Telefonumu kapatıp Rahat etmek istiyordum artık.Sürekli arayanlar, habire mesaj atanlar ve benim sırf ayıp olmasın diye cevap verdiğim tanımadık çocuklar. Kendimi tanıtmak zorundamıyım sanki ? Sürekli aktif olmak zorundaydım sanki. Bütün bunları bırakmak istiyodum, ama telefon artık adeta eline geçirmiş beni. Instagram, twitter, facebook, snapchat bunların içinde yaşıyordum adeta. Evin ortanca ve tek sarışın olmayan kızı bendim.Kendimi farklı hissederim bu herzaman böyledir ama beni diğer insanlardan farklı kılan hiç bir özelliğim yok.
Karşı evde oturan en yakın arkadaşımdı ve tadilat bitmeden tam iki buçuk ay önce karşı evden taşınmışlardı. Artık sadece facebook tan konuşabiliyodum kardeşim gibi bildiğim en yakın dostumla. O gün annemin pastanede,babamın okulda işi, ve küçük kardesimin ve ablamın dersi vardı.Bende sahte numaradan yaptığım karın ağrısı ile okula gitmemeyi başarmıştım. Saat sabah dokuzda uyandığımda evde küçük kardeşim Seher den başka kimse yoktu.Oda uyuyordu zaten.Saat dokuzu çeyrek geçe okulda olması gerektiği için hızlı bir şekilde onun üstünü giydirdim, tostunu yaptım, ve ayakkabılarıyla montunu giydirdim.Evden çıkmak istemiyordu ve bana yüksek bir sesle:
+"Abla okula gitmek istemiyorum"dedi. Bana bağırmasından nefret ediyordum.Bu beni iyice sinirlendirdi.Bu kadar telaş içerisinde birde ablam yüzündeb onunla uğraşmak zorundaydım ona
-"Okula gitmek zorundasın. Çok konuşma beni sinirlendiriyosun." dedim ama ses tonum beni bile korkutacak kadar yüksekti.Seher sustu ve yavaşça yürümeye başladı.Bende sinirle açık kalan kapıyı sert bir şekilde kapatıp arkamı döndüm.Karşımda büyük sarı bi kamyon, ve kamyondan mobilya taşıyan adamlar vardı.Kamyona baka baka evikizin bahçe kapısına geldim. Bu olay benim için nasıl olacak biliyordum.Içinden hiç çıkmadığım, en güzel vakitlerimi geçirdiğim karşı ev boyanmış, bahçesine köpek gelmiş, ve en önenlisi yeni insanlara yuva olmuştu.Ben kamyondan gözümü aldım ve evimizin bahçe kapısını kapattım.Okula Seheri bıraktım.Evimiz şehir merkezinin dışında küçük bir sitede olduğundan pek fazla araba geçmezdi. Genelde çok sakin olurdu.Seheri bıraktım ve eve doğru yürümeye başladım.Yolda yürürken yanımdan siyah renkte bir jeep geçti camları açıktı ve radyoda , son ses Jason Derulo çalıyordu.Arabab yavaşça yanımdan geçerken içine bir göz attım ve sadece bir aile ve birkaç bavul gördüm.Onların karşı eve taşınacakları çok belliydi.Hayal kırıklığına uğramıştım.Sessiz, küçük kırmızı bir arabaları olan bir anne kızdan sonra böyle hareketli bir aile bana büyük bir şok yaşattı.
