Müptela / Yarı Texting

1.0

-2 hafta sonra-

Elimde iki haftadır bana atacağı mesajı bekliyordum. Ne olmuştu da birden konuşmayı kesmişti ki benimle?

"Yusuf,hayırdır kardeşim elinden telefon düşmüyor?"

Zeki yanıma gelip oturduğunda etrafa bakınıp Julia'nın içeride olduğunu anlayınca sıkıntılı bir nefes verdim.

"Hani antrenmanda sana birinden bahsetmiştim."

"Şu instagramdan yazan kız mı?"

"Evet."

"Ne olmuş ona?"

"Ya en son konuştuğumuzda sevgilin kilolu bir kadın olsaydı sever miydin diye sordu. Bende hayır dedim. O zamandan beri bir daha hiçbir mesajıma bakmadı."

"Kızın kilo problemi mi var acaba?"

"Varmış."

"Oğlum madem biliyorsun niye sevmem falan gibi saçma sapan şeyler söylüyorsun? Kırmışsın kızı."

"İyi de doğruyu söylememi istedi."

"Neyse artık olan olmuş. Sen merak ettin galiba onu?"

"Merakta değilde ne bileyim aklım kaldı işte."

"Takılmaa. Yazar yine."

"İnşallah." dedim sessizce.

Ela'dan

Tam iki haftadır odamdan hiç çıkarılmamış bu dört duvara hapsedilmiştim. Sadece annem bağırıp çağırıp zorla spor yaptırtıyordu.

Açlıktan halsiz düşen bedenim beni iyice güçten düşürüyordu.

Odamın kapısı açıldığında yorgunlukla içeriye giren kişiye baktım. Annemdi.. Ne kadar artık ona anne demek istemesemde.

"Harika gidiyoruz Ela. Günlük 4 saat spor ve tuttuğumuz 8 günlük su orucuyla iki haftada 12 kilo vermeyi başardık."

"Anne." dedi gücüm olmadığı için kısık çıkan sesimle. "Dayanamıyorum. Ben çok açım."

"Hayır! Yemek yemeyeceksin. Öğlenden sonra üç gibi bir kepçe çorba göndereceğim. Bugün başka bir şey yok."

"Çok acıktım." dedim. Aç olduğum için ağlayacak raddeye getirmişti beni.

"Olmaz dedim ya Ela! 90 kilo kadındın koskoca 12 kilo verdik. Biraz aynaya bakıp motive olsana. Yaptığın tek şey bana zorluk çıkartmak. İki hafta sonra evleniyorsun." dediğinde ağlayarak başımı hızla sağa sola salladım.

"İstemiyorum.. Neden anlamıyorsun beni?"

"Şu baygın gözlerini çek üzerimden Ela. Ben ne diyorsam o olacak. İki haftamız kaldı. Şu ana kadar verdiğimizden bir kilo daha vermemiz gerekiyor hesaplarıma göre. 13 kilo daha verdiğimizde 65 kiloya düşmüş olacaksın. Bir ayda insanlar 20 kilo verebiliyorsa sende 25 kiloyu verirsin."

"Anne yapma ne olur? Ben çok kötü hissediyorum. Bir doktora görünsem en azından."

"İyisin bir şeyin yok." dedi annem kapıya doğru giderken. "Ha bu arada bir kilo fazladan vermemiz gerektiği için spor saatlerinde artış oldu. Haberin olsun. Psikolojik olarak hazırla kendini."

Annem dışarı çıkıp kapıyı yeniden üzerime kilitledi.

İyi değildim.. Ama o yalan söylediğimi düşünüyordu. Yalan söylemiyordum ki. Berbat bir durumdaydım. Kendimi hiç bu kadar halsiz hissetmemiştim.

Para, mal, mülk, zenginlik hepsi yalandı. Bunlar insanı mutlu etmiyordu. İnsanı mutlu eden tek şey huzurdu. Ama annem bana huzuru bile layık görmüyordu.

..🦋❤️