Recht in eigen hand ~moordvrouw

Hoofdstuk 17 ~Liselotte

Ik ben rustig aan het werk en kijk door mijn microscoop. Een van de leukste dingen die ik doe: door de microscoop dingen onderzoeken, nummers traceren en met leuke politie apparatuur ervoor zorgen dat je weet waar iemand is. 3 dingen waar ik blij van word. Het vierde is natuurlijk dat we de dader te pakken krijgen, maar dat even terzijde. Ik kijk nog een keer door het oog van de microscoop en maak de lens bol. Ik schrijf de dingen die ik zie zo nauwkeurig mogelijk op. Dat is ook altijd leuk, ik kan niet tekenen maar als ik met een microscoop werk is dat eigenlijk het meesten wat wij doen. Ik hoor de deur van mijn kamer opengaan. Ik kijk niet op of om.

"Weet jij waar Fenna en Lise zijn?"

"Ik dacht dat jij Lise zou negeren?" Zeg ik terwijl ik nog steeds in de bolle lens van mijn microscoop kijk.

"Ja, ha-ha-ha! Jij heb zeker je graplapjas aan! Kom effe serieus, weet je waar Fenna en Lise zijn of niet?" Ik lach en til mijn hoofd op om weer wat op te schrijven.

"Ja op de wc, en nee. Hoezo?" Ik verhef mijn stem bij het laatste woord. Ik hoor Everts voetstappen dichterbij komen. Hij staat als ik het goed inschat nu halverwege de kamer.

"De moeder van Hein Balk heeft gebeld. Ze zegt dat ze een bebloed mes gevonden." Zegt hij.

"Dat kan niet. Hein's DNA is nergens op plaats delict aangetroffen en dan zou hij zomaar een bebloed mes thuis verstoppen? En bovendien is zijn huis van onder tot boven onderzocht."

"Toch is het zo!" Zegt hij met zijn: 'geloof mij nou maar' toon.

"Misschien heeft iemand hier iets over het hoofd gezien?" Hij accentueert het woord iemand. Waarmee hij wil zeggen dat IK mijn werk niet goed doe. Kom nou! Ik draai om en kruis voor de eerste keer in ons gesprek zijn blik. Hij staat inderdaad halverwege de kamer.

"Iemand?" Ik accentueer het nu ook. Hij probeert me een soort uit te dagen en hij heeft weer eens die verschrikkelijk irritante grijns op zijn gezicht. Ik word soms zo moe van hem...