The Downfall of an Actress (Friendship Series #2)

Prologue

"Tumawag kayo ng Doctor!" tarantang ani ni Tito.

"Please, be fine. I'll wait for you, please..hold on" mahinang bulong ko sa kaniya.

"Make a way!" sigaw ng isang nurse.

Inaya kaming lumabas ng isang Doctor, sabing sa labas muna kami maghintay. Lahat kami tahimik nang makalabas kami ng silid ni Gem, lahat walang masabi, lahat nag-aalala, lahat kinakabahan.. lalo na si Tito. Halata sa kaniyang mukha, at kita sa kaniyang mga mata ang sakit na pilit niyang tinatago.

Lumapit ako kay Tito at mahinang bumulong, "Tito.. I'm sorry. Sorry po kung sinaktan ko si Gem" my voice broke, regret and guilt are all over my system and then Tito hug me tight. Sa yakap na iyon parang sinasabi niyang okay na, na napatawad na niya ako.

"Natatakot ako, anak.. natatakot ako para kay Gem. Ayokong mawalan ulit, ayokong mawalan ng anak ulit" nagulat ako ng biglang umiyak si Tito sa balikat ko kaya lumapit na rin sa amin sina Papa para aluin si Tito.

Umalis ako roon at nagpunta sa Chapel ng hospital, walang ibang tao maliban sa akin. Umupo ako sa pinakaunang silya at tahimik na tinitigan ang krus. Isa-isang pumatak ang mga luha galing sa aking mga mata at ramdam na ramdam ang bigat sa aking dibdib.

"Lord, huwag mo po munang kunin si Gem... nagmamakaawa po ako. I still need my.. bestfriend, huwag niyo po siyang kunin sa akin, sa amin. Her papa needs her, we need her. Please don't take her away from us so soon. May mga pangarap pa po kaming gustong tuparin na magkasama" I cried silently, not wanting them to see my vulnerable side. I don't want them to see me weak, they need something or someone to be their shoulder to lean on. And that will be me.

Ilang minuto pa ang lumipas at hinayaan ko muna ang sarili kong kumalma. Pinahid ko ang luha na nasa aking pisngi at tahimik na tumayo. Pagkarating ko sa bukana ng Chapel ay nagulat ako nang maraming Nurse at Doctors ang dumaan, nagtatakbuhan.

Kinabahan ako kaya taranta rin akong nagmamadali papuntang silid ni Gem. Hindi ko alam kung bakit pero kahit anong bilis ng takbo ko, ramdam kong may pumipigil sa akin. Huminto ako saglit at naramdaman kong humangin bigla ang kiliran ko, the wind gives me warm, the wind feels like someone is hugging me. Bigla kong naalala si Gem kaya mabilis akong lumapit sa silid niya kung saan nakita kong umiiyak na silang lahat.

Tumingin ako kay kay Tito na mugtong-mugto ang mga mata at nag-uunahang bumagsak ang mga luha ko nang umiling ito. Hindi ko alam kung anong gagawin, kung anong sasabihin o mararamdaman. Pakiramdam ko naguho ang mundo ko, lalo na nang nilapitan ako ni Sheena at niyakap ako ng mahigpit habang umiiyak.

"She's gone" mahinang bulong nito sa gitna ng pag-iyak.

Umiling ako, hindi tanggap ang sinabi nila, "No.. she can't be.." tumingin ako kay Sheena, "please.. tell me na nagsisinungaling lang kayo. No.. she can't be dead, Sheena! She will never leave me! Gem will never leave me!" sigaw ko.

Nilapitan ako nina mama at papa para aluin pero hindi ako nagpatinag. Nagpupumiglas ako sa mga yakap at hawak nila. Hindi pwede!

I lost my bestfriend.

Ellaine Rose Santos is an ambitious woman, she once lost her bestfriend years ago. She mourn and was lost, she tried to save herself from the downfall she experienced. And now she stand tall, facing her new journey as an actress.

In front of the camera, she's trying to hide her pain and sufferings. She don't want the world to see how vulnerable she is, but as what they have said, "the more you hide your true emotions, the more your eyes will betray you", your eyes will never lie.

Nilipad ng hangin ang mahaba kong buhok habang naglalakad ako papunta sa taong kailangan na kailangan ko ngayon. Siya lang ang naisipan kong lapitan ngayon, dahil alam kong hindi niya ako susumbatan, hindi niya ako huhusgahan. Tahimik akong naglalakad papunta sa lugar kong saan siya nahimlay. And when I reach her tombstone, I sat there silently, looking at her name written beautifully. I lit the candles I brought and put the flowers beside her picture. 

That smile, I'm longing for that smile. 

I didn't realize that I stared at her picture more than a minute now, and I didn't realize that my tears are already falling. May naramdaman akong kumalabit sa akin kaya nilingon ko ito, I was shock when I saw a boy standing beside me, holding a green handkerchief, handed it to me.