Mockingjay part 2- Happily ever after

Hoofdstuk 8

Ik open mijn ogen. Ik kijk de kamer rond en zie dat ik gewoon in mijn eigen slaapkamer lig. Snel sta ik op en trek de deur open. Als ik beneden ben zie ik Sluwe Sae aan de keukentafel zitten. Ze ziet er gespannen uit en nipt elke keer een beetje meer van haar thee.

‘Hey…’

                       ‘Hi… euhm… lekker geslapen?’ ik knik en probeer oogcontact te maken maar ze vermijd mijn blik.

                       ‘Is er iets? Je lijkt zo gespannen.’ Ze zucht en zet haar kopje neer.

                       ‘Gale vertrekt.’

                       ‘Ja, dat weet ik. Dus?’

                       ‘Hij vertrekt over een halfuur.’ Ze slaat meteen haar ogen neer en begint weer aan haar thee te nippen.

                       ‘Wat?! Nu? Hoe kan…’ ik zie dat het gezicht van Sluwe Sae verdrietig staat. En ik bespaar haar mijn uitbarsting. Ik draai me om en loop de gang op. Ik ren naar Gales kamer toe maar die is leeg. ‘Hij is nu naar Hazelle toe om afscheid te nemen’ zegt Sluwe Sae ze staat in de deuropening en kijkt me droevig aan. ‘Hij komt hier zometeen toch ook nog naartoe?’ ze knikt en loopt naar de keuken. Ik loop haar achterna. Ik denk dat ze meer behoefte heeft aan iemand die haar steunt dan iemand die Gale helemaal uit kaft. Al zou ik nu zelf behoefte hebben aan dat laatste. ‘Kom eens hier, ik wil je wat laten zien.’ Ik loop naar Sluwe Sae toe die bij het raam staat. Als ik naast haar sta, zie ik Gale buiten staan. Hij neemt van iedereen afscheid en geeft ze een knuffel. Maar er vallen mij drie dingen op; Hazelle lijkt heel kalm en beheerst. Ik zie natuurlijk wel verdriet bij haar maar niet zoals bij de rest. ‘Wist zij het al?’

                       ‘Wie wist wat al?’

                       ‘Wist Hazelle al dat Gale voor een tijd terug zou gaan naar ‘2?’ ze kijkt bedachtzaam en geeft dan antwoord: ‘Ja, ik geloof het wel. Gisteravond toen jij met Rory buiten was, hebben Gale en Hazelle heel veel gepraat. Ik denk dat hij haar toen ook heeft verteld dat hij weer naar ‘2 moest.’

                       ‘Moest?! Moest? Hij moet helemaal niks.’ zeg ik gefrustreerd. En ik kijk weer naar het tafereel buiten. Er klopt nog iets niet, Rory. Rory is er niet. Ik schud mijn hoofd hij had er moeten zijn. Ik snap dat hij boos is maar hij doet hier niet alleen Gale verdriet mee maar ook Hazelle. Is dat eigenlijk wat jij ook niet moet, Katniss? Snel druk ik die gedachte weg maar de zin blijft toch door mijn hoofd spoken. Opeens zucht Sluwe Sae diep en schudt met haar hoofd.

                        ‘Katniss, kijk je wel naarbuiten?’ ik kijk haar met een raar gezicht aan. ‘Tuurlijk kijk ik naarbuiten waar zou ik nu anders naar moeten kijken?’ weer zucht ze diep en ik kijk haar met een raar gezicht aan.

                       ‘Zie je het dan niet? Zie je het dan echt niet? Kijk eens naar buiten Katniss. Kijk…’ weer kijk ik naar buiten. Ik zie dat er iets niet klopt maar wat? Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Maar ik kijk vragend terug. Gefrustreerd zucht ze en schudt ze met haar hoofd. Ik heb haar nog nooit zo gezien. Zo gefrustreerd en opgefokt. ‘Oo Katniss… kijk nou eens goed naar Gale. Je ziet toch wel dat er iets niet klopt. Kijk naar zijn lichaamshouding en zijn blik. Zeg nou zelf dat ziet er niet echt vrolijk uit of wel?’ ik went mijn blik af en richt die op Gale. En tot mijn verbazing heeft ze gelijk. Gale is sterk, vanbinnen en van buiten. Daarom zal hij nooit snel emotie laten zien. Maar nu, nu zie ik iets. Ik denk dat mensen die hem niet goed kennen het niet zouden zien, maar ik wel. Ik kijk Sluwe Sae aan en knik. ‘Dus?’ weer werp ik haar een vreemde blik toe. ‘Dus wat?’

                       ‘Dus wat ga je doen?’

                       ‘Hoezo moet ik iets gaan doen? Hij móét zo nodig weg ik niet. Dan moet hij zelf ook maar de consuquenties dragen.’ zeg ik bitter hard.

                       ‘Maar lieve Katniss, heb jij dan niet door dat hij niet weg wil? Hij moet weg door…’ geergerd kijk ik haar aan. ‘Door wat?’

