Allegiant part 2- Happily ever after

Tris

Alles gaat wonderbaarlijk goed, ik heb alles voor elkaar gekregen. Ik had niet verwacht dat alles zo soepel zou gaan. Toch maak ik me vreselijke zorgen, de ergste scenario’s spelen zich af in mijn hoofd. Het is een groot risico, maar als hij had gekozen voor het zelfverloocheningsserum dan waren we al helemaal verloren. Ik huiver bij de gedachte dat Tobias niet meer zou weten wie ik ben, zou hij dan weer opnieuw verliefd op me worden? Maar dan nog, hij mag niet vergeten wat we allemaal hebben meegemaakt. Ook al zijn sommige dingen nog zo vreselijk. Ik had afgesproken met iedereen om ons om 12 uur te verzamelen bij mij op de kamer, om de laatste puntjes op de i te zetten. Maar ze zijn er nog steeds niet. Pas om kwart over twaalf komen ze langzaam binnendruppelen. Eerst Zeke en Shauna en daarna kwamen ook Amar, Christina, Cara, Uriah en ook Caleb. Ik kijk hun even streng aan als ze allemaal een plekje zoeken om te gaan zitten. ‘Jullie zijn te laat.’ Mopper ik. Maar ik vergeef het hun al snel als ik zie wat we allemaal voor elkaar hebben gekregen. Caleb heeft de camera’s voor de komende paar uur uitgeschakeld en de autosleutels voor elkaar gekregen, Uriah heeft met de hulp van Christina vier rookbommen gemaakt, we hebben er eigenlijk drie nodig, maar het is handig om een reserve te hebben. Verder heeft Amar voor de vlaggenroofgeweren gezorgd, daar ben ik blij mee want ik dacht dat dat misschien niet meer zou lukken, en hij heeft voor iedereen ook nog een pistool meegenomen. Voor het geval dat. Ik herhaal het plan nog een keer. ‘Om één uur gaan we daar heen, misschien nog iets vroeger voor de zekerheid. Dan fluit Amar als signaal dat we kunnen beginnen, zodat Shauna, Amar en ik de rookbommen tegelijk kunnen gooien en schieten Zeke, Cara en Christina zo veel mogelijk mensen neer. Vervolgens baant Amar zich een weg naar voren om Tobias te bevrijden en zo snel mogelijk naar de auto’s te brengen waarin Caleb en Uriah klaarstaan om weg te rijden.’ Ik ga verder. ‘Als Amar Tobias heeft, zal hij een fluitsignaal geven. Waarnaar wij zo snel mogelijk naar de auto kunnen vertrekken. Amar, zou je even willen fluiten? Dan weet iedereen wat het signaal is.’ Amar fluit een riedeltje. Iedereen luistert aandachtig. ‘Tijdens de ontsnapping fluit ik harder, omdat de mensen er omheen waarschijnlijk in paniek zijn.’ Zegt hij. Iedereen knikt bij wijze van goedkeuring. Ik wacht een paar tellen voor de reacties die gaan komen, iedereen lijkt onder de indruk. Mooi. Cara beweegt zenuwachtig heen en weer. ‘Wat als het mislukt?’ vraagt ze en ze bijt op haar lip. Christina draait gefrustreerd haar hoofd naar Cara. ‘Het mislukt niet.’ Zegt ze vastbesloten en bang tegelijkertijd. ‘Laten we dan maar gaan.’ Oppert Amar, en iedereen komt in beweging. Cara, Zeke en Christina verstoppen hun geweren in hun broeken en Amar, Shauna en ik doen hetzelfde met onze rookbommen. Eenmaal in de gang, nemen we even afscheid van Caleb en Uriah die een andere kant op gaan. Je weet maar nooit. We lopen snel door de gangen om uit te komen op het pleintje achter het Bureau. Opeens staat Cara stil. Ik kijk haar geërgerd maar vragend aan. ‘Wat is er?’ Cara kijkt even naar haar geweer. ‘Ik weet niet hoe die werkt.’ Ik voel me even dom dat ik daar niet eerder aan had gedacht, Cara komt natuurlijk uit Eruditie. Ik neem het geweer van haar over en begin haar uit te leggen hoe het werkt. Al snel kreeg ze het onder de knie, voordeel van Erudiet zijn. Snel gaan we nog achter de anderen aan die al op het pleintje zijn aangekomen. Buiten adem komen we bij het pleintje aan. Ik kijk naar Tobias, op het verhoogde plateau midden op het plein. Ik slaak een gil. ‘Nee!’ Tranen vullen mijn ogen. ‘Tobias!’ ze zijn eerder begonnen, het is nog maar kwart voor een! ‘Niet doen!’ Tobias zit op zijn  knieën met zijn handen vastgebonden aan een paal terwijl Robby en Julius hem zweepslagen geven. ‘Nee!’ gil ik. ‘Stop!’ tranen stromen over mijn wangen. ‘Ophouden!’ Zijn rug zit onder het bloed. Mijn aandacht is zo op Tobias gericht dat ik Amar en Shauna nog niet hadden gezien. ‘Tris daar ben je, we moeten nu snel zijn.’ Zegt Amar gefrustreerd. Zeke en Christina zijn al ergens in de menigte verdwenen en Cara doet hetzelfde. Amar schud me door elkaar. ‘Tris, focussen nu! Shauna en ik gaan ons nu verspreiden.’ Ik knik verdwaasd. Hij heeft gelijk, ik help Tobias niet om nu een potje te gaan janken. Ik droog mijn tranen en Amar en Shauna vertrekken. Mijn ademhaling gaat snel en onregelmatig, ik heb het gevoel dat ik ga flauwvallen. Maar ik verbied het mezelf, ik wil Tobias nu niet verliezen. Er zwellen weer tranen op bij het idee. Omdat ik in een rolstoel zit kan ik niet veel zien maar ik werp nog een laatste pijnlijke blik op Tobias voor het fluitsignaal begint. Ik gooi mijn rookbom. Bezorgt wacht ik op het signaal dat Amar Tobias heeft, het duurt langer doordat Tobias nu gewond is waarschijnlijk. Overal hoor ik shotten, ik kan niets zien in de rook. Ik begin in paniek te raken, gaat het wel goed? Ik begin te hyperventileren. De mist begint weg te zakken, het moment dat Shauna en ik de aandacht moeten afleiden. Ik ben even de kluts kwijt, hoe zorg ik ervoor dat iedereen zijn aandacht op mij vestigt? Opeens hoor ik een hartstochtelijke gil, Shauna. Al snel doe ik mee. Het helpt want een aantal mensen komen tastend op me af. ‘Gaat het meisje, wat is er aan de hand?!’ Vraagt een man in paniek. Ik begin hard te huilen met overdreven snikken en gillen tussendoor. ‘Overal pijn, help me toch!’ steeds meer mensen verzamelen zich om mij heen en dan hoor ik het fluitje, opgelucht haal ik adem. De rook is nu al bijna weggezakt en ik gooi de extra rookbom ongezien op de grond en vlucht weg. Buiten de rookwolk begin ik hard te rijden, ik moet zo snel mogelijk naar de auto zien te komen.