სანამ ჩემი მოსაწყენი ცხოვრების თხრობას იქედან გავაგრძელდებე სადაც ახლა ვარ, ანუ სამსახურიდან. იმას მოგიყვებით, რაც უფრო გაინტერესებთ. როგორ გამოვედით სამზარეულოდან შობის ღამეს მე და ნამჯუნი, მას შემდეგ რაც კიმი გავჟიმე. დიდებულად ჟღერს ეს წინადადება, კიდევ ბევრჯერ ვიტყვი. მოკლედ, მე ავდექი, ხელის დაბანა თეფშების ნიჟარაში მომიწია, ამიტომ კიდევ დიდხანს დედაჩემის სახლში მომზადებულს არაფერს შევჭამ. ჯერ მე გავედი, მერე ის გამაღიზიანებელი ტკიპა გამოივაპრე დედა რომ გავართე.
დედაჩემის სახლიდან რომ გამოვედით შევთანხმდით რომ ყველაფერი იქვე დასრულდებოდა და ეს რაღაც გიჟური ვნებათაღალვა იყო. გჯერად ახლა ეგ?
ჭკვიანები ყოფილხართ, მე მჯეროდა მანამ სანამ ნამჯუნს გავჟიმავდი მანქანის მძღოლის სავრძელზე, სხვათაშორის საშინლად არაკომფორტულია, მანამდე სანამ ნამჯუნს გავჟიმავდი მისი სადარბაზოს წინ მანქანის უკანა სავრძალზე. რა? ხომ გითხარით დიდიხანია არავინ მყოლია. ჯანმრთელი მამაკაცი ვარ და ეს კარგია რომ ასე შემიძლია.
ახლა ნამჯუნს თავს ვარიდებ, ალბათ, ისიც რადგან მას შემდეგ არ გამოჩენილა.
საბუთებში თავჩარგული ყველაფერს ტექნიკურად ვაკეთებ, მეფიქრება, რატომ უნდა ვარიდებდე თავს. ზარდასრული ვარ, ისიც, მეც მინდოდა, მასაც. ე.ი პრობლემა არაა. ჯონგუკივით პრანჭვას არ დავიწყებ, იცით? მე ძალიან გურწფელი ადამინი ვარ, დიახ, ვიცი ეს. ამიტომ ვიტყვი რომ მიზეზს ვეძებდი, საკუთარი თავს გასამართლებლად ჩემივე თვალში და აჰა ისიც. ნამჯუნი თუ მარიდებს თვალს ახლა მე ვიმოქმედებ.
კოპწია: რას შვები?-თითების კაკუნს ვიწყებ მაგიდაზე, ველოდები როდის მიპასუხებს, აღელვებული ვარ.
გამაღიზიანებელი: სამსახურში ვარ.
კოპწია: ჩემთან გამოივლი?
გამაღიზიანებელი: არ ვიცი რომელზე მოვრჩები საქმეს.
კოპწია: მოგაკითხო?
YOU ARE READING
Ooops! I love you..
Fanfiction🔞🔞 დასრულებული "-სასიამოვნოა, რომ დამპატიჟეთ.-გამაკანკალა ხმაურისგან, რომელიც სკამის იატაკზე შეჯახებამ გამოიწვია. -არ დამიპატიჟიხარ..."
