Mockingjay part 2- Happily ever after

Hoofdstuk 1

8 jaar na de Revolutie…

Ik wordt met een schok wakker, het zweet staat me op de rug. Eén moment denk ik nog dat hij binnen kan komen rennen. Om me te troosten door de afschuwelijke nachtmerries die ik heb gehad. Alleen ik weet dat het niet kan en ik weet dat het ook nooit meer kan. Want ik moet gaan beseffen dat hij er niet meer is en ook nooit meer terug zal komen. Peeta is dood. Elke nacht is het weer hetzelfde verhaal. Ik val in slaap, ik krijg een verschrikkelijke nachtmerrie, ik word met een schok wakker denk dan dat hij nog kan komen om te troosten. En dan besef ik dat hij dood is. Elke dag weer wordt ik er wel een paar keer aan herinnert door de verschrikkelijke nachtmerries waardoor ik elke keer weer zie dat hij langzaam dood gaat. Door dat ik ’s ochtends wakker wordt en zie dat hij niet meer naast me ligt. En door het sterke gevoel van eenzaamheid. Ook al is kort geleden Sluwe Sae bij mij in getrokken om een oogje in het zeil te houden. Het gevoel van haar aanwezigheid zorgt er niet voor dat het gevoel ophoudt. Ik zucht en ik raap mezelf bij een.

Ik sta op kleed me vlug aan en loop naar beneden. In de keuken staat Sluwe Sae ze is bezig een ontbijt klaar te maken. Ze was niet alleen onze huishoudster, toen Peeta gestorven was, is ze bij me ingetrokken. Ze probeert door haar aanwezigheid en haar hulp mijn verdriet om Peeta te verminderen. Maar het is nu 6 maanden geleden en de schok door zijn overlijden heeft nu plaatsgemaakt voor een groot verdriet. ’Ga je vandaag nog jagen?’ ze knikt naar de jas die ik aan heb. Ik heb de jagersjas van mijn vader aangetrokken. Het is nog steeds verboden om te jagen, alleen er staan niet zulke zware straffen meer op. En om niet depressief weg te kwijnen van verdriet, neem ik het risico maar. Het is sowieso heel erg veranderd; er zijn geen vredebewakers meer. Wel zijn er mensen die een oogje in het zeil houden in districten. Alleen die mensen zijn veel minder streng en ze heten ‘politie’. En zware straffen mogen ook niet meer gegeven worden. Dus niet meer om het minste of geringste al de doodstraf of mishandeling. Je kan nu ook veel makkelijker in de andere districten komen of het Capitool. En je hebt nu wijken in de districten, waarbij iedereen in hetzelfde huis woont. Want alle huizen in District 12 zijn bij de oorlog verwoest. Bij uitzondering de Winnaarswijk. Daar wonen ik, Haymitch en Hazelle nog steeds. Peeta heeft zijn huis aan Hazelle aangeboden toen we vanuit het Capitool en District 13 terugkeerde naar District 12. Alles was verwoest ze was een van haar zoons kwijtgeraakt en ze zat met nog 3 andere kinderen. En omdat Peeta toch bij mij introk en hij zo’n goed hart had, heeft hij zijn huis gegeven.                                                                                                  ‘Ja, ik wou vanochtend gaan jagen en daarna nog even bij Hazelle langsgaan.’ Ze knikt en glimlacht naar me. ‘Goed idee, kun je even lekker ontspannen.’ Ik knik, dat is precies de reden waarom ik alleen nog maar jaag. Dan kan ik even mijn gedachten op nul zetten en om het drukkende, zware gevoel wat ik heb sinds Peeta’s dood even kwijt te raken. Niet zoals vroeger hoef ik te jagen om te overleven. Omdat ik sterf van de honger.

Sinds president Paylor aan de macht is, is er geen honger en armoede meer in de Districten. Alles wordt eerlijk verdeeld en er zijn eerlijke prijzen voor voedsel. Je kan natuurlijk nog wel altijd naar de zwarte markten gaan. In District 12 is er ook 1, precies gebouwd waar de As vroeger stond. Ik ben er al een paar keer geweest om wat rond te kijken en te verhandelen wat ik heb geschoten in het bos. Meestal ga ik er ook heen om vrienden van me te zien. Johanna die hier nu  ook woont is daar vaak te vinden evenals Haymitch en Rory. Rory komt daar vaak naartoe als hij klaar is met werken. Ze werken hier nu niet meer in de mijnen, ze verbouwen hier nu groenten en fruit. ‘Wil je nog wat melk?’, ik schrik op uit mijn gedachten en kijk op in het glimlachende gezicht van Sluwe Sae. Ik knik, soms kan ik de moed nog niet opbrengen om altijd aardig te reageren; niet dat ik dat vroeger wel kon. Alleen nu drukt er een heel zwaar gevoel op me dat me soms verpletterd. En dan maakt het niet uit hoe aardig de mensen hier voor me zijn.