Gerçekten Japonya'nın en sevdiğim yanı yaz akşamları... Hava ne çok sıcak ne çok soğuk. Tam ortası. Böyle havalarda arkadaşlarımla buluşmayı çok seviyorum. Fakat artık buna gerek kalmıyor çünkü UA'nin yurdunda kaldığım için sürekli yakın arkadaşlarımla beraberim. Gerçi sadece arkadaşım değil, ikizimle de beraberim. Eğlenmek istediğim yerlerde ya da arkadaşlarımla beraber olduğum yerlerde ailemden birinin yanımda olması sinirimi bozuyor. İkiz olduğumuz için sürekli benimle beraber takılmak istiyor ama ben okul zamanları Mina ile beraber olmanın daha iyi olduğunu düşünüyorum. Yanlış anlamayın. Momo'yu çok seviyorum. Sonuçta kardeşim. Fakat o arkadaş bulmakta zorlandığı için benim yanımdan ayrılmak istemiyor. Aslında... Onun açısından o da haklı ama... bilemiyorum. Elbette Momo'nun da iyi yanları var. Mesela onunla alışverişe gitmek harika bir şey. Tarzımı sadece ve sadece ona borçluyum. Ya da birlikte akşam yemeklerine gitmek... Muhteşem. Fakat sürekli beraberiz yani bu yüzden okulda başka arkadaşlarımla olmak beni daha mutlu ediyor.
Ne kadar ikiz olsak da özgünlüklerimiz gerçekten çok farklı. O vücudundan bir şeyler yaratabiliyor. Benim özgünlüğüm ise buz. Shoto'nun özgünlüğü ile aynı. Yani en azından birisiyle aynı.
Momo: Asyaa? Hadi ama yemek yemen gerekiyor.
Ben: Aç değilim.
Momo: 2 gündür bir şeyler yemiyorsun. Endişeleniyorum.
Ben: Böyle iyiyim gerçekten.
Momo: Bir sorun mu var? Bana anlatabilirsin.
Ben: Hayır sadece odamdan çıkmak istemiyorum.
Bir çeşit depresyondayım.
Momo: O zaman sana yemeğini buraya getireyim. İster misin?
Ben: Yok sağol.
Bana endişeli endişeli baktı. Ona sorun yok dercesine gülümsedim. O da gülümsedi.
Momo: Peki o zaman. Ben gidiyo...
Kapı çarpılarak açıldı.
Bakugou: LANET OLASI ASYA SENİ BEKLİYORLAR!
Ben: Hey dur sakin!? Aç değilim. Hem neden sen geldin ki?
Bakugou: Neden mi geldim? NEDEN Mİ GELDİM? SENİ ÇAĞIRIYORLAR DEMEYE GELDİM APTAL MISIN?!
Sorumu anlamadı sanırım. Her neyse.
Ben: Gelmeyeceğim.
Bakugou: Naparsan yap!
Kapıyı çarparak kapattı.
Momo: Bu neydi şimdi?!
Ben: Bilmiyorum. Ama bu çocuk hep böyle sinirli. Biliyorsun.
Momo: Evet. Her neyse. Ben gidiyorum.
Ben: Tamam. Afiyet olsun kardeşim.
Kafasını salladı ve odadan çıktı. Ben de telefonumla oynamaya başladım. Telefondan bir arkadaşıma mesaj yazarken ellerimin titrediğini farkettim. Yemek yemediğim içindi sanırım. Ayrıca bende kansızlık olduğu için böyle şeyler bana normal geliyor.
*Bu sırada Momo*
Bu kız neden yemek yemiyor anlamıyorum. Gerçekten ikiz olsak da bazı konularda benim tam tersim. Ayrıca nede...
Mina: Momo! Asya nerede??
Ben: Gelmek istemiyor. Aç değilmiş. Hem Bakugou size söylemedi mi?
Mina: Bakugou mu? Ne söyleyecekti ki?
Ben: Ne? Nasıl yani?! Siz Bakugou'yu Asya'yı çağırması için göndermediniz mi?
Mina: Hayırr.
Kafam karıştı. Bakugou'yu kimse göndermediyse niye öyle dedi ki? Neyse. Şimdi yemek yiyeceğim.
Mina: Ben Asya'ya bakmaya gidiyorum.
Ben: Peki tamam.
Asya... Umarım o zamanki gibi bir olay yaşamayız...
