How Do We Live?

Chapter 26: Apoptosis

"Doktora." Parehas kaming napasinghap ni Rahim nang marinig namin ang sunod-sunod na katok na iyon at ang pagtawag sa akin ni Nurse Rissa. I gasp once again habang pinapahid ang mga luha sa mukha ko. Pakiramdam ko ay mahuhulog ang puso ko ano mang oras dahil sa nangyari. When I look at Rahim once again ay nakatitig lang ang mga mata niya sa akin.

Napaiwas agad ako ng tingin nang makita ang sakit sa mukha niya habang tinutuon ang titig sa akin. The sudden piercing sensation that I felt in my chest increase its intensity lalo pa ng takpan niya ang mga mata niya para pahirin ang mga luha roon. I bit my lower lips nang makaramdam ng bara sa lalamunan ko habang pilit na kinakalma ang sarili ko.

I tried to fix myself as hard as I can upang hindi mahalata na kakaiyak ko lamang bago tuluyang lumapit para buksan ang pinto ng conference room. I find nurse Rissa outside kaya naman agad ko siyang nginitian ng magtama ang paningin namin.

"Yes nurse?" Mahina kong tanong sa kanya ng pagbuksan ko siya ng pinto.

"Pinapatawag po kayo ni Chief Anastacio bago po magsimula ang rounds niyo today, Doc. Hindi ko po kasi kayo ma-contact kaya po pinuntahan ko na lang kayo rito." I showed a small smile at her before responding. Kahit pa dinaanan ako ng hiya dahil sa sinabi niya ay pinilit ko pa ding ngumiti. Nakakahiya na inakyat niya pa ako rito samantalang madami siyang ginagawa!

"Thank you Nurse Riss. Sige magliligpit lang ako then I'll head out to his office na lang. Maraming salamat!" I said na agad naman niyang tinanguan and bid her goodbye before heading down the ward.

Napabuntong hininga naman ako ng isarado ko na nang tuluyan ang pinto. When I went back to take a look at Rahim ay naka-upo na ulit siya sa swivel chair na gamit niya kanina. Nakahubad ng salamin niya at hilot-hilot ang sentido. Napailing naman ako sa aking sarili nang maunawan kung anong nangyari.

I can't believe we burst out in the middle of our work! Hindi namin dapat dinadala rito sa trabaho ang mga personal naming problema!

Is it really a problem still? After for almost a decade?! Does our past still hunts us to this very day after everything that happened? Pakiramdam ko ay mababaliw na ako habang iniisip lahat ng ito!

Agad na akong nagligpit ng mga gamit ko nang makabalik ako sa lamesa kung saan iyon nakalagay. I can feel Rahim penetrative stares at me as I move on my own. Binalot ng pamilyar na kaba ang dibdib ko nang silipin ko siya sa gilid ko. His bloodshot eyes looks at me with a hurtful expression. Parang kinurot ang puso ko ng mag-iwas siya ng tingin bago suminghap at magtangis ang panga. I bit the inside of my sheeks before collecting all my things.

"I'm going. Just text me when you need anything Attorney." Pormal kong saad at dali-daling lumabas ng conference room. I don't even want him to say another word dahil pakiramdam ko kapag narinig ko na naman ang boses niya ay babagsak na naman ang mga luha ko.

Para akong nakahinga ng maluwag ng makalabas ako ng silid na iyon. The air becomes lighter as it alleviating all the things that we said to each others when I step out of it. Marahan akong napakapit sa dibdib ko bago nagpakawala ng malalim na hininga.

The whole time that I was going back to my office room ay tulala lang ako. Para akong lumulutang habang naglalakad ako sa kahabaan ng hallway ng ospital.

I couldn't even take it all in. What happened earlier was something I didn't expect to happen sooner. Akala ko hindi niya na uungkatin iyon. Akala ko hindi na kami babalik pa roon. Why did we even end up telling such words to each other? Matagal nang tapos ang sa aming dalawa pero bakit nandito na naman kami?!

Mariin akong napapikit at napasandal sa pinto ng office ko matapos kong maisara iyon. I can feel my head beating  when I stayed still for a monent. Marahan kong hinilot ang sentido ko upang maibsan ang pananakit noon.