Manolya'm

1.bölüm

Sessiz adımlarala ve gözümden akan bağımsız yaşlar ile birlikte yürüyordum.Sevdiğim adama.Üzerimde siyah bir pantolan ve gri bir mont,bana zıt renkler.Yanında geldiğimde bana aynı şeyleri tekrar ediyor ''seni seviyorum Manolya'm'' sonra bir sis olup yok oluyor ve ben sonsuzluğa düşüyorum belirsizliğe acıya kedere...

Yataktan hızla kalktım.Yüzüm ter içindeydi.Gene aynı kabusu görmüştüm.Bulut'un bana son söylediği söz her gece rüyama giriyordu.1 aydır her gece.Aslında bu rüyayı görmek iyiydi en azından Bulut'u görüyordum her gece rüyamda,ama yok olup gitmek yerine bana gülümseseydi keşke.Onu unutmak istiyordum ama olmuyordu onu unutursam ölürdüm ki ben her şeyim yok olursa ben bir hiç olurdum.Bulut benim her şeyimdi.Her ne kadar beni sevmesede ben onu sevmiştim bir kere.Bazı insanlar hayatlarında bir kere aşık olurlar galiba ben bu insanlardandım.Ama benimki karşılıksız umutsuz bir aşktı.Bulut bana o cümleyi veda cümlesi olarak demişti.2 gün sonrada intihar haberleri gelmişti işte o gün yıkıldım.Duyduğum anda Bulut'un beni hiç sevmediğini anladım.Beni sevse beni burda bu dünyada yalnız başıma bırakmazdı.Çünkü benim onu her şeyden daha çok sevdiğimi ve benim onsuz öleceğimi yaşayamayacağımı bilirdi.Ama ondan vazgeçemedim o benim nefesimdi ben istesemde istemesemde nefes almak zorundaydım.Bulut her zaman huysuz bir adam olmuştu.Ama ben o huysuzluğuna gülüşüne ağlayışına kokusuna aşık olmuştum.Ben onu her haliyle kabul etmiştim.Ama o benim çocuk gibi giyinmemden hep şikayetçi olurdu.O gittiğinden beri bir daha hiç giyinmemiştim renkli şeyler.Aslında o kıyafetlerin bir nevi bana onu hatırlatmasını istemediğim için.Ama şunu biliyordum ki ben onu hiç bir zaman unutamıyacaktım onu unutmak için kalbimin sökülmesi gerekliydi...