Chapter - 69

3.8K 779 20
                                    

Unicode

ငရုတ်ကောင်းနှင့်ပုစွန်ဆားနယ်(椒盐排骨虾)
___________

ချန်ဖန်းက သူ့ကိုပေးတဲ့ပစ္စည်းတွေကို သူ လက်ခံလိုက်ပေမယ့် လင်ရှုယီကိုပြဖို့ သူ အလျင်မလိုပါချေ။ ပြန်တွေးကြည့်ရင် သုတ်ပိုးတွေက သူ့ခေါင်းထဲရောက်သွားသလိုပင်၊ သို့သော်ငြား အခု သူ အကုန်လုံးကိုပြန်စဉ်းစားမိတော့ လင်ရှုယီ နှစ်ဆယ်ပြည့်တဲ့အထိမစောင့်ချင်တောင် အနည်းဆုံးတော့ လင်ရှုယီ စိတ်အဆင်သင့်ဖြစ်ချိန်အထိ သူ စောင့်သင့်သည်။ ဒါ့အပြင် သူတို့က Sမြို့ကိုပြန်သွားရဦးမှာမို့ သူ့မှာ လင်ရှုယီကို အဲ့ပစ္စည်းတွေပေးဖို့အချိန်မရှိပေ။ သို့သော်ငြား ပြန်သွားကြမှာက သူတို့နှစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ဘဲ ဖေဖေရှန်၊ မေမေရှန်နဲ့ ဖိုးဖိုးရှန်ကိုပါ အတူခေါ်သွားရမှာဖြစ်သည်။ ရှန်ယန်ကလွဲပြီး တစ်မိသားစုလုံးလိုက်ကြမှာပင်။

လောလောဆယ် ကုမ္ပဏီမှာ ပရောဂျက်အကြီးကြီးတစ်ခုရှိနေတာမို့ ရှန်ယန်က ကုမ္ပဏီကို ကြည့်ထားရမှာဖြစ်ပြီး ဒါကို သူမလုပ်လျှင် ဖေဖေရှန်လုပ်ရ‌မည်ဖြစ်၏။ နောက်ပြီး အဆုံးတွင်တော့ သူ့ခမျာ လူပျိုဖြစ်နေခြင်းကြောင့် သူ့ရဲ့ဇနီးချစ်ဖေဖေကြီးက အကျိုးအကြောင်းမသင့်ထားခဲ့တာကိုခံရလေ၏။

ခရီးမထွက်ခင်‌တစ်နေ့လုံး ရှန်ယန့်မျက်နှာက ညိုမှောင်နေခဲ့သည်။

သူတို့နေတဲ့ရက်က နည်းလွန်းပြီး ရှန်ဖူက သူ့ကိုသစ်သီးထင်းဘဲကင်ကျွေးမယ်ဆိုတဲ့ကတိကိုလည်း မတည်ရသေးဘူး။ သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသောယောက်ဖကိုတောင် ခေါ်သွားလိုက်ကြသေးတယ်၊ လူတိုင်းက အတွဲတွေနဲ့၊ သသူတစ်ယောက်တည်း လူပျိုကြီးဖြစ်နေတယ်။ အတိုချုံးရလျှင်တော့...အစ်ကိုကြီးရှန် စိတ်အားငယ်သွားခဲ့သည်။

ရှန်ယန်တစ်ယောက် ညိုမှောင်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့လျှောက်သွားနေပြီး မရှိသလိုဖြစ်နေတာကိုမြင်တဲ့အခါ မေမေရှန် အသည်းကွဲသွားသည်။ သူမကဆိုသည်။

"ယန်ယန်၊ သား အမေတို့နဲ့လိုက်ခဲ့ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ? အမေတို့ အလုပ်ကိုသားအဖေဆီထားခဲ့လို့ရတယ်။"

I'm a Chef in the Modern Era [Myanmar Translation]Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang