Yıldızlara Yalan Söyledim

-1-

Hani bazen öyle bir şey olur ki sesleri duyamazsınız, insanları göremezsiniz, yaşadıklarınıza inanamazsınız. Şuan tam bunu yaşıyorum. Neredeyim, ne yapıyorum bir önemi yok. Duruyorum öyle.

Belki de duyduklarıma inanmamayı tercih ediyorum. Böyle olmamalıydı çünkü. Olamazdı.

Kaybetmemeliydim ben. Daha fazla tatmamalıydım bu duyguyu. Toktum ben kaybetmeye. Fazlası zarardı bana.

☆

2 Hafta Önce
Açtığım filmin bitiş jeneriğini görünce ayaklandım. Film güzel mi kötü mü anlamamıştım çünkü filmi izlemekten çok telefonda takılıyordum. Filmin yarısına doğru bir dalsam da Doğa hayvanının aramasıyla uyanmıştım ve güya izlediğim filmi bitirmeye karar vermiştim.

Mutfağa girdiğimde elimdeki kupayı tezgaha koydum ve tabii ki de yıkamadan çıktım. Sonra aklıma gelirse belki bir ara yıkardım. Işığı kapatıp odama doğru yürümeye başlamıştım ki oturma odasındaki telefonum çalmaya başlamıştı.

Oflaya puflaya oturma odasına gittim. Kimin aradığına bakmadan aramayı cevapladım. "Kumsal?" Ve tabii ki de arayan kişi Doğa'ydı.

"Kızım sen zırt pırt aramayı kesmeyecek misin? Daha demin aradın ya?" Normalde aramasına tabii ki de bir şey demezdim ama uykum gelmişti.

"Ay ne var aramam da? 2 dakikanı vereceksin alt tarafı." Gerçekten mi? Doğa beni arayacaktı ve konuşmamız iki dakika mı sürecekti?

"2 saat demek istedin herhalde. Çünkü maşallah çenen susmak bilmiyor." Bunu demeseydim mi sanki? Neyse dedim bile. "Ya kızım dedikodu falan değil bir şey dicem sadece."

Ciddi olduğuna göre gerçekten bir şey diyecekti. "De." Meraklanmaya başlarken konuşmaya başladı. "Kızım Kerem aradı. Seni sordu ne yapıyor diye? İyi falan dedim."

"Anladım, başka bir şey?" diye sordum çünkü artık uyumak istiyordum. "Yok." Dedi ve telefonu kapattı.

Kerem, Emre ve Doğa benim ortaokul ve liseden beri arkadaşımdı. Benim üniversite için İzmir'e gelmemle 1 senedir ayrıydık ve Keremle eskisi kadar yakın değildik.

Bana kırıldığını hissediyordum çünkü gitme kararı aldığımda en çok o karşı çıkmış ve "Ne yapacaksın orda? Oku işte burada." Tarzı şeyler söylemişti ama ben pek ciddiye almamıştım.

Taşındığım zaman ise bana yardıma gelip 1 hafta bende kalmıştı ama o günden beri hiç gelmemişti. Doğa ve Emre fırsat buldukça gelirken Kerem asla onlarla birlikte gelmiyordu.

Emre ise Kerem gibi bir tepki göstermemiş ve aksine beni desteklemişti. Tek başıma ilk defa yaşayacaktım ve Emre bana bu konuda daha da özgüven vermişti.

Ailemden ayrılmak ilk zamanlar zor gibi gelse de zamanla alışıyordum. Ama oradaki herkesi özlemiştim ve tekrar o zamana dönsem belki de buraya hiç gelmezdim.
Yatağımın içine girip yorganıma sarıldığımda düşüncelerimden arındım. Uyku yavaşça beni kendine çekiyordu.

☆

Gözlerimi yavaş yavaş araladığımda çoktan sabah olmuştu. Eşofmanımın paçaları dizlerime kadar çıkmış yorganım yerdeydi. Anlamasam da çok hareket ederek uyuyordum ki şuan halimi gören herkes bunu anlayabilirdi.

Yatakta bir o yana bir bu yana döndükten sonra yavaşça doğruldum. Saçlarımı dağınık bir topuz yaptım ve paçalarımı düzelttim. Kendime gelmiştim.