Feng Yin Tian Xia မြန်မာဘာသာပြန် စဆုံး

အပိုင်း (၄၀)

အပိုင်း (၄၀)

ဟွားကျူ့ယွီ အိမ်တော်ထဲကနေ ဟွေရွှယ်နောက်သို့လိုက်ပါသွားခဲ့သည်။ သွယ်လျတဲ့သူမရဲ့ပုံရိပ်လေးပေါ် နေရောင်ခြည်လေးကျလာပြီး နီနီရဲရဲထွန်းလင်းနေ၏။ သူမရဲ့အဝတ်တွေဟာ လေထဲမှာ တလူလူလွင့်ပျံနေခဲ့သည်။ သူမက နွေဦး၏မနက်ခင်းမှာဖူးပွင့်ခါစ ခေါင်းရန်းပန်းလေးနှင့် သွားတူသည်။ ဒီလိုသန့်စင်ကြည်လင်တဲ့ကျက်သရေနှင့် တည်ငြိမ်သောအလှတရားမျိုးက သူမကို ဒီလောကီကမ္ဘာကြီးနှင့် မသက်ဆိုင်သလိုဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။

သူမ တံခါးအပြင်ဘက်ကိုထွက်တာနဲ့ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်ဝင်းလက်နေတဲ့မြင်းလှည်းကြီး၏အရှေ့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်အကွာမှာ ရှောင်ယင်ရပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ ထိုနေရာမှာပဲ အချိန်အတော်အကြာကြီး ရပ်စောင့်နေတဲ့ပုံပဲ။ သူ့ရဲ့ဦးခေါင်းနှင့် ပုခုံးတွေပေါ်မှာ ကြွေလွင့်လာတဲ့ပွင့်ဖတ်လေးတွေ ပြန့်ကြဲလျက်ရှိသည်။

ယနေ့ သူလည်းပဲ ဟူအင်္ကျီကိုဆင်မြန်းထားတာ။ သူ့ရဲ့ပိုးသားအင်္ကျီကြီးက အနက်ရောင်ဖြစ်ပြီး အင်္ကျီလက်စတွေမှာ ရွှေ၊ ငွေတွေကို ပန်းထိုးစီခြယ်ထားကာ နန်းဆန်တဲ့အသွင်ပေါ်နေ၏။ သူ့ရဲ့အနက်ရောင်ဆံနွယ်တွေကို ကျစ်ဆံမြီးကျစ်ထားပြီး အနောက်မှာပြန့်ကြဲထားတော့ သူ့ရဲ့ချောမောလှပမှုက ပို၍ပေါ်လွင်နေတော့သည်။ သူ့ရဲ့ဆံညှပ်လေးဟာ နေရောင်ခြည်အောက်မှာ တလက်လက်ဝင်းပနေပြီး နတ်ဘုရားတစ်ပါးအလား နန်းဆန်၊ တော်ဝင်တဲ့မျက်နှာလေးကို မီးရောင်ထိုးပေးနေသယောင်။

ခြေလှမ်းသံတွေကိုကြားလိုက်တာနဲ့ သူ သူမကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

သူ့ရဲ့မျက်နှာဟာ ရေခဲတမျှအေးစက်နေခဲ့သည်။ သို့သော် သူ၏ခရမ်းရောင်မျက်ဝန်းတစ်စုံက နက်ရှိုင်းပြီး ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့သူ့ရဲ့အသွင်အပြင်ကို ပြာချပစ်ချင်သည့်မီးလေးနဲ့အတူ ဝင်းလက်တောက်ပနေသလိုမျိုး စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းနေတော့သည်။

သူ့ရဲ့စူးရှတဲ့အကြည့်အောက်မှာ ဟွားကျူ့ယွီ မနေတတ်တော့သလိုဖြစ်လာပေမဲ့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် နှုတ်ခွန်းဆက်သလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ ကြီးကျယ်ခမ်းနားတဲ့သူ့ရဲ့မြင်းလှည်းကို ပတ်လျှောက်သွားပြီး မြင်းတစ်ကောင်ခေါ်ထုတ်ဖို့ မြင်းဇောင်းဆီလျှောက်သွားတော့သည်။