Φίλοι.....;

Αναστασια

Η Αναστασία καθόταν στο σπίτι κι έπαιζε με τον γιο της,όταν άκουσε το κουδούνι να χτυπάει. Σηκώθηκε να ανοίξει.
Μόλις είδε ποιος βρισκόταν πίσω από την πόρτα,σκοτείνιασε. Πηγε να λιποθυμήσει,μα κρατήθηκε στην πόρτα και με όσο θάρρος μπορούσε να έχει,πήρε τον λόγο.
-Αναστασια:Τι....τι κάνεις εσύ εδω;
-Στεφανος:Σε παρακαλώ,μη με διώξεις. Θέλω,θέλω να δω λίγο τον μικρο.
-Αναστασια:Οριστε;
-Στεφανος:Σε παρακαλώ. Από εκείνη την ημέρα που σας είδα στο πάρκο,γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου. Άσε με να τον δω. Έστω για λίγο.
-Αναστασια:Έλα! Πέρασε!του λεει και κάνει στην άκρη για να μπει.
Ο Στέφανος βλέπει τον μικρο που καθισμένος στο πάτωμα,παίζει με τα παιχνίδια του και τον πλησιάζει.
-Στεφανος: Γειά σου!του λεει με χαριτωμένη φωνή. Ο μικρός,σηκώνει τον βλέμμα του και τον κοιτάει. Αμέσως αρχίζει και κλαίει. Η Αναστασία τρέχει κοντά του και τον κλείνει στην αγκαλιά της.
-Αναστασια:Μην κλαις,αγόρι μου! Ο κύριος είναι....!λεει και κομπλαρει να τελειώσει την πρόταση της.
-Στεφανος: Ειμαι ένας φίλος! Ένας φίλος της μαμάς.
-Αναστασια:Ναι,ένας φίλος!λεει στον γιο της διστακτικά,κοιτάζοντας τον Στέφανο μέσα στα μάτια.
-Στεφανος:Τι κανεις,μικρέ; τον ρωτάει.
-Αναστασια:Πες γειά αγάπη μου στον κύριο.
-Μικρός:Γειά!του λεει και πηγαίνει παλι στα παιχνίδια του.
-Στεφανος:Μπορώ να κάτσω να παίξω λίγο μαζί του;
-Αναστασια:Παρακαλώ!του λεει και ο Στέφανος κάθεται κάτω μαζί με τον μικρο.
Τον πλησίασε. Έπαιξε μαζί του. Η Αναστασία,όμως ήταν πάντα εκεί. Όταν έφυγε,ζήτησε απο την Αναστασία να τον αφήσει να ξανά έρθει. Αυτή δίστασε λίγο,αλλά στο τέλος του είπε ότι θα του τηλεφωνήσει αυτή κι αφού της έδωσε τον αριθμό του,έφυγε.