                       ‘Door jou. Hij moet weg door jou. Hij wil hier zijn met zijn vrienden, familie en jou. En hoe kan die hier zijn als jij elke keer kwaad op hem bent? Tuurlijk moet hij terug naar ‘2 voor zijn werk. Maar hij wil niet. Jij bent de enige nu die hem hier kan houden.’ Ik zucht geergerd en kijk haar aan. ‘Zo makkelijk ligt dat niet.’ Maar tegelijkertijd voel ik dat ik wel iets moet doen. Op dat moment wordt de deur geopent en stapt Gale de gang binnen. Hij loopt meteen door zijn kamer. Sluwe Sae draait zich om en loopt achter hem aan. Ik zak op een stoel en leg mijn hoofd in mij handen. Ik moet even rustig blijven. Zometeen is het over, klaar, voorbij. Hij zal dan pas over een paar maanden terug komen. En dan heb ik weer rust. Maar wil je dat wel? Wil je hem opnieuw verliezen? Ik heb geen tijd om daar over na te denken want Sluwe Sae en Gale lopen de gang in. Ik zie er enorm tegen op maar ik moet iets tegen hem zeggen voor hij weggaat. Sluwe Sae geeft hem een knuffel en drukt hem op het hart dat hij erg voorzichtig moet doen en snel moet terugkomen. Als ze loslaat richt hij zijn blik op mij. Hij kijkt me koel aan maar ik zie dat hij een vraag in zijn ogen heeft staan. Maar er klapt iets bij mij dicht. Misschien is het dat ik zo kwaad op hem ben dat ik niet uit mijn woorden kan komen. Maar eigenlijk weet ik dat dat niet het geval is. Als ik meestal heel kwaad ben, weet ik juist de goede woorden te vinden. Dus het is iets anders maar wil ik het niet toegeven. Ik wil een stap naar hem toe zetten maar ik hou me in en zeg in plaats daarvan: ‘Veel geluk in ‘2.’ Hij kijkt me met priemende ogen aan en draait zich dan om. Als de deur dichtklapt weet ik waarom ik dicht klapte; ik kan het niet meer. Na 8 jaar kan ik het niet meer. Ik kan hem niet meer negeren, boos op hem zijn of om hem rouwen. Ik wil weer dat het zo was als vroeger dat we weer bij elkaar zijn. En ik denk dat hij dat eerder door had dan ik. En dat zie ik nu pas. Ik ren snel naar de fruitschaal en gris er een paar bessen uit. Dit heeft eens geholpen en hopelijk werkt het nu weer. Als ik de deur open trek kijkt Sluwe Sae vragend aan maar ik heb geen tijd om het uit te leggen. Snel ren ik de straat in alleen ik zie niemand. In paniek ren ik de straat door alleen zie ik niemand. Totdat de deur van de Hawthornes open gaat en Gale naarbuiten stapt. ‘…nee hij is er nog steeds niet het spijt me.’ Kan ik nog net opvangen uit het gesprek. Gale schudt zijn hoofd en geeft zijn moeder nog een knuffel. ‘Het spijt me maar ik beloof dat ik snel terugkom, oké?’ ze knikt en blijft in de deuropening wanneer hij zich omdraait en wegloopt. Hij heeft mij nog niet gezien omdat hij de andere kant oploopt. Ik sta aan de grond genageld.  ‘Gale!’ zeg ik. Maar hij hoort me niet of negeert me en loopt steeds verder weg. ‘Gale!’ schreeuw ik nu heel hard. En ik begin te rennen. Nieuwsgierig draait hij zich om en kijkt mij verbaast aan. Op dat moment gooi ik de bessen zo hard als ik kan zijn richting uit en schreeuw: ‘And may de odds…’ hij kijkt bedachtzaam naar de bessen die door de lucht zweven. En vangt ze dan op en zegt: ‘…be ever in your favor.’ Ik ren op hem af en voor dat ik door heb wat ik doe spring ik in zijn armen. ‘Wil alsjeblieft hier blijven? Ik heb een fout gemaakt en dat had jij al veel eerder door dan ik.’ fluister ik in zijn hoor. ‘Ik blijf hier zolang als jij wilt.’ zegt hij glimlachend. Hij drukt me stevig tegen zich aan en ik sla mijn armen om zijn nek en zeg: ‘Ik heb je gemist’ hij glimlacht naar me en zegt: ‘Ik jou ook Catnip, en het spijt me zo ik heb zo’n grote fout gemaakt.’ ‘het geeft niet, je liet mij ook in zien dat ik het fout had bij bepaalde dingen.’ opeens hoor ik wat gestommel achter ons en ik laat Gale verschrikt los. Rory staat vanaf een afstandje naar ons te kijken. ‘Ik wou toch nog even afscheid komen nemen. Alleen ik denk dat dat niet meer nodig is.’ mompelt hij. Gale loopt rustig naar hem toe en zegt: ‘Dat is waarschijnlijk niet meer nodig maar alleen als jij het goed vindt.’ Rory was altijd erg belangrijk voor Gale en ik weet dat hij het verschrikkelijk zou vinden om hier te blijven als Rory een hekel aan hem heeft. ‘Ik heb er over nagedacht en ik denk dat je hier nog even moet blijven.’ zegt hij zacht. Gale loopt naar hem toe en klopt hem op zijn schouder. Ze geven elkaar een korte knuffel. En er valt een last van mijn schouder af. Nu merk ik pas hoe opgelucht ik ben nu alles opgelost is. Gale pakt mij hand vast en samen met Rory lopen we terug naar huis. Maar die opluchting duurt niet voor lang als ik een sirene hoor gaan. We staan stil want we weten allemaal wat dat betekent.