The unmated wolf

Het sprookje

Rosa

Ik heb Aiden er nog nooit zo angstaanjagend uit vinden zien— zijn haren staan omhoog, scherpe lange tanden komen uit zijn grommende, kwijlende bek. Buigend over mijn aanvaller met bloedlust in zijn ogen.

De man vechtte terug, maar was geen partij voor Aiden, die hem tegen de muur aan smeet.

Hij sloeg die eikel in zijn ribben telkens weer opnieuw in zijn dierlijke woede-uitbarsting, totdat—

KRAK.

Ik schrok toen ik zijn ribben hoorde breken. Ik zag hoe hij op de grond viel, helemaal gebroken, wat een ellendige vent.

Tranen begonnen over mijn wangen te stromen.

Melanie. Oh mijn god. Dit is waar zij 4 jaar geleden doorheen is gegaan.

Hulpeloos en bang, verlamd en niet om hulp kunnen roepen. Een gevoel van complete donkerte. Niemand was er voor haar. Ik was er niet voor haar...

Terwijl ik toekeek hoe Aiden de man zijn bewusteloze lichaam door het steegje sleepte, voelde ik me schuldig dat ik het wel overleefde, maar zij niet.

Ik wilde opstaan en wegrennen, maar ik betwijfel of ik überhaupt wel kan kruipen.

Melanie, haar verkrachter, mijn aanvaller, ze bleven maar voor mijn ogen voorbij flitsen. Ik wilde alle verwarrende gevoelens uitkotsen.

Ik schrok toen Aiden op zijn knieën ging zitten en zijn armen om me heen sloeg. "Ik zal je geen pijn doen" zei hij zacht.

Het ging tegen elk principe in van mijn lichaam, maar ik liet hem me optillen en naar zijn auto toe brengen.

Ik heb me nog nooit zo kwetsbaar bij hem gevoeld, maar iets van zijn warmte of zijn stevige knuffel liet me veilig voelen.

Mijn Haze kwam niet omhoog, nee, dit gevoel was iets compleet anders.

"Waar neem je me mee naartoe?" Vroeg ik, mijn lichaam nog steeds trillende

"Mijn huis" antwoordde hij zacht. "Ik beloof je ik heb geen intentie om gebruik te maken van de situatie. Ik wil er gewoon voor je zijn."

Mijn vriendinnen waren nog steeds in de club, niet op de hoogte van welke horror mij zojuist was overkomen, en zo wilde ik het houden ook. Ik wilde ze niet zien vanavond. Naar huis gaan was ook geen optie. Mijn ouders zien na 1 blik al dat er wat mis is. Ik was niet klaar voor de vragen, het medelijden of hun oordeel.

Met Aiden meegaan was mijn beste optie. Ik vertrouw hem nog steeds niet, maar wat hij zojuist voor mij gedaan heeft... Het maakt me misselijk om na te denken over wat er gebeurt zou zijn als hij er niet was geweest.

Aiden's gedrag was compleet veranderd van een furieuze man die mijn aanvaller helemaal had gesloopt, naar lief en behulpzaam.

Hoeveel ik hem ook haatte voor de onvrijwillige mark, en hoe hij me dwingt om de verantwoordelijkheid te nemen door het zijn van zijn mate, kan ik niet ontkennen dat ik graag wilde dat hij er voor me was. Ik weet niet hoelang dat zal duren aangezien dit ding tussen ons onvoorspelbaar as fuck is, maar ik was bereid hem de kans te geven.