Irene's POV:
Ένα μεγάλο πλήθος παιδιών περασαν μπροστά μου γελωντας, όμως εγώ συνέχισα να ψάχνω τον Arthur. Tα περισσότερα παιδιά είχαν αποφασίσει να καθίσουν στον εσωτερικό χώρο του σχολείου, εξαιτίας της χαμηλής θερμοκρασίας υποθέτω, οπότε υπήρχε αρκετός συνοστισμός. Έσπρωξα μερικά από αυτά, με σκοπό να περάσω, και τα μάτια μου συνέχισαν "το ταξίδι τους". Μετά από μερικά λεπτά εντόπισα τα καστανά μαλλιά του Arthur. Καθόταν σε ένα παγκάκι, ενώ στα χέρια του κρατούσε ένα βιβλίο και διάβαζε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να τον πλησιάζω.
Είμαι σίγουρη για αυτό που πάω να κάνω? Δεν ξέρω καν αν θέλει να με δει. Πάντα φοβόμουν τις πράξεις των ανθρώπων, οι οποίες μπορούν να με πληγώσουν και τώρα βρισκομαι αντιμέτωπη με αυτή. Άλλα κατά βάθος ξέρω πολύ καλά πως αυτό το θέμα πρέπει να λυθεί σύντομα. Δεν μπορώ να ζω να ζω με τον φόβο και την αγωνία αν είμαστε ακόμα κολλητοί με τον Arthur.
Τα πόδια μου κινήθηκαν αργά και σταθερά, ενώ τα δάχτυλά μου "έπαιζαν" μεταξύ τους, καθώς κατευθυνόμουνα στο μέρος οπού βρισκόταν ο αδερφός του αγοριού μου.
"Ο αδερφός του αγοριού μου" σκέφτηκα και χαμογέλασα πικρά, αλλά πιο πολύ φάνταζε να είναι ειρωνικό το ύφος μου. Ποτέ δεν φαντάστηκα οτι θα αποκαλούσα τον κολλητό μου έτσι. Στάθηκα μπροστά του, αλλά δεν με παρατήρησε.
"Εμ, γεια!" είπα και συνέχισα να στέκομαι χαμογελώντας, όσο μπορούσα εκείνη τη στιγμή.
"Γεια σου, Irene! Τι κάνεις?" ο Arthur με ρώτησε, ενώ ένα πλατύ χαμόγελο είχε κάνει την εμφάνισή του στο υπέροχο πρόσωπό του. Δεν φαινόταν καθόλου αμήχανος απέναντί μου και ίσως αυτό έκανε πιο εύκολη την κατάσταση.
"Καλά, εσύ?" τον ρώτησα και αυτός γύρισε για να βάλει το βιβλίο που κρατούσε στην τσάντα του.
"Καλά ειμαι και εγώ! Συμβαίνει κάτι?" με ξαναρώτησε και έκανε λίγο πιο πέρα για να καθίσω δίπλα του, κάτι το οποίο έκανα, ενώ κοίταζα το δάπεδο.
"Βασικά, εγώ....ήθελα να μιλήσουμε για....για αυτό που....έγινε την προηγούμενη εβδομάδα στο σπίτι μου" οι λέξεις δεν έβγαιναν εύκολα από το στόμα μου, αν και είχα σκεφτεί ακριβώς τι θα του έλεγα. Ήμουνα υπερβολικά πολύ αγχωμένη. Για κάποιο περίεργο λόγο, το πρόσωπό μου κοκκίνησε ενώ του το έλεγα και ξαναεσκυψα το κέφαλι μου.
"Ναι....εμ....και.....και εγώ ήθελα να μιλήσουμε για αυτό" απάντησε και προσπάθησε να κοιτάξει τα μάτια μου. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. "Irene,ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για τότε! Δεν ξέρω τι σκεφτόμουνα, όταν ερχόμουνα σπίτι σου για να ξεσπάσω πάνω σου. Πραγματικά συγγνώμη! Απλώς ήθελα να σου πω οτι ήθελα, θέλω και θα θέλω πάντα το καλό σου, αλλά το έκανα με λάθος τρόπο. Ίσως φταίει το ότι ήμουνα αρκετά πιεσμένος εκείνο το διάστημα. Εξάλλου, δεν είναι κακό να είσαι ερωτευμένη με κάποιον. Είναι δικαίωμά σου!"
Σήκωσα το κεφάλι μου, έκπληκτη από τα λογια του, και τον είδα να με κοιτάει, ενώ το χαμόγελο που είχε λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα στο πρόσωπό του, δεν είχε σβηστεί.
"Είναι εντάξει! Δεν είναι μόνο δικό σου λάθος. Και εγώ σου μίλησα άσχημα!" είπα και χαμογέλασα ελαφρά.
"Μη λες βλακείες!" ο Arthur μου έδωσε μια σφικτή αγκαλιά και εγώ δε θα μπορουσα να είμαι πιο χαρούμενη. Μετα απο μερικά λεπτά, με άφησε από την αγκαλιά του και με κοίταξε στα μάτια. Φαινόταν οτι ήταν τόσο χαρούμενος όσο εγω.
"Λοιπόν, φιλοι?" με ρωτησε κανοντας μια αστεια γκριματσα και εγώ γέλασα. Τέντωσε το χέρι του προς το μέρος μου και εγώ το έπιασα.
"Φίλοι" συμφώνησα. Ο Arthur ήταν έτοιμος να πει κάτι, όταν το κουδούνι χτυπησε, ένδειξη πως όλοι οι μαθητες έπρεπε να πάνε στις τάξεις τους. Εγώ και ο κολλητός μου ανεβήκαμε μαζί τις σκάλες, χωρίς να πούμε τιποτα, απλώς χαμογελωντας. Αποφάσισα να μην του πω τίποτα για έμενα και το Harry ακόμα, γιατί τώρα συμβιβάστηκε με το γεγονός οτι είμαι ερωτευμένη με τον αδερφό του. Εξάλλου, είμαι πλέον σίγουρη οτι ο Arthur θα με καταλάβει. Πάντα με καταλάβαινε. Μου έδωσε ακόμα μια αγκαλιά και μπήκαμε στις τάξεις μας. Κάθισα στο θρανίο μου και έβγαλα τα βιβλία μου, ενώ η κυρία Browns μπήκε στην τάξη.
أنت تقرأ
The annoying boy// Harry Styles fanfiction
أدب الهواةΚανένας δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του για κανέναν και μερικές φορές αυτό είναι επικίνδυνο, μετατρέποντας όσα έζησες σε ένα λάθος....
