öylesine hayat

0.1

merhaba öncelikle şunu söylemek istiyorum, buraya kendi içimi dökeceğim. kendi içimdekileri bir kızın hayatına çevireceğim yani anlayacağınız, bu kız benim. hala merak ediyorsanız devam edebilirsiniz.

ben gene ağlıyorum, şaşırmamalı...
şuan tatildeyim, diyeceksiniz ki bunun neresi kötü didem? anlatayım o zaman. konuyla bağımsız bir şey söyleyeceğim ilk başta, annemle babam ayrı benim. ufak bir kısmında, belkide büyük bir kısmında bu detayı içeren bir şeyler olacak

evet dediğim gibi tatildeyim, halamların yazlığında. babam bir çiftliği yönetiyor, annem ise bir kafede kasiyer ve garson. babamın işleri sebebiyle tatile gidemedik bu sene, evet son üç senedir babamla tatile gidiyorum çünkü annemle maddi durumumuzun fazla iyi sayılacak bir dereceliği yok. babam beni halamın yazlığına gönderdi, ilk hafta mutluydum ama annemin eksikliğini hissediyordum, açıkçası üç senedir alışamadım bu duruma, sonra küçük halam ve çocukları geldi (derya halam) kızı derya halama yapışık, hani cidden yapışık 17 yaşında ve annesinden ayrılamıyo, her dakika annesine sarılıyor, öpüyor, kokluyo. e belkide banainat yapıyordur, orasını bilemem...
bu durumda anlayacağınız üzere beni tam bir hassas gerizekalıya çevirdi, cidden. her dakika annesine sarılan bir kız var karşımda ve annem yanımda olamadığı için ben eksik hissediyorum. herkesin ya annesi, ya babası yada ikiside beraber burada. tahmin edin kim burada yalnız? evet doğru bildiniz, ben yalnızım. yanımda ne annem nede babam var. bu sabah saatlerine kadar umut abim büyük halamın oğlu  (yazlığı olanın, adı Birgül) o vardı, ben onunla büyüdüm denilebilir aslında. aramızda on yaş var fakat annemler boşanmadan önce neredeyse her hafta sonu bize gelirlerdi, hep onun kollarında atlardım her şeyi. her neyse, küçük halamın ne oğlu ne kızı beni benimseyemediler, üzülüyorum, önceden aramız böyle değildi ama buraya gelince bir şeyler oldu. kimse beni arasına almıyor, kimse gözlerim dolu dolu oturduğumu anlamıyor. ben burda olamıyorum. annemle konuştum oda bana kızdı, sadece onu özlediğimi ve burada dışlandığımı söylemiştim aksine...
bana suç sende didem dedi, her zaman ki gibi. şaşırmamalı. hep böyle diyor bit sorunum olduğunda, ve ben bıktım. cidden bıktım. yoruldum bıkmaktan çok, üzülüyorum fakat anlamıyorlar. ne annem, ne babam, ne halalarım, ne eniştem, ne kuzenlerim. kimse.

umut abim olsaydı belkide böyle olmazdı, o beni dışlamazdı. ve galiba bir tek o beni üzmezdi:)
her neyse şuan uyumak istiyorum çünkü gözlerim acıyor, umarım hayatımda iyi bir şey olur ve yarın bu saatlerde göndereceğim bölümde mutlu bir şey paylaşırım. iyi geceler...