Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο

Κεφάλαιο 14

Σερίνα

Δε φαίνεται και πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Ή... εύθυμος, τέλος πάντων.

Διασχίζω την αυλή και μπαίνω στο σπίτι από την μπαλκονόπορτα περιμένοντάς τον να με ακολουθήσει. Του δείχνω προς το δωμάτιο που βρίσκεται στα δεξιά μας. «Εδώ είναι η "αίθουσα του πιάνου". Συνήθως κάνουμε τις γιορτές ή τις συναντήσεις του πατέρα μου με τους επισήμους...». Μπαίνουμε στο προσκέφαλο της χρυσής αίθουσας με τα καθιστικά έπιπλα, το μπαρ και το πιάνο με την ουρά στην άλλη άκρη της. Ο Τζέικομπ κοιτάζει χωρίς ιδιαίτερο θαυμασμό. Δε φαίνεται να τον συγκινεί η χλιδή. Περίεργο... δεδομένου ότι ένας απ' τους λόγους του, όσον αφορά τη συνεργασία με τον πατέρα μου, ήταν το μεγάλο χρηματικό κέρδος...

Μετά τον οδηγώ μέσα απ' την πόρτα στην αριστερή γωνία του δωματίου, η οποία μας βγάζει στη βιβλιοθήκη. Πάντα ο φωτισμός εδώ είναι πιο χαμηλός και πιο θερμός απ' ό,τι στο υπόλοιπο σπίτι. Οι ακτίνες του ήλιου μπαίνουν μέσα απ' τα αποικιακού στυλ παράθυρα του χώρου και προσδίδουν ένα πλάγιο και συννεφιασμένο φως. Οι vintage καφέ ξύλινες βιβλιοθήκες η μία πίσω απ' την άλλη κι οι σειρές από βιβλία στους τοίχους και τα ράφια φέρνουν στον επισκέπτη τους τόση γαλήνη... Ενώ το άρωμα του χαρτιού και του ξύλου στον αέρα προξενούν ένα αίσθημα θαλπωρής και παρηγοριάς.

Το ύφος του καλεσμένου μας τώρα φανερώνει την επιδοκιμασία του και ίσως μια κρυφή αγάπη για τα βιβλία. «Σας αρέσει το διάβασμα, κύριε Κάμπελ;», τον ρωτάω όσο απορροφά με τις αισθήσεις του το χώρο.

«Λέγε με Τζέικομπ. Δε νομίζω πως έχουμε τόσα χρόνια διαφοράς και επιπλέον... είσαι η κόρη του καινούργιου μου αφεντικού...». Έχει κάτι το παιχνιδιάρικο στο ύφος του. Μια δόση πρόκλησης κι ένα στραβό χαμόγελο όπως και πριν με τον πατέρα μου. Στην ερώτησή μου, πάντως, δεν απάντησε...

Το λευκό φως που πέφτει πάνω στο πρόσωπό του κάνει το δέρμα του να φαίνεται σχεδόν χλωμό ενώ το πράσινο στα μάτια του μοιάζει να γκριζίζει ελαφρά. Είναι πολύ γοητευτικός άντρας, αυτό είναι σίγουρο. Το βλέμμα του όμως είναι γεμάτο μυστήριο. Δεν εμπνέει εμπιστοσύνη... Αποκλείεται να πιστεύει το αντίθετο ο πατέρας μου. Κάτι θέλει απ' αυτόν εφόσον δέχτηκε να συνεργαστούν έτσι απλά...

«Γιατί τραγουδούσες χτες στο Violet Lounge;», με ρωτάει ξαφνικά. Τον κοιτάω με απορία. Φαντάζομαι θα του φαίνεται παράξενο επειδή δε χρειάζεται να δουλεύω, δεδομένου των χρημάτων που βγάζει η οικογένειά μας.