Childhood Series 1: Hate to Remember You (Completed)

Chapter 12

"Hon? You're here. Kamusta Yong emergency? Naayos na ba?" Sunod-sunod na tanong ko dahil ilang araw din siyang hindi umuwi.

He heave a sigh then look at me sadly. He motion me to sit beside him so I did. Niyakap niya ako ng mahigpit at ibinaon niya ang ulo sa leeg ko.

"I'm tired, hon."

I smiled then caressed his back. "You know you can rest if your tired. Walang masama kung magpapahinga ka kapag pakiramdam mo hindi mo na kaya."

"Thank you, hon. Thank you for being here with me. Thank you for loving me."

I cupped his face to make him look at me. "Thank you for everything you've done to me. I'm always be with you because I love you hon. Mahal na Mahal kita. You know you can tell me anything that's bothering you."

"I can handle it, hon. I will prove to them that I'm the best choice.

Ngumiti ako at inaya na siya para kumain since pass 8 pm na. I just cooked sinigang for our dinner.

"Hon?"

Napalingon ako sa kanya ng magsalita siya.

"Ano yon?"

Tinitigan niya ako ng matagal bago umiling. "Nothing. I just want to say I love you so much. Ikaw lang Ang babaeng mamahalin ko."

"Mahal din kita. Hinding-hindi magbabago yun."

Akala ko okay kami but time goes by parang nagkakaroon ng harang sa pagitan naming dalawa. It started nong malimit siyang umalis dahil may emergency daw sa kumpanya.

Simula noon parang lagi siyang balisa at laging may tinatawagan sa phone even in the middle of the night. I have a hunch that he might be cheating on me but I immediately erased it in my head. Alam Kong mahal Niya ako at doon ako kakapit kahit pa ipamukha sa akin na baka hindi na nga ako. Ilang araw na lang ay uuwi naman na kami. Siguro ay malaki Lang talaga ang problema niya sa trabaho na hindi Niya masabi sa akin.

Inintindi ko siya, kahit ramdam ko ang panlalamig niya ay inintindi ko pa Rin siya dahil baka stress Lang siya, but one time, I caught her shouting at someone over the phone kaya naman ay nag-alala ako. I don't know but, I'm slowly losing my grip to him. Para siyang umiiwas sa akin. So I confront him.

"Hon, are we okay?" Gulat siyang napatingin sa akin at tumikhim saka nag-iwas ng tingin. He's really cold now. Wala yung mawala Lang ako sa paningin Niya ay para na siyang napapraning. Ngayon kasi pakiramdam ko kahit maglaho ako ay wala na siyang pakialam pa.

"What are you talking about? Of course we are okay." Aniya na nakakunot ang noo.

"But, why are you avoiding me?"

"I'm not, okay. Guni-guni mo lang yun. Sa kuwarto muna ako." Paalam niya at tumalikod na.

"Don't you love me, anymore?" nanginginig ang labing tanong ko na nagpahinto sa kanya. He seemes so iritated.

"Please, huwag ngayon Serene." I gulped at napaluha na ako.

"May iba ka na ba? Mas maganda ba siya sa akin? Mas magaling ba? Sawa ka na ba sa akin?" sunod-sunod na tanong ko na lalong nagpairita ata sa kanya.

Napasabunot ito ng buhok at matalim na tumingin sa akin. "Sabi kong huwag ngayon, bakit ba ang kulit mo?!. Hindi ka ba makaintindi. I told you to fucking shut up! Pero ang dami mong tanong. Mabuti pa sigurong tapusin na natin to. I never really love you anyway."

"I never really love you anyway."

"I never really love you anyway."

"I never really love you anyway."