Yıldızların Arkadaşları

2~

Hoşgeldiniz yıldızlar mahallesi sakinleri 💞

"Ee Ayperi? Çizimlere devam mı?" Selen ablanın neşeli çıkan sesini duyunca mutlu olmuştum. Çizim ile ilgili her şeye vardım.

"E-evet Selen abla. Çiziyorum arada."

"Arada mı? Valla ben her Ayperi'nin yanına gittiğimde bir şey çiziyor" patavatsızca araya giren Uzay abime göz devirip Selen ablama geri döndüm.

"Ayy Ayperii, uzun zamandır göstermiyorsun çizimlerini. Ne birikmiştir şimdi, bir gün gelip görebilir miyim?"

"Tabi ki." diye yanıtladım onu. 

"O zamann pizzalar ve içecekler benden! Ne zaman gidiyoruz?" bir anda sohbetimize dahil olan Hakan abi ile gözlerimi büyüttüm. Ben sadece Selen ablaya gelmesini- O yetmezmiş gibi Gökhan abi de araya girmişti "Nerde beleş, oraya yerleş. Bence yarın akşam." söylediği şey ile gözlerim daha çok büyüyordu.

"Valla benim de kredi borçlarım bitmedi. Bende flim seçerim?" Elya ablanın sesi de gelirken şaşkınlığımı gizleyemiyordum  Burda şuan ne yaşanıyordu? "Hadi yine iyisiniz, hepinizden zengin olduğum için kajular ve alkoller benden. Evren babanı ayarlasana geç gelsin." Mert abi de lafını tamamlarken kendime içimden bir sürü küfürler ediyordum. Kafamı yavaşça abimin göğsüne yasladım. Birdi, altı olmuşlardı...

"İyide kız sadece beni çağırdı, belki sizi istemiyor?" Selen ablanın sesi ile gözlerimi açtım. Çok haklısın Selen abla!
"Bizi mi istemiyormuş? Bizi istemiyor musun ufaklık?" Asrın abinin ilk Selen'e daha sonra bir kaşı havada, alaycıl şekilde havaya kalkmış dudakları ile bana yöneltti sorusunu. Ona hiç hayır diyemezdim ki!

"O-olur mu öyle şey? Sizde gelin tabi!"

"Ya ama Ayperi!"

"Napsaydım Selen abla? Gelmeyin mi deseydim?" kısık çıkan sesim ile herkesten kahkaha sesi duymuştum. Gülümsemeye çalıştım, olmuş muydu bilmiyordum. Selen ablanın "Evet!" demesinden sonra hiç konuşmamış abimin göğsünde sessizce konuşulanları dinliyordum. Galiba diğer günlere göre daha farklı geçen bir gündü bugün ki.

✨

Moda tasarım okumak istiyordum ve bu hedefimden bir kere bile olsun sapmamıştım. Küçüklüğümden beri tek hayalimdi. Çizimime ve hayal gücüme çok güveniyordum. Son kez çizdiğim mükemmel elbiseye uzaktan bir bakış attım. Her şeyi tamamdı, hiç eksiği yok ve kusursuz görünüyordu. Omzuma değen el ile irkilmiş. Kulağımda ki kulaklığı çıkarıp yanıma gelen babama bakıyordum. Boğazını temizleyip, elini omzuma koyup sıvazlarken konuştu "Nasılsın çiçeğim?"  derken ben ise elimde ki kalemle oynamaya başladım. "İyiyim..."  demekle yetinmiştim.

"Kahvaltı ettin mi?"

"Hayır."

"Bir şeyler yemen lazım Ayperi. Hem ilaçları da içemezsin o zaman."

"Canım istemiyor."

"Bakayım mı çizimine meleğim?"

"Al." elimde ki kağıdı ve bir kaç kağıdı ona doğru uzattım. Hemen incelemeye koyulmuş dikkatli bir şekilde bakıyordu. Babamın böyle bir huyu vardı. Yaptığım her şeyi inceler, kusursuz olduğuna kanaat getirip benimle gurur duyduğunu söylerdi. Her şey göründüğü gibi kolay değildi. Bir zaman çizim ve müzik gerçek hayattan kopmama olanak sağlayan işlevlerdi. Şimdi ise tek çarem... Başka türlü düşünüyordum, kafa yoruyordum ve sonu ataklara kadar ilerliyordu. Zihnimi boşalmamın tek çareleri bunlardı. "Hepsi mükemmel... Her zaman ki gibi!" büyülenmiş gibi konuşurken mimiksiz bir şekilde onu izliyordum.