Yağmur'un Gözyaşı

3

Önce 5-10 dakikalık bir sohbet faslı. Annem yanımızda. hal hatır sormalar falan. Mimiklerini izliyorum. Çok güzel gülüyor be. Ama o bir kere bile bakmıyor. Bir göz göze gelsek dünyalar benim olacak. Gelmiyoruz. Olsun ya. Bu gece bizde kalacak. Doğum günü pastasını arda getiriyor. Dileğimi söylememe gerek var mı ? Üflüyorum. Doğum günümü tekrar kutlayıp sarılıyor. Eli (isteyerek mi istemeden bi bilmiyorum ama) saçımda. Çok seviyorum onu. O sarılınca hem heyecanlanıyorum hem içim huzur doluyor. Sanki o an bıçaklasalar sesimi çıkarmayacağım. "Sorun değil ya bıçaklayabilirsiniz " diyecekmişim gibi. Seviyorum ama sevmek istemiyorum. O beni arkadaşı olarak görüyor çünkü. Ama ben onu hiç öyle görmedim. Ailelerimiz yakın. Birbirlerini severler. İlk okula başladığımızdan beri tanırız birbirimizi. Her neyse. Keşke sevmesem de bu kadar acı çekmesem diye az düşünmedim. Çok zorladım kendimi sevmemek için. Başkalarını sevmeye zorladım. Liseye geçince biriyle çıktım. Ama aklımda hep o vardı.
Pasta çok güzeldi. Ağzının kenarında çikolata kalmıştı. Ona bakıyordum. Bakmaya devam ediyordum ki yeşim neye baktığımı sordu. O kadar başka alemlerdeydim ki bu soruyu 2 kere sorması gerekti. Anlamasınlar diye işi dalgaya vurup ardanın ağzına bak ya diyip güldüm. Yeşim getir bakıyım diyip ardanın ağzını sildi. Yeşim. Ardanın. O an üstüne atlayıp pasta bıçağıyla yeşimi 52 yerinden bıçaklamak gelinlik giydirip çalılıklara atmak istesem de üstün tiyatro yeteneklerimle (!) sinirimi gizlemeyi başardım. Anlatmak için çok heyecanlandığım kısıma gelmek istiyorum. önümüzdeki 7-8 saati geçelim hemen .Gelelim hayatımın en mükemmel gecesi olacak diyip beklentileri zirvede tuttuğum geceye...