü kapıyı açacakken bağırtısını duyup yere çöktüm.

"Ver lan paraları saklama.Bana vermeyip kime vereceksin?" dediğinde annem ağlıyordu. "Yemin ederim yok zaten bu hafta işe gidemedim. Kestiler." dediğinde kapıyı açtım.

"Nerde lan paralar?" diyip evi altı üstüne getirmişti. Koltuğun altında silahı bulup anneme doğrultunda ona baktım ama görmüyordu. Babam anneme bir şey yapmazdı değil mi?

"Öldürürüm seni Zehra paralar nerde? "dediğinde annem titriyordu." Lan yeter "diyip havaya sıkacakken takılıp silahı anneme ateşlemişti.

" Anne!"dediğimde annem kanlar içindeydi.
" Canavarsın sen. "dediğimde anneme yaklaştığında çığlık attım." Dokunma anneme dokunma. "dediğimde bana bakıp"Özür dilerim kzım. "diyip silahı kendine doğrultu. İlk kez kızım demişti.
Annemi vurduktan sonra bana kızım demişti. "Geliyorum Zehra "dediğinde silahın sesiyle gözünü kapattım.

Ona bakmadan" Anne canavar öldü kalk. Hadi kalk kurtulduk, kalka anne."dediğimde annem kalkmıyordu.Gülümsemiyordu.Annem de ölmüştü. Yanına yatıp ben de gözlerimi kapattım.

Günümüz

Gözlerimi açtığımda  göz yaşımı hemen sildim. "Mutluyum anne üzülmüyorum artık. Her şeyimiz var."dediğimde saate baktım 05:47'idi.
Anılar ne kadar beni üzsede, her gözümü kapattığımda peşimde olsada, anılarımda annemin o gülen yüzünü görünce mutlu oluyordum.

Hayatımdaki insanların hepsi, kusursuz bir hayatım olduğunu söylüyordu ama ben kusur olarak doğmuştum. Onlar öyle gördüğü için"kusursuz "olduğumu bilerek yaşıyordum. Beni bunun düşüncesi ayakta tutuyordu.

...

Makyaj masasına oturup rimelimi sürüp, kiremit renginde rujumu sürdüm. Okul formamı giyip saçlarımı tarayıp aşağı indim.

Kaybetmeye Hazır  Mısın? Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin