There will never be us [UNFINISHED]

Chapter 30

Dali dali akong lumabas sa back gate ng school. I ran as fast as I could. Malapit lang naman ang back door sa may kiosk kaya malapit lang ang tatakbuhin ko. I did not care kung sumusunod si Joseph, o hindi. I just want to be alone! 

Sa wakas! Umakyat ako sa back gate. Dahan-dahan, kasi baka mapansin pa ng Disciplinary Officer. Lagot ako mag nagkataon. Malapit na! Akyat, akyat, *boogsh* 

''shit, ang sakit ng tuhod ko! paksyet." I said to myself habang tinitingnan ang bruise ko sa tuhod. Napalakas yata ang pag talon ko sa gate. 

Pero bahala na, what I care this time is to escape from the pain. HIndi ako naniniwala na si Ernest yun. Kasi, alam kong mahal nya 'ko. At ang sakit, sakit kasi mahal na mahal na mahal ko sya. 

Malayo-layo pa ang lalakarin ko, pero bigla nalang tumulo ang luha ko. Paksyet, bakit sa tuwing naaalala ko ang nakita ko kanina, parang guguho ang mundo ko? Bakit sa tuwing nagmamahal ako, nasasaktan ako? 

  Sana umulan, Lord. *cross-fingers* Kasi baka ano pang isipin  ng mga tao kapag nakita ako dito sa kalye. Namumugto ang mata, naka uniform pa. Sana umulan, ayokong may makakakita sa'keng umiiyak.         

*PLOK* *PLOK* *PLOK* Lord, the best ka talaga! Wala na'kong pakialam kahit na may makakakita sa'ken. Kasi, di nila malalaman. Salamat naman at umulan.          

"THEA!" boses palang alam kong sya nga yun. Ang lalaking nandyan para saken, kung kailangan ko sya. Si Joseph Henry Dizon. 

Pero di ko sya nilingon, alam kong papagalitan lang ako nun. Nagmadali ulit akong tumakbo. Pero sa pagtakbo ko, nakalimutan kong basa pala ang daan. Natumba ako, at mas lalong lumalim ang pasa ko  sa tuhod. Ramdam ko na ang sakit, ramdam ko ang pait, ramdam ko ang luha kong tumutulo sa daan. At doon ako humagulgul ng iyak. 

"Thea!!" tumakbo si Joseph papunta sa'ken. "Anong nangyari sa'yo? Gusto mo buhatin kita? Masakit ba ang tuhod mo? Ha?! Anong masakit Thea?!" 

Tinuro ko ang puso ko, "Dito besplen, masakit dito." 

At di ko na alam ang sunod na nangyari. 

**

Pagkagising ko, taeee! Ang sakit ng ulo ko. Pero teka, di ko 'to kama. Lalo namang di ko ito kwarto, kulay puti. At nakita ko, si Joseph na naka upo malapit sa kama ko, tulog. Teka, tumingin ako sa kumot ko. OMGEEEE, Medical Center Paranaque, Inc. Nasa MCP ako? Wait a minute, bakit ako nandito.

"Oh, *yawn* Thea, gising ka na pala. Okay ka na ba?" 

"Teka, napano ba'ko?"

"Di mo naaalala?"

"Malamang Joseph, hahaha. Kung naaalala ko, di ko tatanungin diba?"

"Pwe! Ito namang bestfriend ko, nag joke pa." 

"Nahimatay ka, inatake ka ng sakit mo." 

"Yun lang ba?"

"Ah, at nasobrahan ka ata sa heartache. Kaya ayun, mahigit 24 hours kanang natutulog."

"Ah ganun ba." pagsabi ni Joseph ng heartache, tsaka ko na alala ang nangyari. Pota.

"Dito besplen, masakit dito."  umiyak ako nang umiyak. 

"Tahan na bes, malay mo hindi si Ernest yun."

"Sya yun Joseph, sya yun! Sya yun! Si Ernest yun! Leche sya!!!!" 

At nawalan na'ko ng malay. 

"Nak, may bisita ka." nabigla kami ni Joseph nung biglang pumasok si Mommy Rej at Daddy James sa hospital room ko. 

"Hijo, pasok ka na. Aalis lang muna kami saglit princess ah?" 

"Sige po dad." 

Pagpasok ng bisita ko sa room, may luha na namang tumulo. May dala syang teddy bear, balloon at icecream. Nagdala din sya ng favorite kong artificial pink flowers. Pero nakakatakot si Joseph, sya ang nasa tabi ko ngayon. Tiningnan nya si Ernest. At nangyari ang kinatatakot ko.

*booogsh! plak! booogsh! plak!* 

"Gago ka Dee! Akala ko mahal mo si Thea?!"

"Anong sinasabi mo ha Dizon?!"

"Wag kanang magmaang-maangan! Gago ka! Taragiiisss! Tarantado!"

"Bakit ba Joseph?!"

"Akala ko ba di mo sya paiiyakin ha?!"

"Please! Joseph! Ernest! Tumigil na nga kayo! Bes, mag-uusap lang kami." 

"Sige bes, sa labas lang ako. Tawagin mo'ko kung ipapapatay mo na yang gagong yan!"

"Sige bes." 

Pag-alis ni Joseph, I sighed. A very deep sigh. At ramdam kong nanginginig na'ko. Parang ilang seconds lang, tutulo ang luha ko. Takte, luha ko wag ka munang tumulo ha? Okay, there is an awkard silence. I don't know how to ask him. 

"Girlfieee, ano yung pinagsasabi ni Joseph?" he broke the awkward silence. To, answer his question, kinuha ko ang cellphone ko and played the first vid.

Nalaglag ang panga nya. "Oh c'mon girlfieee, it's nothing. Nag-uusap lang kami ni Rhise nun." 

Okay, nag-usap lang sila Thea. Wag kang nega, nag-usap lang. They are just talking for pete's sake Thea! 

"Nothing? Ito, ano ito?" I showed him the second heartbreaking vid. 

"A-ano? Y-yan? Rhise seduced me!" 

"At nagpadala ka naman sa seduction na ginawa nya!"

"No! It's not what you think it is Thea!"

"Then, what it is Ernest? I-explain mo sa'ken kasi gulong-gulo na ako!" umiyak na naman ako. Haynako po. Iiyak nalang ba ako ng iiyak?"

"I thought you love me Ernest!! I thought di mo ako gagaguhin! I thought you were my forever, my infinity. Akala ko, *huk* IBA KA SA KANILA!" 

"Sshh, Thea. Wag kang umiyak. You know I hate seeing you cry." pinunasan nya ang luha ko.

"Takte naman oh! Wag mo'kong hawakan! Nandidiri ako sa'yo! Now tell me, Ernest Dee. You hate seeing me cry, but now, what the fvk. Hahaha, you are the reason of all my tears."

I said that with MUCH sarcasm. 

"Thea, before you judge me. LET ME EXPLAIN!"  

"What the hell Ernest, kanina pa ako naghihintay ng explanation mo!"

"Okay, so Thea. Arranged kami ni Rhise Rosal. She is my fiance."

What I feel right now? Ang sakit sakit na, to the point na wala ng luhang tumutulo, pero ang puso ko? Tinutusok tusok ng karayom. Ang sakit.

"Do you love her or do you love me?"

"Syempre Thea, I love you. Ikaw lang, kaso I need to follow my parents, palugi na ang company namin."

"Okay, I understand. Fourth year high school pa lang naman tayo Ernest eh. Alam kong hindi pa talaga tayo."

"Why are you saying such things Thea?"

"Why? Kasi matagal pa bago kayo ikasal ni Rhise. Yes, you are my boyfriend. But, she is your fiance! Committed na kayo!"

"Oo, matagal pa.  Pero, alam kong ang puso ko, ikaw lang ang tinitibok."

"I don't believe in such things Ernest. Pero, kung tayo talaga, tayo talaga hanggang sa huli."

"At alam ko Thea. Tayo talaga." he smiled na para bang hindi sya nawawalan ng pag-asa sa'men. Pero ako? Konting konti nalang.

"Let's see Ernest. Let's see. One more thing, wag mo na akong lalapitan." nagulat sya, as expected.

"Ha?! What do you mean?"

"Let's end this, para di na tayo mas masaktan. Goodbye, boyfieee." nasa higaan pa'ko. 

He became dumbfounded. Kahit ako, ilang sandali lang. Umalis na sya sa sa hospital room ko.

Hay, mas ikabubuti ito ng lahat. I'm sorry boyfieee.