ဘုရားစူး!ငါကဗီလိန်ပါဟ ဇာတ်လိုက်မ မဟုတ်ဘူးလို့ [Normal]

Ch - 1 [You mean I'm in novel!?WTF?]

သူမ မျက်လုံးများပွင့်လာခဲ့သည်။ထိုခဏတွင် သူမသတိထားမိသည်က

"ဝါး...ဆေးရုံရဲ့မျက်နှာကျက်ကတောက်ပလိုက်တာ..."ဟူ၍။

ရှေးရေးထင်သည် ဂုဏ်မက်သူမဟုတ်သော်ငြား မျက်စိပသာဒဖြစ်သော ပစ္စည်းလေးများကို ကြည့်ရှုရင်း မျက်စိအစာကျွေးရသည်ကိုတော့ အလွန်နှစ်သက်သူဖြစ်သည်။ဒါ့အပြင် အစားအသောက်များကိုရောပေါ့။

သူမ၏လက်တစ်ဖက်ကို မြှောက်မိရာ အလွန်ပင်ပေါ့ပါးနေလေသည်။

ဟင်????

သူမမျက်ဝန်းထဲ Question markပေါင်းများစွာဖြတ်သန်းသွားသည်။၅လွှာအမြင့်ကနေပြုတ်ကျထားတာတောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ဘာလို့ပေါ့ပါးနေရတာတုန်း။ဒါ့အပြင် သူမ လက်ကလေးက အလွန်သေးသွယ်နေသည်။မသိလျှင် ၁၄နှစ်၊၁၅နှစ် အရွယ်မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏လက်နုနုလေးများအတိုင်းပင်။

ထိုစဥ်မှာပင် အခန်းတံခါးပွင့်လာသံနှင့်အတူ

"သခင်မလေး ယွန်းဟွာ...ကိုယ်လက်သန့်စင်လို့ရပါပြီ..."

"ငါလိုး..."

ပါးစပ်ကဆဲမိမလိုပင်ဖြစ်သွားသည်။တော်သေးသည်က ခပ်တိုးတိုးအသံမို့ အလျင်အမြန်ထိန်းလိုက်နိုင်ခြင်းပင်။

စကားအဆုံးတွင် သူမ လဲလျောင်းနေသည့်ကုတင်နားသို့ အဖြူအမည်းစပ် maid dressဝတ်ဆင်ထားသော အမျိုးသမီးငယ်၃ယောက်နှင့် အသက်အရွယ်ကြီးရင့်နေသော မိန်းမကြီးတစ်ဦးက လျှောက်လာသည်။

'နေစမ်းပါဦး....ငါဆေးရုံရောက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား...သူတို့ကဘယ်သူတွေတုန်း...ပြီးတော့ သခင်မလေးယွန်းဟွာ????....ငါကြားဖူးသလိုပဲ...'

သူမ ငိုင်နေစဥ်မှာပင် အသက်ကြီးသည့် မိန်းမကြီးက

"သခင်မလေးရှင့်...ဒီနေ့ သခင်ကြီးက ဒုတိယအမျိုးသမီးရဲ့ သားလေးကို အိမ်တော်ကိုခေါ်လာမှာဖြစ်လို့ စောစောထပြီးပြင်ဆင်သင့်ပါပြီ....မဟုတ်ရင် ရိုင်းပြရာကျပါလိမ့်မယ်...."

'ငါ ဒီဟာတွေကိုရင်းနှီးနေသလိုပဲ စဥ်းစားစမ်းပါဟာ...'

ထိုစဥ်မှာပင် သူမ လက်မောင်းပေါ်သို့ ဟမ်းစတား အဖြူကောင်လေးက တက်လာသည်။ထိုဟမ်းစတားလေးသည် အမွှေးဖြူပွပွ လုံးလုံးလေးနှင့်ချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။သို့သော် မျက်နှာထားကတော့ မာတင်းနေသလိုလိုပင်။ထိုဟမ်းစတားကောင်လေးသည် ရှေးရေးထင်၏လက်မောင်းပေါ်တွင်အခန့်သားခွထိုင်ကာ အရှေ့ဘက်မှလက်တိုတိုလေးများကို လက်ပိုက်သဏ္ဍာန်ပြု၍